شنبه 27 اسفند ماه سال 1384
پیام نوروزی مهندس عباس امیرانتظام نماد مقاومت ایران /سال تعیین سرنوشت ملت ایران
هموطنان عزیز
سالی که لحظات پایانی آن سپری میگردد، نشان از زخم ها و دردهای زیادی بر جسم و جان خود دارد.
زخم پرپر شدن کودکان در خیابانها (کودکان خیابانی) ، زخم نابود شدن میلیون ها انسان از بیماری اعتیاد، زخم پژمردن امیدهای کشور از ضعف و افسردگی ، زخم مهاجرت افتخار آفرینان کشور.
در سالی که بالاترین درآمد از نفت رقم خورد، سفره های خالی از نان همچنان در انتظار عدالت نشستند و هیچ نصیبی از ثروت ملی نبردند.
در سال شلیک شعار به هر سوی جهان میلیاردها دلار از ثروت ملی به چار گوشه دنیا گریخت. تورم باز هم فربه شد، بیکاری امان جوانان را برید. فساد مالی و اداری، زندگی زالو صفتان را تداوم بخشید. تولید از نفس افتاد. کارگران معترض نه تنها نان بیشتری به خانه نبردند بلکه تنگدستی خود را به خانواده سپردند و خود روانه زندان شدند.
در سالی که زمزمه های اهل سلوک و طریقت هم، خواب آشفته شب پرستان را به هم زد و درویش در کمند کین خشونت داروغه گرفتار آمد. سالی که گذشت سال نبرد دلیران و سرفرازان دیار ما نیز بود.
میلیونها ایرانی در کارناوال مبتذل انتخابات شرکت نجستند. گنجی ها از میان سلولهای آهنی و دیوارهای بتنی لرزه بر اندام غاصبان کشور انداختند و جهان فریاد آزادیخواهان ایران را با تمام وجود شنید. شیرزنان ایران به همت و غیرت خود عشق را پاس داشتند و برای دفاع از شرف و حقوق انسانی خود و همسرانشان پنجه در پنجه لشگر جهل و کین انداختند و پرچم افتخار را بر بلندترین قله مبارزات مردم ایران به اهتزاز در آوردند.
جهان لب به تحسین شفیعی ها و بهبهانی ها گشود.
سالی که گذشت اشک ها و دردهای زیادی از چشم و دل وطن ما جاری شد. با تمام وجودم آرزو میکنم که سال جدید، سالی عاری از خشونت و تبعیض باشد. سال لبخندها و پیروزهای ملت ایران باشد. سال هم اندیشی ها، همدلی ها، هم گامیها، همراهی ها باشد.
راستی هموطن چرا امسال سال به بار نشستن آرزوها و امیدهای دیرینمان نباشد. تا کی بایستی در دور دست هم بنشینیم. چرا امسال سال فشردن دستهای گرم همدیگر نباشد ؟
برای تدارک کنگره ملی ایران، نباید هیچ فرصتی را از دست داد. به عنوان یک عضو ساده کنگره ملی سال 1385 سال پر از افق های روشن و چشم اندازهای دلنشین را به همه شما هموطنان دلبندم تبریک میگویم.
