همانگونه که روز جهانی حقوق بشر داریم، روز جهانی منع شکنجه داریم، روز جهانی برای آزادی مطبوعات داریم... و روز جهانی برای بسیاری آنچه باید باشد و نیست داریم، روز جهانی زن هم باید داشته باشیم. زیرا هنوز در جهان حکومت های استبدادی خشن، بی فرهنگ و جاهل و ایدئولوژیك مردسالار هستند که عقده حقارت و عدم اعتماد به نفس ناشی فقدان مردانگی خود را نسبت به مهمترین بخش جامعه و مردم کشورشان با ابراز قدرت و برتری نسبت به آنها تسکین می دهند. همانند آنها که نژاد خود را برتر از نژاد دیگران می دانند، مانند آنها که باورهای خود را برتر از باورهای دیگران میدانند و مانند آنها که جنسیت خود را برتر از جنس دیگر می دانند. اینها کسانی هستند که براستی نژاد خود را در برابر نژادهای دیگر و باور خود را در برابر باورهای دیگر کوچک می شمارند و حقانیت خود را با اعمال تهدید و زور اثبات می كنند؛ نامردانی که در برابر زنان، خود را حقیر و بی شخصیت احساس می کنند.
زنان ستم دیده ترین قربانیان این فرهنگ جاهلیت هستند، زیرا شخصیتی مهربان تر، فداکارتر، بردبارتر، متعادل تر و بخشاینده تر دارند؛ زیرا از مردان باهوش تر و خردمندتر هستند، از حافظه بهتری برخوردارند، و مدیران بهتری به شمار می آیند. این برتری ها همه مردان حقیر را پریشان می کند، و وقتی این مردان حقیر و بی شخصیت وقتی در مقام های قدرت می نشینند، برای پنهان کردن عقده حقارت خود از زور خود استفاده می کنند تا زنان را از ابراز وجود بازدارند. آنان زنان را بردگان خانگی و برای خدمت به نیازهای شخصی خود می انگارند، از دانش آموختن و پیشرفت علمی آنها نگران می شوند، زیرا خود نادانند و توان رقابت ندارند. آنان زنان را از رسیدن به مقام هایی که شایستگی آنها را دارند باز می دارند، برای اینکه بی لیاقتی خودشان آشکار نشود. آنان قانون می گذرانند تا زن را محدود تر از مرد و حقوق بشری او را انکار کنند تا زن همیشه سرگرم دشواری های زندگی خویش باشد و به رقابت با مرد نپردازد. زن را نیمی از مرد می انگارند، زیرا می دانند که براستی خود نیمی از زن هستند و زن باید نیم باشد تا با آنان برابر شود. می خواهند که زن همیشه نیازمند مرد باشد، هرگز مستقل نباشد و یوغ خدمت به مرد را از گردن باز نکند. ما روز جهانی زن داریم تا به اینگونه مردان یادآوری کنیم که حقوق برابر نیمی از جمعیت را نمی توان انکار کرد.
نیمی از جمعیت بیشتر جوامع بشری از بخش یا تمامی حقوق مدنی و اجتماعی خود محروم است، زیرا گرفتار مردان خودخواه و نادان و بی فرهنگ هستند. برخی از ما مردان داستان می سازیم که خداوند سهم آفتاب را برای زنان نیمی از سهم مردان مقرر کرده یا حق نفس کشیدن آنها فقط نیمی از مردان است، ولی وقتی برف می بارد سهم بام آنها چهاربرابر می شود. ما این فرهنگ قبیله ای ماقبل تاریخ را در بسیاری کشورهای برده داری جهان داشته ایم که بخشی از مردم را به علت رنگ پوست، نژاد، زبان و یا زن بودن از حقوق برابر مدنی و شهروندی محروم می کردند، به بردگی می کشیدند و از زنان برای لذایذ مادی و جنسی بهره برداری می کردند، زیرا زور داشتند، هرچند که عقل نداشتند.
اکنون زنان ما هم گرفتار چنین فرهنگ واپس گرا هستند؛ همانند زنان چند کشور عقب افتاده فرهنگی که هنوز در جهان وجود دارند. محدود کردن زن، آنهم زن ایرانی، که در کشورش هرگز برده داری وجود نداشته، که در کشورش از آغاز تاریخ ثبت شده، نه تنها از حقوق برابر برخوردار بوده بلکه همدوش مردان در همه زمینه های زندگی درخشیده و شایستگی خود را نشان داده اند پذیرفتنی نیست. در ایران چنان آزادی برای زنان وجود داشته که، در زمانی که دیگران زنان خود را زنده بگور یا خرید و فروش می کردند، در اینجا به فرماندهی نظامی می رسیدند، به وزارت می رسیدند، به فرمانروایی کشور می رسیدند؛ مانند آرتمیس هخامنشی که از خردمندترین و باهوش ترین فرماندهان نیروی دریایی ایران بود. مانند آرته آ وزیر خزانه داری اشکانی که تا کنون وزیری به همتایی او نیامده است. مانند آزرمیدخت، که کمتر پادشاهی باهوش تر و خردمندتر بوده و مانند پورانداخت ساسانی، که کشور را از حالت جنگی دائم درآورد، صلح را به کشور باز گرداند و به اصلاحات داخلی از جمله لغو امتیازهای طبقاتی، گسترش عدالت در سراسر کشور، تعدیل مالیات ها و آزادیهای مدنی پرداخت. زنی که حمله تازیان به ایران را پیش بینی کرده بود و از فرماندهان ارتش خواسته بود که اختلافات را به کنار بگذارند و به نیرومند کردن ارتش بپردازند. اگر این زن چند سال بیشتر فرمانروایی می کرد، آن ضربه جبران ناپذیر هرگز به پیکر موجودیت و فرهنگ ایرانی وارد نمی آمد و ما گرفتار این فرهنگ زن ستیزی نمی شدیم.
فهرست زنان نامدار در تاریخ ایران زمین از آغاز تاریخ تا كنون آنقدر گسترده است که توان نام بردن از همه آنان نیست. زنان بزرگ تاریخ معاصر ایران را هم که همگان می شناسند و برخی شهرت جهانی یافته اند. ولی آنچه اثبات شده این واقعیت است که همیشه در شرایط برابر، زنان بهتر از مردان عمل کرده اند. اكنون این ما هستیم که در برابر زنان ایران زمین احساس حقارت می کنیم و از رقابت با آنان واهمه داریم و بهمین دلیل است كه زنان برجسته جامعه را آزار می دهیم، به زندان می اندازیم، فراری می دهیم، و برابری زن و بطور كلی انسانیت او را انكار می كنیم.
اگر هیچ کشوری نیاز به روز جهانی زن نداشته باشد، ما نیاز داریم، تا به مردان ناشایسته ای که خود را شایسته چهار زن می شمارند و بنیادی ترین حقوق زنان ما را انکار می کنند بفهمانیم که آنان باید بجای اینکه زن ایرانی را تحقیر کنند و تا حد خودشان پایین بکشند، بکوشند خود را تا حد زن ایرانی بالا ببرند.
