گرد و خاک بسیار برای چه ؟
بازهم درباره درخواست "پرواز ممنوع" برای آسمان کردستان ایران
اشاره:
پس از انتشار بیانیه جبهه ملی ایران- اروپا(1) دراعتراض به درخواست ایجاد منطقه پرواز ممنوع برای آسمان کردستان ایران از طرف آقای مصطفی هجری دبیرکلهمین حزب، یک هموطن کرد بنام آقای ناصر ایرانپور "پاسخی" را تحت عنوان: " سلب حق مصونيت جانی از مردم کردستان" منتشر کرد(2) که در آن متاسفانه با گرد و خاک فراوان و بزرگنمایی مانند اینکه "تعداد اعضای جبهه ملی به تعداد اعضای یک شاخه حزب دموکرات کردستان" هم نمی رسد ویا اینکه "جبهه ملی ایران نه جبهه بوده، نه ملی و نه ایرانی" از کنار اصل مطلب رد شده و با حمایت از جعلییات یک میرزا بنویس سلطنتی بنام میرفطروس که نه تنها کتابش را پیشفروش کرده، به جبهه ملی و دکتر محمد مصدق ناسزا میگوید. از این گردوخاک که بگذریم که صورت مسئله را مخدوش کرده و جلوی چشم را میگیرد، به مواردی برمیخوریم که در زیر به آنها پرداخته میشود و میتواند برای روشن شدن مشکل پیش رو کارساز باشد:
- سرنویس نوشته و ادعای ایشان که جبهه ملی ایران- اروپا قصد " سلب حق مصونيت جانی از مردم کردستان" دارد، کاملا بی ربط است. کردستان بخشی از ایران است و خود گویاست که حفظ جان و مال هموطنان کرد وظیفه ملی- میهنی همه ایرانیان است. ولی اگر این درخواست آقای هجری بطور مشخص در نظر گرفته شود که وی درچه زمانی و از چه مرجعی این درخواست را مطرح میکند، متوجه میشویم که این درخواست درواقع جز دعوتی از نیروهای نظامی ناتو به تجاوز به خاک ایران نیست! بویژه که این دعوت در زمانی صورت می گیرد که دیگر سناریو و نتایج "پرواز ممنوع" در آسمان لیبی را خوب میشناسیم و میدانیم که این "طلب کمک"، به 27000 پرواز جنگنده های ناتو، کشتن شدن تقریبا 50000نفر، مفقودالاثر شدن 40000 لیبیایی(3) و ویران کردن مناطق وسیعی از آن کشور و بالاخره مهمتر از هر چیز برای کشورهای "مدعو"، فرستادن بلافاصله صورت حساب مخارج "کمکهای انساندوستانه" و بستن فوری قراردادهای نفتی منجر شد. چنین "کمکهایی" برای کردستان ایران بدون هیچ تردید پیامدهای بسیار وحشتناکی خواهد داشت که قابل مقایسه با لیبی نخواهد بود: جنگ تمام عیار داخلی!
- وجود "متخصصین" اسراییلی و آمریکایی در کردستان عراق و حمایت آنها از انواع و اقسام سازمانهای مسلح کرد که "مبارزاتشان"جز نظامی کردن بیشتر جو کردستان و کشته شدن هموطنان بیگناه کرد نتیجه دیگری نداشته است، خود مشتی است نمونه از خروار "حق مصونیت جانی" از نوع حمایت محافلی که نمایندگانشان آقایان کنت تیمرمان، جان بولتون و نتانیاهو می باشند.
- مسئله بعدی مقوله بَدَل و شرمگین" حق تعيين سرنوشت مردم کردستان" است که درواقع اصل آن:"حق ملل در تعیین سرنوشت خویش" است. بدرستی که بیشترین کسانی که از این مقوله سوء استفاده میکنند، یا مغرضند و یا با چند حب لنینیسم مسموم شده و درست درنیافته اند که مقصود لنین از این مقوله، ملل کشورهایی بوده که از طرف امپریالیسم بزور اشغال شده بودند و نه اقوامی که چند هزار سال بطور طبیعی در کنار هم و سپس باهم میزیسته اند، آنهم در مناطقی که مرزهایشان بطور طبیعی بوجود آمده است و نه در اثر فتوحات امپریالیستی.
- تمام سرزمین کشور ایران ملک مشاع همه ایرانیان است و هیچ کس ویا هیچ حزبی اجازه ندارد در تعیین سرنوشت بخشی از این کشور خودسر و خودرای تصمیم بگیرد. شکی نیست اگر در دوره ای آرام و در جو و محیطی دموکراتیک و در یک مجلس ملی همه نمایندگان استانهای کردنشین خواهان جدایی کردستان ایران از خاک ایران شدند و این مجلس با اکثریتی بزرگ به خواست آنها رای مثبت داد، آنگاه میتواند این استان از کشور ایران جدا شود.
- اینجا صحبت از همه نمایندگان استانهای کردنشین میشود، زیرا پس از پیدایش بازار ملی و دولت- ملت مدرن در ایران، مهاجرت از استانهای سنتی قومی و آمیزش میان اقوام ایرانی بقدری پیش رفته است که در باره کمترین مناطق ایران میتوان از مناطق پاک تک- قومی سخن گفت.
- از مهاجرت پناهندگان افغان به ایران و آمیزش میان آنها و ایرانیان با وجود برخی سیاست های ضد انسانی و رفتار شرم آور مسئولین جمهوری اسلامی، بیش از سی و سه سال نمی گذرد. با این وجود ما شاهد آمیزش بسیار تند چند میلیون مهاجر افغانی با ایرانیها میباشیم.
- آنچه آقای ناصرپور و همردیفان دیگر کُردشان از فدرالیسم میفهمند و منظورشان است، همانا فدرالیسم قومی میباشد. این مدل از فدرالیسم که از همان ابتدای طرحش جز یک آرزوی ایدئولوژیک نبوده و هنوز هم نیست، آرمانی است که در جلسات دربسته حزبی تهیه شده و از واقعیت اجتماعی سیاسی ایران بویی نبرده است. برای مثال، اگر این واقعیت را در نظر بگیریم که ساکنین تمام شهرهای آذربایجان غربی بخشی آذری ها و بخش دیگر کردها هستند(البته آسوری ها، ارمنی ها را هم فراموش نمیکنیم)، آنگاه اجرای چنین طرحی در شرایط کنونی ایران و حتی در آینده پس از جمهوری اسلامی پیامدی جز تنشهای قومی نخواهد داشت. تنشهایی که هم اکنون موجود است. مثلا آنچه در تظاهرات علیه خشک شدن دریاچه اورومیه بروز کرد، تندبادی از طوفان بالقوه قومپرستی است که میتواند فاجعه آفریند.
- آیا آقای هجری که تا کنون چندبار آذربایجان غربی را به ناحق جزو مناطق کردستان ایران بشمار آورده اند متوجه نیستند که ناسیونالیستهای ترک آذری گفته های ایشان را یک اعلام جنگ تلقی میکنند؟ نگاهی به ترکیه و رفتار ناسیونالستهای ترک با اقلیتهای ارمنی و کرد ساکن ترکیه، چه پیش از آتاتورک چه در زمان آتاتورک وچه پس از فوت وی، باید هر ایرانی آزاده و انساندوست را نگران از فعالیت مخرب هل من مبارز طلبانی بکند که سراغ همآورد میگردند تا برای اِعمال توهماتشان زورآزمایی کرده و خون بریزند.
- مشکلات و نارواییهای موجود در ایران را نمیتوان با خطکشیهای قومی و تهدید ها حل کرد، بلکه با تفاهم و با مبارزات هماهنگ و پیوسته همه اقوام و آحاد ایرانی مانند کارگران، معلمان میتوان استبداد فاسد جمهوری اسلامی را بزانو درآورده و برکنار نمود. نه اوباما است و نه دیگرانی که از همان ردیفند. آنهاییکه سر و دست میشکنند که"کمکهای انساندوستانه" بکنند، در خاورمیانه منافع استراتژیک دارند و شیفته چشمان و ابروان آذری و کرد و حقوق انسانی آنها نیستند. سخنان آقای کیسینجر را مطالعه بفرمایید: »آمریکا در حالِ گسترش دام برای روسیه و چین است و دراین استراتژی آخرین میخِ "تابوت"، ایران است، کشوری که هدفِ اصلی اسرائیل هم است. جنگ میتواند شروع شود. من به پنتاگون گفته بودم که هفت کشورِ خاورِ میانه بدلیل منابع طبیعی آنها باید مهار شوند. آخرینِ آنها ایران است. برای این استراتژی پنتاگون تقریبا خوب عمل کرده و فقط ایران مانده است. ایران می تواند شرایط را به نفعِ ما رقم بزند. نیروهای جوانِ ما آمادگی چنین جنگی را دارند و ما میتوانیم از پس آن بر بیائیم. اگر "نفت" را مهار کنیم، کشور‌ها را مهار کرده ایم و وقتی "غذا" را مهار کنیم، ملت‌ها را مهار کرده ایم.«(4)
- اعتراض و انتقاد جبهه ملی اروپا به گفته آقای هجری را باید درست دررابطه با لزوم همبستگی ملی در مبارزه با حاکمیت ارتجاعی و فاسد جمهوری اسلامی دید. همانطورکه در بیانیه هم آمده است این بار اول نیست که حزب دمکرات کردستان ایران خواست هایی را مطرح میکند که از آنها میتوان بدون هیچ تردیدی بازکردن حسابی برای کردستان، جدا از کل ایران برداشت کرد: «چهار ملیون کـُردهای ایران که مرز شمالی با عراق را در اختیار دارند، هر آینه ایالات متحده گام هایی مهاجمانه تر در برابر ایران بردارد، از آمریکا پشتیبانی خواهند کرد».(5) آنهاییکه، بقول یک هموطن کرد "می خواهند با کت و شلوار آمریکایی داماد بشوند" سخت در اشتباهند که خود را سخنگوی همه کردهای ایران میدانند.
- شوربختانه این گرایش جداگری را میتوان به آسانی در واکنش یا دقیقتر عدم واکنش احزاب و سازمانهای آذری و کرد نسبت به جنبش سبز هم دید! ایجاد جو بیگانگی نسبت به جنبش سبز و عدم تشویق مردم آذربایجان و کردستان به شرکت فعال در این جنبش را چه میشود نامید، جز جداگری؟ هر فردی که کمی در صحنه سیاست ایران دستی دارد، میتواند به آسانی حساب کند که مسیر، تکوین و موفقیت جنبش سبز با مبارزات سنجیده هموطنانمان در استانهای کردستان و آذربایجان تفاوت کلانی میداشت تا آنچه رخداد. آیا بایستی برای آنان دعوتنامه فرستاده می شد؟ مگر به میلیونها ایرانی که خودجوش به خیابان آمدند کسی فراخوانی فرستاد؟ مگر کسی میتوانست و یا حتی میخواست جلوی شعارهایی مبنی بر خواست های به حق شهروندی کردها و یا آذری ها را بگیرد؟
-
- خوشبختانه در دیگر نقاط ایران هموطنان آذری و کرد بخشی از جنبش سبز بودند و نشان دادند که بر خلاف تصورات قومپرستان، ایرانیان قادرند شانه بشانه مانند یک ملت واحد بپاخیزند و برزمند! باشد که در خیزش بعدی به لزوم چنین همبستگی ملی بموقع پی برده شود.
-
- متاسفانه ظن ونگرانی جدایی خواهی را با تجربه تاریخی "جمهوری مهاباد" و "جمهوری آذربایجان" نمیتوان بکل بی پایه گرفت. این نگرانی بسیار خوبست و همواره باید حساسیت بیافریند. درست است که قاضی محمد که قرار را بر فرار ترجیح داد و ناجوانمردانه کشته شد، همانطور زنده یادان عبدالرحمن قاسملو و صادق شرافکندی، و اگر نفوذ ارتش سرخ در آذربایجان و کردستان ایران نبود هیچگاه این حادثه روی نمیداد، ولی اظهارات، بیانیه ها و نوشته های سازمانهای کرد ایران همواره در مرز سیال جداگری و ایرانی بودن قرار دارند. توجه کنید به بیانیه حزب دمکرات کردستان که مورد اعتراض سازمان اتحاد فدائیان ایران هم قرار گرفت، سازمانی که سالها با آن حزب همکاری بسیار نزدیک داشت.(6) و یا این واقعیت که احزاب و سازمانهای کرد هیچگاه با پرچم ایران(حتی بدون نشان شیر و خورشید) در مجامع عمومی شرکت نمیکنند، بلکه همیشه با پرچم جمهوری مهاباد! چرا؟ این "چرا" فقط سئوال من، یعنی نویسنده این سطور، نیست بلکه سئوال میلیونها ایرانیست که برایشان این پرچم سه رنگ نماد وطنشان، نماد کشورشان است، بویژه آنهایی که با فداکاری وشجاعت فریاد میزدند:"نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران". افزون بر این، این "چرا" فقط یک سئوال نیست، بلکه یک اتهام هم می باشد. و این متهمین هستند که باید با تغییر در رفتار و کردار سیاسیشان آن اتهام را بزدایند. در آغاز نشست چند ماه پیش "همبستگی برای حقوق بشر و دمکراسی در ایران" در شهر کلن - آلمان، پس از بحثهای طولانی با بخشی از گروه های کرد مدعو، سرانجام تهدید رئیس نشست مبنی بر تعطیل کردن جلسه، گذاردن پرچم سه رنگ ایران را ممکن می سازد. آیا نباید در این موارد حساسیت نشان داد؟ بویژه که بیشترین سازمانهای سیاسی اپوزیسیون خارج در چنین مواردی حساسیت لازم را نشان نمیدهند، امریکه ملیون ایران را به این فکر می اندازد که نکند مسمومیت میم لامی آنها هنوز هم بنحوی ادامه دارد؟ یا اینکه، بزعم آقای ایرانپور، آنها هم سرریز از "دانش سیاسی"هستند و نیازی به چنین حساسیتهایی ندارند.
-
- هموطن ایرانپور فراموش نمی کند که مدام به سینه حزبش مدال بزند. او خواننده مطلبش را بی اختیاربه یاد آن ژنرالهای روسی عضو حزب کمونیست شوروی می اندازد که در سینه که چه عرض شود، حتی روی شکم بزرگشان هم جایی برای گرفتن مدالهای بیشتر باقی نمانده بود. آقای عزیز، جبهه ملی ایران را که شما نمیتوانید با حزب دمکرات کردستان ایران مقایسه بکنید. جبهه ملی همواره بیشتر یک اسم معنی بوده است تا اسم خاص، حتی اگر هم هسته هایی برای پاسداری و زنده نگهداشتن اهداف کاملا مشخص و ملموس آن وجود داشته باشد. میلیونها ایرانی خود را ملی و مصدقی میدانند، بی آنکه عضو جبهه ملی ایران باشند. خواست های حاکمیت ملت(در پیامد انتخاباتی واقعا آزاد)، آزادی مطبوعات، آزادی اجتماعات و مانند اینها، از بدو تاسیس جبهه ملی ایران روی پرچمش نوشته شده بود و تا این خواستهای دمکراتیک متحقق نشوند، هنوز هم جبهه ملی و دکتر محمد مصدق، با وجود فحاشی ها و دشمنی های فراوان در حافظه اجتماعی- سیاسی و تاریخی ایرانیان ثبت خواهد ماند و مبارزاتش بحق و بروز خواهد بود؛ همانطوریکه نام کورش، بابک خرمدین، قائم مقام فراهانی، امیرکبیر و مانند آنها ثبت مانده اند. هنوز هم آنهاییکه دغدغه آزادی و استقلال ایران و سرنوشت ایرانیان در سر و در دل دارند به احترام مصدق دست برسینه میگذارند. دامن مصدق بخاطر تاریخِ مبارزاتش علیه استبداد و استعمار، و اصلاحاتی که وی در دوره کوتاه زمامداریش انجام داد، از منافع ملی و از کرامت و شرافت ایرانیان دفاع کرد با گرد و خاکی که شما با کمک "مورخینی" چون میرفطروس راه می اندازید هیچگاه لکه دار نخواهد شد.
-
- ملیون ایران برای فرد فرد شهروندان ایران حقوقی برابر قائلند و حق ویژه ای را برای این و یا آن قوم ایرانی برسمیت نمی شناسند. »فارسی زبان رسمی و مشترک همه ایرانیان است. این زبان حاصل سده ها پردازش و پرورش فرهنگی دیوانسالاران، بازرگانان و بویژه ادبای همه اقوام ایران میباشد.«(7) و برخلاف ادعاهای پوچ ناسیونالیستهای ترک و کرد، زبان فارسی هیچگاه به اقوام غیر فارس زبان ایرانی تحمیل نشده است. آیا نظامی گنجوی، صائب تبریزی و یا شهریار را کسی مجبور کرده بود که به فارسی شعر بگوید و یا ادبای کُرد را مانند عبدالرحیم تاوگوزی(مولوی کرد)، صیدی هورامی و رهی معیری؟
-
- » آموزش زبان مادری، درکنارزبان فارسی واستفاده و بکارگیری آن درامورمحلی و ترویج آن دررسانه های محلی و وسایل ارتباط جمعی ونیزگنجاندن آموزش زبان های اقوام ایرانی دردروس اختیاری مدارس و دانشگاه ها، درشمار خواست های مهم جبهه ملی ایران- اروپا میباشد.«(8)
-
- افزون بر این »جبهه ملی ایران- اروپا خواستارتمرکززدایی درساختاراداری ودربرنامه ریزی پروژه های اقتصادی و توسعه و توزیع عادلانه منابع ملی کشور است. تمرکز زدائی اداری- حکومتی می تواند رشد ناموزون اقتصادی- فرهنگی مناطق عقب افتاده کشور را جبران کند وشرایط مساعدی را برای ایجاد فرصت های برابردر زمینه های گوناگون برای همه شهروندان ایران فراهم آورد. برای گذاراز ساختاراداری متمرکزکنونی به ساختاری غیرمتمرکز و تامین مشارکت مردم درامورخود و کمک به روند تحقق دمكراسی در ایران، باید از هرگونه پیشداوری و مدل سازی های ایدئولوژیک خودداری شود و كارشناسانه عمل گردد. گزینش مناسب ترین روش تمرکززدایی و شکل وساختاردولت غیرمتمرکز، برای درج درقانون اساسی برعهده مجلس موسسان منتحب ملت ایران خواهد بود که باید در شرایطی آرام و سنجیده با آرای مثبت بیشترین نمایندگانش تصمیم بگیرد.«(9)
-
- و سرانجام چرا همکاری با حزب دمکرات کردستان ایران مشکل بود و با درخواست منطقه"پرواز ممنوع" مشکلتر شده است؟ در نشست اول "9 سازمان" نماینده حزب دمکرات کردستان ایران با لحنی تند، تهدیدآمیز و متکبرانه اعلام کرد که طرح فدرالیسم حزب ایشان باید مورد تایید جمع قرار گیرد، وگرنه حزب ایشان حاضر به همکاری در این جمع نخواهد بود و می تواند به همکاریش با «کنگره مليتهای ايران فدرال« ادامه دهد. گرچه نمیتوان گفت که در صورت عدم حضورنماینده جبهه ملی اروپا نمایندگان دیگر سازمانها دربرابر چنین تهدیدی چه واکنشی از خود نشان میدادند، ولی میتوان یقین داشت که هیچکدام از نمایندگان حاضر نمیخواستند که نام سازمانشان با «کنگره مليتهای ايران فدرال»، سازمان آمریکن اینترپرایز- واشنگتن و آقایان کنت تیمرمان و جان بولتون و نقشه تجزیه ایران، در یک ردیف برده شود. هیچکس نمی خواست بجای پشتیبانی و تقویت جنبش سیاسی و مدنی سراسری ایران از تعصبات قومپرستانه "کنگره" حمایت کند. سکوت سنگینی حاکم بود. قرعه ناخواسته بنام جبهه ملی اروپا زده شده بود. این هم تقسیم کاری است، در میان اپوزیسیون! پس از اعتراض نماینده جبهه ملی اروپا به آن تهدید، نماینده حزب دموکرات کردستان ایران جلسه را ترک کرد و وقتی به سالن برگشت دیگر صحبتی از فدرالیسم و دولت فدرالیستی بمیان نیامد.
-
- از آن پس نیز باوجود کوشش تحسین آمیز هیئت تهیه کننده بیانیه های 9سازمان در پیشگیری از برخوردهای احتمالی، همواره چانه زدن تا مرز تهدید به کناره گیری در دستور کار بوده است. اکنون خوانند منصف خود قضاوت کند که در اینباره آقای ایرانپور چه میگوید:
-
- » برای احزاب کردستانی همکاری و حتی ائتلاف و اتحاد با جريانات مختلف ايرانی از اهميت ويژه برخوردار بوده است. نفس اين قضيه حکايت از اين دارد که آنها دنبال دستيابی به آمال ها و آماج های خود در چهارچوب ايران میباشند. اين همکاری اما تنها بدون پيش‌شرط و فارغ از تلاش های هژمونيستی ميسر است. حزب دمکرات کردستان ايران در قياس با تمام سازمان هايی که از نوع "جبهه ملی ايران ـ اروپا" هستند و با آنها ارتباط دارد، بسيار پرنفوذتر و بيشتر پا بر زمين واقعيت دارد. همين نيز باعث شده در طرح اهداف و شعارهايش از افراط و تفريط پرهيز کند و در تعامل سياسی هم از نجابت و تواضع ويژه برخوردار باشد. اين تواضع و نجابت نه از ضعف، بلکه از اعتماد به نفس، سياستورزی و واقع بينی می‌آيد. شايسته است اين اشتباه تعبير نشود. همچنين شايسته است که اصل پلوراليسم در مناسبات احزاب نيز زير پاگذاشته نشود. حزب دمکرات کردستان ايران محتملاً با اين يا آن باور و حتی دستگاه فکری و ادبيات سياسی "جبهه ملی ايران ـ اروپا" موافق نباشد، اما آن را در کنار خود بعنوان يک جريان سياسی دگرانديش پذيرفته است. همين اصل حکم میکند که "جبهه ملی ايران ـ اروپا" نيز حزب دمکرات کردستان ايران را در کنار خود بعنوان حزبی که دغدغه و دستگاه فکری و ادبيات سياسی متفاوتی دارد بپذيرد، اگر دنبال "وحدت کلمه" نيست.«(10)
با حسن نیت فراوان و اینکه"انشاالله گربه است" باید این خیالپردازی های آقای ایرانپور را بقول خودشان به حساب "مستقل" و دور بودن ایشان از حزب دمکرات کردستان ایران گذاشت و امیدوار بود که هموطنان کرد، در هرکجای ایران که هستند، در پیکار علیه استبداد ولایت فقیه، ارتجاع، فساد، تبعیض های فرهنگی، مذهبی و اقتصادی، و برای دستیابی به حقوق شهروندی، پیشرفت اقتصادی و عدالت اجتماعی با دیگر ایرانیان همراه و همگام شوند. همه آحاد ملت ایران تشنه آزادی، دمکراسی و زندگی شرافتمندانه در ایرانی امن، آباد و سربلند میباشند. جداکردن آنها از یکدیگر، بهر بهانه ای، به مبارزه همه آنها آسیب میرساند.
