آقای بنی صدر، اشتباه می فرمائید و توقعتان از مردم ایران نا به جا است
محمد علی مهرآسا
آقای ابوالحسن بنی صدر نخستین رئیس جمهوری ایران اسلامی، در مصاحبه با رادیو «عصر جدید» که در فیس بوک نیز بازنویسی و باز پخش شده؛ و صاحب این قلم آن را در فیس بوک دیده است، فرموده اند: «هی نگوئید تقصیر اسلام است؛ تقصیر شما است که یک آدم بیسواد، شده است صاحب اختیار کشور. شما اجازه دادید که یک آدم بی سواد و بی مایه بدون علم و اطلاع از وضعیّت دنیا سرنوشتتان را در اختیار بگیرد و بر شما ولایت مطلقه داشته باشد».
من از این سخن آقای بنی صدر درشگفتم به این دلیل که ایشان به تمام راز و رمزهای این حکومت دینی که نزدیک به ۳۴ سال سوار برگرده ی مردم ایران شده است، آگاه است و می داند به چه دلیل و انگیزه ای این اختاپوس بر ملت ایران فرود آمده است. در فرود و نزول چنین بلا و خسرانی، من و آقای بنی صدر نیز به گونه ای شریک و سهیم بوده و در راه به ثمر رسیدن انقلاب کوشیده ایم. شاید من بیش از آقای بنی صدر در این زمینه سهم داشته باشم؛ زیرا که من در ایران بودم و حاضر در خیزش و تلاشها؛ و آقای بنی صدر در فرانسه بودند و از دور نظاره گر. گرچه هردو تقریباً در یک زمان از همه چیز سر خوردیم و بریدیم و دست شستیم؛ و مجبور به جلای وطن شدیم، اما من هیچ گاه واژه اسلام را بر روی انقلاب نپذیرفتم؛ و مذبوحانه و بی دلیل معتقد بودم مردم انقلاب کردند؛ در حالی که آقای بنی صدر، به درستی نام زشت و ناپسند «انقلاب اسلامی» را که خمینی همان ساعات نخست پیروزی بر تلاش مردم و انقلاب ملت ایران سوار کرده بود، هم پذیرفت؛ و هم هنوز بر بالای نشریه و سایت اینترنتی خویش محفوظ نگه داشته است.
مردم ایران در سال ۱۳۵۷ خورشیدی انقلاب کردند و استبداد را برانداختند. اما این خمینی و گروه عمامه دار و بی عمامه ی اصحاب و اذنابش بود که بار اسلامی را بر گرده ی انقلاب نهادند و قشر درسخوانده ی سکولار و مخالف استبداد را بور و درمانده کردند. البته همچنان که اشاره کردم، این انقلاب از ابتدا نیز جنبۀ روشنفکری نداشت و از درون مساجد و از پای منبر و رواق شاگردان و نوچه های خمینی نضج گرفت و بیرون زد؛ نه از درون احزاب و تشکلهای سیاسی و اجتماعی. زیرا استبداد محمد رضا شاهی نه تنها احزاب، سندیکاها و تشکلها را از محیط ایران برانداخته و نابود کرده بود، بل روشنفکران و اهل قلم را نیز یا آواره کشورهای خارج کرده و یا به نیروی ساواک خفه کرده بود. من بارها گفته ام و باز با جرئت می گویم سبب خیزش مردم و یا دستکم عوام - که آن زمان در قدرت و اکثریّت مطلق بودند - نیروی مسجد و حدیث و گفتار آخوند و تحریک متولیان مذهب شیعه بود.
آقای بنی صدر و مرحوم قطبزاده و حسن حبیبی ها همه در بیرون مرز بودند و توسط استبداد شاهی نفی بلد شده بودند و از دور دستی بر آتش داشتند.
من شبهای شعر «انجمن گوته» را نیز به یاد دارم و می دانم که چند هزار نفری جدا از قوم و قبیله آخوند؛ و بیگانه با مقولات دین و مذهب نیز وارد صحنه شده بودند؛ و به سخنی دیگر سکولارها و لامذهبان نیز در خیزش دخیل بودند. اما اینها هم در اقلیّت محض بودند، و هم نا همخوان و نامتحد. در ضمن روشنفکران ایران هیچگاه عوام الناس را با خود نداشتند و همواره با آنان ناشناس و بیگانه بودند.
این عده سکولار و یا بیگانه با دین، از چندین گروه ساخته شده بود که هر گروه خود به تنهائی و جدا از دیگران سودای رسیدن به مقصد و قدرت را در سر می پرورید. در این میان، حزب توده با تعداد نسبتاً قابل توجه عضو و هوادار، به صورت علنی خود را در اختیار تفکر دینی نهاده و بسیار سریعتر از آخوندها در این میدان و مسیر یکه تازی می کرد.
جدا از این بدیهی ها، متعصبان شیعی و هواداران آخوند کسانی بودند که پروای هیچ نام ننگی نداشتند؛ و همواره و همیشه تن و روانشان در اختیار آخوندها بود و جمعشان را چوب به دستان و چاقو درکفانی می ساخت که ادب و تربیّت در قاموسشان کیمیا می نمود. لذا به زنگیان مستی بدل شده بودند که بی محابا و بی ملاحظه چوب و تیغ را بر سر هر کس که مشکوک می نمود می زدند؛ و از مرگ و قتل بی گناهان ابائی نداشتند. در چنین زمان و زمینه ای دین و مذهب دست بالا را داشت و جامعه و محیط را قرق کرده بود.
گمان نمی کنم آقای بنی صدر کشتارهای پس از ۳۰خرداد ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۸ را از یاد برده باشند. آن قساوتها و آن قصابیها بر هر مردم و ملت دیگری رفته بود، به همان شیوه و روش زبان در کام و تن در گوشه ی عزلت می گرفت؛ و سودای آزادی را از سر بیرون می کرد. نیز به یاد آوریم قتلهای زنجیره ای را!
آقای بنی صدر!
شما مرا می شناسید؛ و من نیز به خاطر همان همکاری با شما راه تبعید پیش گرفتم و آواره شدم. ولی من نه آن زمان دیندار بودم؛ و نه اکنون به مقولات ما بعد الطبیعه و لاهوت اعتقاد دارم.
برخلاف نظر شما، من با اطمینان می گویم مشکل ما خود دین اسلام است. آئینی که تعصب و کوته فکری و انسان ستیزی را در پیروان خود تزریق می کند؛ و به جای دوستی و رأفت در اذهان، کینه و دشمنی و نفرت در جوامع پخش می کند، به یقین هیچ قوم و ملتی را به سعادت و آزادی و نیک بختی رهنمون نخواهد شد... همه می دانیم بعد از آن ترورهائی که توسط کارلوس مشهور انجام می شد و با دستگیری آن تروریست، وظیفه ی او را پیروان دین مبین{!} اسلام برعهده گرفته اند و مجموعه ی تروریست های اسلامی را ساخته اند. البته این را نیز می دانیم که تمام مسلمانان معتقد تروریست نیستند؛ اما تمام تروریستهای کنونی مسلمانان متعصبند!
اسلام بر خلاف تصور و ادعای پیروانی نظیر شما و دیگر درسخوانده های مؤمن، دین رأفت و مروت نیست. واژه اسلام معنای مسالمت ندارد و مفهومش تسلیم و اعتقاد بی چون و چرا است. مسلمان برای نرفتن به جهنم پس از مرگ، باید دنیای موجود و زندگی خود را به جهنم تبدیل کند. مسلمان مجبور است و باید مطیع محض فرمانهای دین و دستورهائی باشد که متولیان این آئین از متن قرآن و دیگر کتابهای حدیث بیرون کشیده اند.
شما بیش از ۱۱ میلیون رأی از ۱۵ میلیون آراء مأخوذه را برای ریاست جمهوری به دست آورده بودید؛ اما در هنگامه ی لازم و زمان مبادا، همان تعداد اقلیّت با ایجاد رعب و هراس و نعره های وحشیانه، زمینه و محیط را قبضه کرده و هواداران شما را خانه نشین و خود شما را مجبور به ترک میهن کردند. چرا آن هنگام هواداران سکولار شما به میدان نیامدند و از شما حمایت و پشتیبانی را دریغ کردند. برای این که هواداران امثال شما و من عربده کش و چماق به دست نیستند؛ و حد اکثر واکنشی که نشان دهند یک راه پیمائی آرام است که به طور قطع همان آرامش نیز توسط آن چماق به دستان و اشرار هوادار آخوندیسم به قتلگاه تبدیل می شود. من خود در اعتراض جبهه ملی ایران به قانون قصاص در میدان و خیابان فردوسی بودم؛ و می دانم و به یاد دارم که چگونه حدود سی تا چهل موتور سوار چماق به دست جمع چندین هزار نفره ما را از هم پاشید و ما را مجبور به فرار کرد.
عوام معتقد به دین اسلام و آئین تشیع، که در ماه محرم خود را با قمه و زنجیر می کوبند و زخمی و خونین می کنند، واهمه ی از ننگ و عار ندارند و به داوری دیگران در موردشان اهمیّت نمی دهند. لذا عربده کشان و می کشم – می کشم گویان به هرچه در سر راه است می کوبند و می کشند. این جانیان و جانوران، حاصل تربیّت و تبلیغ قشر بی حمیّت و بی ترحمی است که نامش آخوند است. همین آخوندهای ایرانی، هم اکنون با کمک به بشار اسد دیکتاتور، روزانه سدها تن از مردم سوریه را زخمی و معلول و یا روانه ی گورستان می کنند. وزیر امور خارجه آخوندها در برابر تعدادی از ژورنالیستها، بی پروا و با آوای بلند می گوید:«...ما نمی گذاریم حکومت بشار اسد سقوط کند...» و می بینیم که کشور سوریه را به چه قتلگاه و جهنمی تبدیل کرده اند.
بی تردید در صورت خیزش مردم ایران نیز همین توحش و بی رحمی را به کار خواهند بست و از کشته پشته خواهند ساخت. بسیار متأسفم که در برابر شمای وابسته به خانواده روحانی این را می گویم؛ ولی مطمئن باشید که این قوم عمامه به سر مخالف نمی شناسد و مخالف برایش دشمن حربی است؛ و دشمن حربی نیز در دین اسلام جز نابودی، سرنوشت و سرانجامی نباید داشته باشد.
آقای مهندس امیر انتظام جرم و گناهش چه بود که محکوم به اعدام شد؟... یا مرحوم قطبزاده جز یک تصمیم انجام نشده چه گناهی داشت که او را کشتند؟ مگر سرنوشت ریاست جمهوری شما را همان آزادیخواهی تان رقم نزد؟
آقای بنی صدر! شما و دکتر سروش و مهندس بازرگان و دکتر حسین نصر و کسانی در همین رده و ردیف، در پشتیبانی و حمایت از دین و مذهب اسلام و شیعه، حکم وکیل مدافعی را دارید که از یک قاتل معترف به قتل دفاع می کند. آن وکیل مدافع نیز آگاه است که موکلش کسی را کشته است؛ ولی قانون او را موظف به دفاع می کند. شما را نیز وابستگی های خانوادگی و ایمان دوران خردی و صباوت مجبور به دفاع از آئینی کرده است، که بوی کهنگی و گندیدگی اش شامه ی روشنفکران و خردمندان را می آزارد.
اسلام دین قتل است؛ دین کشتار است. دینی است که کتابش می گوید:«الله غیر از دین اسلام هیچ دینی را قبول ندارد» حضرت محمد نیز تنها زمانی موفق شد که سورة حدید را در وصف آهنی که شمشیر می سازد نوشت؛ و شمشیر به دست به جان مردم هم نوع و هموطن خود افتاد؛ و کشت و کشت و کشت تا سرانجام مکه را فتح کرد و سلطان عربستان شد. دیگر دینهای ابراهیمی نیز همین گونه اند؛ ولی آنها را انقلاب صنعتی دستکم خانه نشین کرد و بال و پرشان را چید!
آخوندها نیز با استعانت از آیات و احادیث، کشتار مخالفان را مباح و روا می نمایند و به گشاده دستی می کشند و اعدام می کنند.
هممیهنان من و شما چندین بار این خداشناسان و متولیان دین و حامیان ۱۴ معصوم را آزموده اند؛ و هر بار با تعدادی کشته و معلول و فراری به کشورهای بیگانه، رحمت و رأفت اسلام را با پوست و گوشت خود حس و لمس کرده اند.
آقای بنی صدر! این مردم ایران نبودند که خامنه ای را برگزیدند و به عنوان ولی مطلق برخود گماردند. این محیط رعب و ترس ناشی از تسلط دین اسلام و مذهب شیعه بر فضای کشور بود که باعث شد توصیّه ی یکی از بندبازان و بازیگران انقلاب اسلامی به نام هاشمی رفسنجانی به هنگامش هیچ مخالفی نیابد؛ و در نتیجه، بی سواد و مستبدی به نام آخوند خامنه ای بر ملت ایران مستولی شود.
ساختن ولی مطلقه، ره آوردی از بیرون آمده نیست؛ بل فورمولی است که از وسعت حمق موجود در بنیاد مذاهب ناشی شده است. اسلام عموماً و مذهب شیعه به ویژه با آن مهدی موعود و پنهان شده اش، به پهنای زمین جای تفسیر و تعبیر دارد؛ و ولایت مطلقه فقیه نیز از تعبیرات و خرافات همین مذهب ناشی شده است.
مطمئن باشید که همه ی ما ممکن است و حتا محتوم است که اشتباه کنیم. شما نیز در این مورد که به مردم درون ایران توصیه ی خیزش و انقلاب می کنید، گویا دچار اشتباه شده اید و با آگاهی از استبداد و وحشت موجود، از مردم درخواست آزموده ئی چندین باره را دارید. نه آقای بنی صدر، ملت ایران خامنه ای را نه می خواهد؛ و نه قبول دارد. اما در برابر یک حکومت سراپا نظامی چه واکنشی از این مردمان بی پناه ساخته است؟
حکومت موجود در ایران یک حکومت کاملاً نظامی است و تمام وزیران و معاونان و بیشتر وکلای مجلس، همه از افراد سپاه پاسداران برگزیده شده اند و همه نظیر همان مأموران زندانها و شکنجه گرانی هستند که شهرت جهانی یافته اند و شناختی از ترحم و مروت ندارند!
از سوی دیگر گرانی از حد فزون و فقر روز افزون مردم را چنان در چنبره خود فشرده است که دولت و حکومت را به طاق نسیان سپرده و به جای مبازه با حکومت به جان هم افتاده اند؛ و روز به روز بر تعداد قتلها و حجم فساد و دزدی و ارتشا افزوده می شود.
آری، اسلام برای آن مردمان چنان تیره روزی ئی ارمغان آورده است که خود را نیز از یاد برده اند؛ به آن حد که طبق خبر روزنامه ها، پدری دختر ۸ ساله اش را تنها به علت گریه کردن از طبقه چهارم به زمین پرتاب کرده و می کشد!!!
