¤هدف وسیله را توجیح نمی کند ، بلکه وسیله است که هدف را توجیح می کند¤
مهاتما گاندی
همینک که در حال پشت سر گذاشتن صدمین سال صدور فرمان مشروطیت از سوی مظفرالدین شاه که در نتیجه خونبهای شهدای اولین و بزرگترین جنبش آزادی خواهانه ی مشرق زمین قرار داریم و با وجود پشت سر گذاشتن دو جنبش عظیم ملی شدن صنعت نفت و انقلاب پنجاه و هفت که با خون هزاران جوان ایرانی و کوشش ها و از خود گذشتگی های بسیار همراه بود ، شاهدیم که کشورمان نه تنها به آزادی و حاکمیت ملی دست نیافته ، بلکه با وجود گذشت بیست و هفت سال از انقلاب کشورمان با بحرانها ی داخلی و خارجی بسیاری روبرو است که حتی میهنمان را در معرض حمله بیگانه و فروپاشی بیش از پیش اقتصاد و ... قرار داده است .
و آن تعداد از آزادی خواهان میهنمان نیز که هنوز مهر سکوت بر لبانشان هنوز نقش نبسته است ، یا در گوشه زندان ها ، یا در تبعید اجباری در گوشه ای از این گیتی پهناور به سر می رند و آنهایی نیز که خارج از زندان هستند تلاش های پراکنده ای را برای برون رفت از بحران های فراوان که گریبان ملت ایران را گرفته اند انجام می هند .
در این مختصر کلام قصد ندارم که به آسیب شناسی و علت عدم کامیابی کوشش های آزادی خواهانه ملت ایران در طول صد سال اخیر و بررسی آن بپردازم که خود نیازمند تالیف مقالات ، کتاب ها ی فراوانیست که بسیاری از پژوهشگران ایرانی و خارجی نیز به آن پرداخته اند ، بلکه مقصود از این نوشته پرداختن به لزوم تشکیل کنگره ملی ایرانیان به عنوان پایگاهی استواربرای آزادی خواهان و تشکلی در بر گیرنده معتقدان به آزادی و حاکمیت ملی و گسترش مبارزات آگاهانه ،به دور از خشونت و سازمان یافته از سوی ملت ایران و برگزاری رفراندم ملی برای تعیین سرنوشت مملکت و گام برداشتن به سوی جامعه ای مدنی و مترقی با حضور نخبگان و منتخبان مردم ایران است .
در سالهای اخیر جلسات ،همایشها و بحثهای بسیاری از سوی شخصیت ها ، گروه های سیاسی و صاحب نظران با تاکید بر لزوم اتحاد و همبستگی مبارزین ملی و دمکرات کشورمان برای سروسامان دادن به اپوزیسیون و ایجاد همبستگی به منظور به وجود آوردن هماهنگی های لازم به منظور مبارزات مشترک و منظم به منظور برون شد از بحران صورت گرفته است .
در این بین طرح کنگره ملی ایرانیان که از سوی آقای مهندس عباس امیرانتظام قدیمی ترین زندانی سیاسی ایران که به جرم آزادی خواهی بیست و شش سال از عمر خود را در درون زندان به سر برده اند ، جهت همبستگی ملی ایرانیان آزادی خواه و معتقد به حاکمیت ملی ارائه شده است ، به عنوان مترقی ترین و عملی ترین طرح مورد بیشترین اقبال و توجه قرار گرفته است .
در واقع این کنگره که نمونه های موفقیت آمیز آن را میتوان در هند به رهبری مهاتما گاندی و در آفریقای جنوبی به رهبری نلسون ماندلا دید ، می تواند به عنوان یک تشکل گسترده در بر گیرنده آزادی خواهان باشد و به تفرقه و نفاقی که در طول این سالها گریبان اپوزیسیون را گرفته پایان دهد و با ایجاد همبستگی ملی ، ضمینه یک جنبش فراگیر مدنی در کشور را فراهم کند ، که با توجه به آسیب شناسی ، بررسی مبارزات گذشته و با طرح و برنامه ریزی برای آینده و سازمان دهی گسترده توده ها ی مرده تشنه آزادی ،مبارزات ملی را به صورت برنامه ریزی شده به پیش برد و با این کوشش مشترک ملت ایران را به عنوان اولین ملتی که برای استقرار دمکراسی و حقوق بشر به پا خاسته بودند را از شرایط ناگوار کنونی خارج کرده و به سوی استقرار حاکمیت ملی سوق دهد.
