گفـت: آن یار كزو گشت سرِ دار بلنـد جرمش آن بود كه اسرار هویدا می‌كرد
· آقای خوئینی‌ها من از شما استدعا دارم این مطالب را با بحث‌هایی كه قبل از انقلاب و به‌قدرت رسیدن می‌گفتید و در نوار ضبط شده و اگر ندارید من برایتان می‌آورم مقایسه كنید تا ببینید قدرت چگونه شماها را مسخ كرده و چشمهایتان را نابینا و گوشهایتان را ناشنوا و وجدانهایتان را منجمد نموده است. شما از سالِ ۶۰ دادستان كل كشور بودید و اگر ادعا كنید آنچه در زندانهای جمهوری اسلامی می‌گذشت را نمی‌دانستید وای بر شما. راستی شما نمی‌دانستید در زندانها چه می‌گذرد و هر روز چند صد نفر بی‌محاكمه یا در دادگاه‌های چنددقیقه‌ای محكوم به مرگ می‌شدند و به جوخه اعدام سپرده می‌شدند؟ نمی‌دانستید به دختران تجاوز و سپس آنها را اعدام میكنند؟ نمی‌دانستید به‌قول آیت‌الله منتظری افراد زیر نظر شما با شكنجه و اعمالِ ضدانسانی خود روی ساواك شاه را سفید كرده‌اند؟ نمی‌دانستید در سال 67 هزاران زندانی كه دوره اسارت را می‌گذرانیدند با یك فرمان قتل‌عام شدند.
تقدیم به زندانیان سیاسی
در جای‌جای ایران
دكتر محمد ملكی
دی ماه 1384
قصد نداشتم از خاطرات و اطلاعاتم در مورد افرادی كه در این 27 سال ستونهای اصلی نظام بوده‌اند ـ جز به ضرورت ـ سخنی بگویم، چه باید این مهم به عهدة مردمِ ایران باشد تا با ملاحظة اعمال و رفتار این جماعت و مقایسة آنچه پیش و پس از انقلاب ادعا می‌كردند و میكنند پی به صداقت یا خباثت آنها برده بر همگان روشن گردد اینها در كسوت روحانیت و خود را رابط خدا و خلق دانستن با بندگان خدا چه‌ها كردند و میكنند و چگونه از خدا و پیامبر و كتاب و امامان برای حفظ قدرتِ خود «ابزار» می‌سازند و همین آگاهی موجب گردد مردم راهِ آیندة خود را با شناخت بیشتر برگزینند. اما موضع‌گیری‌های اخیر آقای سید محمد موسوی خوئینی‌ها و حملات شدید او به دانشجویان و برخورد تند و خشمگینانة ایشان با دگراندیشان و شكنجه‌دیده‌ها و زندان‌رفته‌ها و به فراموشی سپردن خانوادة اعدام‌شدگان دهة 60 به‌ویژه قتل‌عام سالِ 67 و اتهام طرفداری دانشجویان از شاه و بوش و دفاعشان از اعمالِ گذشتة رژیم و حملة مغرضانه به مخالفین و منتقدین نظام ولایی و عدم آشنایی كامل دانشجویان و نسل جوان با گذشتة آقای خوئینی‌ها و دیگر قدرت‌به‌دستان بر آنم داشت تا برخلاف رویه‌ای كه تاكنون در پیش گرفته بودم برای دفاع از دانشجویان كه بیشتر مورد خطاب ایشان هستند، در این نوشته فعلاً قسمتِ كوچكی از حقایقی را كه به فعالیتهای سیاسی این روحانی، به‌خصوص پس از پیروزی انقلاب مربوط میشود بازگو نمایم تا اخطاری باشد برای دیگر سردمداران نظام ولایی.
بی‌مناسبت نیست ابتدا گوشه‌هایی از پاسخ دانشجویان را به فرمایشات جناب خوئینی‌ها ذكر نمایم، آنها غمگینانه می‌نویسند:
ابتدا نوبت آیت‌الله موسوی خوئینی‌ها بود كه به‌نامِ دین به دگراندیشان بتازد و تیغ حملاتِ خویش را متوجه انجمنهای اسلامی نماید. البته ناراحتی ایشان از انجمنهای اسلامی بیش از همه به دلیل بی‌توجهی اعضای این تشكل به اوامر ایشان است.
به‌راستی اگر انجمنها همچنان در دستِ ایشان و حزب مطبوعشان بودند اینچنین دادِ وااسلاما سر می‌دادند؟ یكی از دلایل واضح این مدعی نیز حمایت ایشان از طیف سنتی انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران است كه در جمع آنان این هجمه را انجام داده‌اند. این طیف كه به‌دلیل رفتار غیراخلاقی و غیرتشكیلاتی خویش مدتهاست مورد انتقاد دانشجویان دانشگاه تهران قرار دارند، به این دلیل مورد لطف ایشان می‌باشند كه هر از چندگاهی دیداری با ایشان می‌نمایند و تمامی ناراحتی وی نیز این است كه چرا سایر انجمنها چنین رفتاری نمی‌نمایند. بی‌شك اگر سایر انجمنها نیز مانند طیف سنتی دانشگاه تهرانِ فرمانبردار احزابی مانند مجمع روحانیون مبارز می‌بودند نه‌تنها مورد انتقاد قرار نمی‌گرفتند بلكه حمایت نیز می‌شدند.
بیانیة شورای تهران، دفتر تحكیم وحدت، دوشنبه 5 دی‌ماه 1384
اما آنچه پس از چندسال سكوت و اخیراً بازگشت به میدان سیاست و پذیرش دبیركلی مجمع روحانیون مبارز بعد از استعفای پرمعنی جناب كروبی به دلیل دخالتهای گسترده در انتخابات و نقش آقازادة جناب آقای خامنه‌ای (به گفتة آقای كروبی)، آقای سید محمد خوئینی‌ها را واداشت تا در جمع عده‌ای از دانشجویان به‌مناسبت 16 آذر اتهاماتی به دانشجویان و دگراندیشان وارد كند، ریشه در اعمال گذشتة ایشان و كم‌رنگ كردن آنها دارد. قسمتی از فرمایشات آقای خوئینی‌ها را به نقل از روزنامة شرق بخوانید:
اما سئوال این است اگر حكومت كسی را اذیت كرد آیا دلیل میشود بگوید حكومتِ بوش را بر جمهوری اسلامی ترجیح میدهد؟ گاهی طوری در مورد مظالم صحبت میشود كه گویی روی پهلوی را سفید كرده است، این كم‌لطفی است و بلكه بی‌انصافی محض است، در مباحث روشنفكری دینی نباید به سمتی برویم كه همه‌چیز را نابود كنیم. اگر من با شخصی مخالفم نباید آن را به مخالفت با دین تعمیم بدهم اگر یك روز هم زندان رفتیم یا كتك خوردیم حواسمان باشد همه‌چیز را زیر سئوال نبریم. اگر شبهه در ولایت‌فقیه می‌كنیم نباید به این خاطر باشد كه چون سهم ما را نداده‌اند…
اما اینكه فردی در همین مملكت فعالیت داشته بعد از چند سال بگوید جمهوری اسلامی نه، برای من سئوال است كه آیا واقعاً تحقیق كرده است؟ آیا زمانِ پهلوی را دیده و مقایسه كرده است؟ یا اینكه چون اذیت شده یا توقع بیش از حد داشته یا واقعاً به او ظلم شده است و یا به دوستان ستم شده است این‌طور عمل می‌كند…
در دانشگاه‌ها هم كه روشنفكرترینِ محیط دانشگاهی است انجمنی موفق خواهد بود كه به عقاید ریشه‌دار مردم نزدیك باشد. انجمن اسلامی حزب سیاسی محض نیست. انجمن اسلامی تشكیل شده تا پایگاهی برای اسلام‌خواهان باشد. تردید بر این مسئله بی‌معنی است. كسی كه بخواهد هویتِ اسلامی آن را تغییر دهد معنی ندارد اسمش انجمن اسلامی باشد. می‌تواند یك كلوپ باشد كه هركس با هر عقیده‌ای آنجا باشد. انجمن اسلامی در درجة اول باید اسلامی باشد.
روزنامة شرق، دوشنبه 14 آذر 1384، ص 6
قبل از اینكه به پاسخ فرمایشات آقای خوئینی‌ها بپردازم لازم می‌دانم برای آگاهی بیشتر نسل جوان و دانشجو به سوابق آشنایی‌ام با اقای خوئینی‌ها به‌طور بسیار فشرده اشاره كنم تا معلوم شود كه ایشان كه بود و چه شد.
پایگاه فعالیتهای ملی و مذهبی من بیشتر مسجد همت تجریش بود. این مسجد تقریباً در منطقة شمیران به‌ویژه تجریش همان نقش را داشت كه مسجد هدایت در تهران ـ كسانی چون پدر طالقانی، سید علی خامنه‌ای، شیخ علی‌اكبر رفسنجانی، یحیی نوری، معادیخواه و … در این مسجد برنامه‌هایی اجرا می‌كردند. وقتی شنیدم طلبة نسبتاً جوانی برای امامت مسجد جوزستان (خیابان نیاوران) كه تازه بنا شده بود به آنجا آمده و خوش‌فكر است به‌خصوص در تفسیر قرآن حرفهایی برای گفتن دارد به آنجا رفتم و با آقای محمد موسوی خوئینی‌ها آشنا شدم. رابطة ما روزبه‌روز نزدیكتر می‌شد و در ماه‌های رمضان كه ایشان تفسیر سورة حمد و سپس تفسیر سورة بقره را آغاز كردند متوجه شدیم در تفسیر آیات بیشتر از تفسیر آیت‌الله طالقانی بهره می‌گیرند. تعداد زیادی از جوانان شمیران و حتی تهران در جلسات تفسیر ایشان حضور می‌یافتند. جمعی از بچه‌های محل به‌خصوص جوانهای جمارانی تفسیر را ضبط و تكثیر می‌كردند كه اكثریت قریب به‌اتفاق آنها در وقایع دهة 60 اعدام شدند. رابطة من و آقای خوئینی‌ها بسیار نزدیك و خانوادگی بود. وقتی ایشان در سالِ 55 یا 56 به‌اتهام دادن پول به چند جوان قزوینی برای خرید اسلحه برای مبارزة مسلحانه با رژیم شاه در منزل اجاره‌ای كوچكی در خیابان نیاوران نزدیك سه‌راه مژده دستگیر شد من و همسرم با تمام و جود در خدمت خانوادة ایشان بودیم. بچه‌های آقای خوئینی‌ها هیچكدام به سن مدرسه نرسیده بودند. اولین كار من و همسرم و دوستان این بود كه خانة نسبتاً مناسبی برای آنها تهیه كنیم. ابتدا خانه‌ای موقتی در جماران اجاره كردیم و سپس با تلاش بسیار موفق شدیم خانه‌ای در ده جماران بن‌بست گلها ته كوچه درب روبه‌رو به مبلغ یك میلیون تومان خریداری نماییم. در این زمان من اجاره‌نشین بودم. قصد ما این بود كه خانه به‌نام همسر و فرزندانِ «آقا» باشد ولی ایشان از زندان پیام فرستادند و با این كار مخالفت كردند. خانه به‌نام ایشان خریداری شد. ساختمان خانه كلنگی بود و باید از نو ساخته می‌شد. آقای موسوی خوئینی‌ها درحالی‌كه محكوم به 15 سال زندان شده بودند پس از حدودِ 10 ماه از زندان آزاد شدند. دیگر اوج انقلاب بود. چند جلسه‌ای با اصرار دوستان در مسجد جوزستان تفسیر گفتند اما رویه و برداشت ایشان نسبت به قبل از دستگیری 180 درجه تغییر كرده بود. دیگر از آن برداشتهای گذشته از قرآن هیچ خبری نبود. به‌عنوان مثال قبل از زندان وقتی سورة بقره را تفسیر می‌كرد و به آیة 50 كه در مورد عبور اصحاب موسی از دریا است سخن می‌گوید: «فرقنا بكم البحر» معتقد به معجزة شكافتن دریا نبود و می‌گفت این عبور معجزة خود مردم بود با چه وسیله‌ای نمی‌دانم قایق، شنا كردن و … ولی در هر حال وقتی خداوند كلمة «بكم» را به‌كار می‌برد چنین است در غیر این صورت كلمة «لكم» را به‌كار می‌گرفت و آنها هم كه می‌گویند معنی بكم و لكم یكی است این حرف بی‌معناست چون خداوند كلمات را در جای خود به‌كار می‌برد و اینچنین برداشتهای آقای موسوی خوئینی‌ها تقریباً با برداشت همة مفسرین متفاوت بود و می‌توانست به بسیاری از پرسشهای جوانان در مورد اینچنین معجزات پاسخگو باشد و آنها را جذب نماید. اما پس از بازگشت از زندان افكار و اندیشه‌های ایشان به‌كلی متفاوت شد و در تفاسیر و دیگر بحثها از برداشتی بسیار سنتی استفاده می‌كرد. برخوردش با جوانها طوری شد كه كم‌كم جوانها از مسجد زده شدند و هركس پی كاری گرفت و رفت. چه چیزی در زندان برایش روشن شده بود ، الله اعلم. انقلاب دیگر نزدیك می‌شد و من درگیر كارهای دانشگاه بودم ـ هفتة همبستگی و تحصن 25 روزه (29 آذر تا 23 دی) ـ و بالاخره راهپیمایی‌ها و غیره. در این زمان رابطة ما بسیار محدود بود وقتی آقای خمینی به پاریس وارد شد ناگهان شنیدیم آقای خوئینی سر از پاریس درآورده و تا روز آخر آنجا بود و با آقای خمینی و دیگران به ایران بازگشت. باید یادآور شوم آقای خوئینی‌ها با احمدآقا خمینی از زمان طلبگی روابط بسیار نزدیكی داشت و می‌توان حدس زد از بسیاری وقایع زیر پردة پاریس هنگامِ اقامتِ آقای خمینی با اطلاع و در تصمیم‌گیری‌ها و برنامه‌ریزی‌ها برای آینده مؤثر بوده است. پس از ورود آقای خمینی جناب موسوی خوئینی‌ها كمتر در محافل و مجالس ظاهر می‌شد در حقیقت او و سید احمد خمینی دولتِ در سایه بودند تا اینكه ماجرای تسخیر سفارت آمریكا پیش آمد. بهتر است ماجرا را از زبان خود او بشنویم:
در آن زمان بنده به نمایندگی «امام» در صداوسیما بودم. سه نفر از برادرانِ دانشجو آقایان «میردامادی»، «بی‌طرف»، و «اصغرزاده» طبق قرار قبلی به محل كار بنده در جام‌جم آمدند. ابتدا پس از گفت‌وگوی كوتاهی از اوضاع جاری كشور و از عملكرد «دولتِ وقت» و بازتاب منفی آن در جامعه، خصوصاً در میان نیروهای انقلابی مبنی بر اینكه سمت و جهت دولت به‌سوی آمریكاست برادران طرح خود را در میان گذاشتند و در بیانِ طرح، اضافه كردند كه طبق اطلاعاتِ به‌دست آمده یكی از عناصر مهم «سیا» در پوشش یك دیپلمات آمریكایی وارد ایران شده و گویا به‌دنبال اهدافِ خاصی در مقابله با انقلاب وارد شده.
ابتدا نظر بنده را جویا شدند كه من هم موافق بودم و تأیید كردم و سپس پرسیدند كه به‌نظر شما «حضرتِ امام» با چنین اقدامی موافق خواهند بود یا نه؟ بنده در ضمن تحلیل كوتاهی چنین نتیجه گرفتم كه ایشان موافق خواهند بود.
در اینجا از من خواستند كه بروم قم و طرح برادران را با «حضرت امام (ره)» در میان بگذارم و به‌اطلاع ایشان برسانم و نظر ایشان را بخواهم تا درصورتی‌كه موافق باشند اقدام شود. بنده با طرح قضیه خدمتِ امام مخالفت كردم و دلایل خودم را برای این مخالفت توضیح دادم كه برادران نیز قانع شدند و قرار شد كه پس از تصرف «لانه» بلافاصله به‌اطلاع ایشان برسانیم و چنانچه مخالفت كردند، سریعاً محل را ترك كنیم و نیز ساعت شروع كار در همان جلسه مشخص شد.
روزنامة ابرار، دوشنبه 9/8/1379، به نقل از مجلة «حصور یادمان»، 13 آبان 1370 ـ خاطرات
آقای موسوی خوئینی‌ها در خاطرات خود در همین زمینه می‌گویند:
بنده با چند نفر از برادران از جمله آقایان «میردامادی» و «اصغرزاده» و گویا آقای «سیف‌الهی» خدمتِ «حضرت امام» در قم رسیدیم كه پس از گفت‌وگو… ]امام[ دستور فرمودند كه دانشجویان موضع‌گیری كنند و نكاتی را نیز متذكر شدند و در «بیانیة» دانشجویان ذكر شود… آن بیانیه تهیه شده و به صداوسیما هم ارسال گردید لیكن «قطب‌زاده» قبل از پخش آن، سریعاً دولت مستعفی را مطلع ساخت و به هر ترتیبی بود، مانع از پخش آن «بیانیه» شد و تا آنجا كه به یاد دارم، بیانیة بسیار خوبی هم بود كه متأسفانه اصل آن بیانیه هم گم شد و تا آنجا كه به یاد دارم بعداً هم آن را پیدا نكردند]!!
.jpg)
