درود به كردان
درود بـــــــــــــاد به كردانِ گُردِ ايران‌دوست ///كــــــه جمله شيفته‌ي ميهن‌اند و سامان‌دوست
اصيل‌مـــــــــــــــــــــانده نژادي ز قومِ ايراني /// ستوده‌سيرت و پــــاكيزه‌خوي و انسان‌دوست
چو شيرِ شرزه دليرند و پـــــــــــــاسدارِ كُنام /// به بيشه‌زار مقيمند و بـــــــــــا نِيستان دوست
عشايري همه روشن‌ضمير و پـــــــــــاك‌نژاد /// علاقه‌مند بــــــــــــه هم‌ميهنان و ايران‌دوست
بــــــــــــــــــه همنواييِ همريشگان و هم‌پيوند ///همـــــاره گوش به زنگند و با دليران دوست
به كشت و كــــــار كمر بسته‌اند و بس كوشا /// زِ بهـــــــــر تقويت كشـــورند، عمران‌دوست
زِ لطف آب و هــــــواي لطيف و شادي‌بخش /// به لاله‌زارِ وطن بــــا گل‌اند و ريحان دوست
خداشنـــــــــــاس و نجيب و زِ گمرهي بيزار ///بزرگوار و شريف و هميشه احســــان‌دوست
هماره در رهِ پـــــــــــاسِ وطن ستاده به پاي /// به عهدِ خويش وفـــادار و جمله پيمان‌دوست
ديـــارِ كرد بهين شــــــارســــــانِ ايران است /// كه بــا بهشت قرين است و با گلستان دوست
زبـــــــــان او كه بود زاده‌ي زبــــــــانِ دري /// بود به عاطفه بـــــا لهجه‌هاي همسان دوست
سلامِ من بـــــه صفــــــايِ بهــــــارِ كردستان /// كه هست بـــــا دلِ هر شاعر سخندان دوست
بر آن هوايِ لطيف و بر آن فضــــايِ نظيف /// درود بــــــــاد و بر آن ديهگانِ مهمان‌دوست
دلآورانِ غيورش به ضعف و سستي، خصم /// دژافكنانِ دليرش بــــه اسب و جولان دوست
لباس كردي و آن پيچ و تـــــابِ شال و كلاه /// به گونه‌ايست كـه داريم چند از ايشان دوست
مگر درود فرستيم جمله همچــــــو «اديب»
بر اين عقابِ بلندآشيانِ كيهــــــــــــان‌دوست
