داریوش اقبالی خواننده شهیر و پرآوزه ایرانی که برای اجرای کنسرت وارد شهر وین پایتخت اتریش شده بود در یک گفتگوی خودمانی شرکت کرد و به سوالات نریمان صالح پاسخ گفت . آنچه در ذیل می آید ما حصل این گفتگوی یک ساعته است که با هم میخوانیم :
"داریوش" در پاسخ به سوال اول من که از او پرسید ؛ فکر میکنید با اتکا به چه نیرویی میشود ستون به سقف وطن زد و ایران عزیز را از یوغ سردمداران مستبد آزاد کرد؛ گفت : همیشه نیروی مردم قدرت برتر بوده است و تاریخ نشان داده است که همواره از احساسات مردم سوء استفاده شده است .
داریوش افزود : امسال سال تحول؛ دوباره ساختن ؛ دوباره در کنار هم بودن و یکدیگر را قبول داشتن است . در این شرایط حساس باید فرا ایدئولوژی عمل کرد .
متاسفانه طیف های موجود علیرغم ایدوئولوژی های متفاوتی که با هم دارند هنوز نتوانسته اند نقش موثری در سرنوشت کشور ما ایفا کنند .
داریوش اقبالی در ادامه گفت : جای بسی تاسف است که اپوزیسیونهای مخالف جمهوری اسلامی در این شرایط حساس و دشوار هرگز حاضر نیستند با هم مذاکره کنند و تبدیل به یک قدرت منسجم شوند چرا که تاریخ نشان داده است قدرتهای دیکتاتوری تاریخ مصرف دارند و هرگز نوانسته اند در برابر نیروی مردم پایدار باشن.
داریوش در ادامه با اشاره به مساله اعتیاد به جوانان هشدار داد که مواظب دام بزرگی که توسط سردمداران منفور رژیم اسلامی تنیده شده است باشند چرا که رژیم با این ابزار میخواهد جوانان را به خواب فرو ببرد تا غافل از مسائل دیگر باشند .
وی گفت : در شرایطی که فقر و محرومیت و بی عدالتی در سرزمین ما سایه افکنده است جوانان ما باید آگاهانه با مساله اعتیاد برخورد کنند چرا که با شکنجه کردن خودشان راهی به سوی آینده نخواهند داشت .
از دیدگاه داریوش مواد مخدر یکی از ویران کننده ترین و خطرناک ترین اسلحه ها و بزرگترین مشکل جامعه بشری است، که هیج مرز و بومی نمی شناسد و به اعتقاد من اعتیاد مادر آسیب های اجتماعی می باشد. چرا که زمینه آمادگی به درگیر شدن و تخریب دیگر آسیب ها، مثل افسردگی، طلاق، دختران فراری، فقر، فحشا، خودکشی، کودکان خیابانی و مشکل پناهندگی را تشدید می کند و هیج انسانی در این کره خاکی از هیولای اعتیاد و یا اثرات آن مصون نمی باشد.
با اینکه می دانید مساله مواد مخدر در دنیا تابع ابعاد سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و نظامی است، و تحلیل گران درآمد حاصله از آن را با نفت و اسلحه در یک ردیف می دانند. ما نه فقط از بیان و گفتن واقعیات جامعه می ترسیم، از شنیدن آن نیز وحشت می کنیم.
اعتیاد، ایدز و دیگر آسیب ها واقعیت جامعه ماست، که می تواند حقیقت نداشته باشد، ولی فاجعه زمانی اتفاق می افتد که ما آنرا انکار کنیم. بیاییم قبل از رشد بیشتر این فجایع با انقلابی که نیاز به اعتقاد و همدلی تمام افراد جامعه دارد، با همکاری و دعوت از تمام سازمان های فعال دور دنیا، بدور از مسائل سیاسی و مذهبی، با سم زدائی نه فقط مواد مخدر، بلکه سم زدائی فکری، تعصب، انکار، توهم و وحشت، در کنار هم به مبارزه با این هیولای اجتماعی که انسانها را اسیر خود می کند و آزادی شان را می گیرد، مبارزه کنیم. من مدت بیست و هفت سال است که از سرزمین زیبا و ثروتمند خود، چه از نظر مادی و چه معنوی، به اینجا کوچ کرده ام. متأسفانه بی توجهی، ناآگاهی و پنهانکاری مسئولین، و از طرفی بخاطر ساختار سیاسی مملکتم، آمار رشد اعتیاد در این بیست و هفت سال از سه درصد به شصت و سه درصد رسیده، و طبق آخرین آمار بیش از سی و دومیلین نفر از هفتاد میلیون جمعیت کشورم درگیر بیماری اعتیاد هستند، که رشد آن سه برابر رشد جمعیت است. به نظر من، اگر سازمان های بین المللی و حقوق بشر توجه و اقدامی قاطعانه در این مورد نکنند، این بیماری همچنان به پیشرفت خود در جهت نابودی جامعه ادامه خواهد داد و گریبان نسل های آینده را نیز خواهد گرفت.
یکی دیگر از آسیب هایی که کشورهای دنیا را تهدید میکند که ما هم به نوعی درد و رنج آن را لمس کرده ایم، هجوم پناهندگانی است که خواسته یا ناخواسته کشورشان را ترک کرده اند. از سرزمین من سالی بیش از یکصد و نود هزار نفر به کشورهای مختلف پناهنده می شوند و نقض کنوانسیون ژنو از طرف دولت ها باعث گردیده که فرزندان پناهندگان در معرض آسیب هایی مثل افسردگی، فرار از خانه و اعتیاد قرار گیرند.
چون اعتیاد یک بیماری تکرار، انکار و پنهانکاری است، و آنهایی که از این بیماری درد و رنج می کشند، و زندگی می کنند تا بسوزند و می سوزند تا زندگی کنند، ما می بایست با آگاهی دادن و با پیام امید و پیشگیری برای فرزندان آینده، پلی باشیم که کارسازترین و با صرفه ترین راه مبارزه است.
با استفاده از نقش رسانه های همگانی، نه بصورت مقطعی و موقت بلکه بطور مرتب و تکرار پیام رسانی، چهره واقعی این بیماری را برای مردم آشکار کنیم. ماهیت حرفه اصلی من در برگیرنده سفرهای متعدد به دور دنیاست. از این رو تصمیم گرفتم این موقعیت برای اشاعهء پیام امید، آگاهی و راهکارهای پیشگیری را با برگزاری سمینارها،
و با دعوت از متخصصین در همهء زمینه ها فراهم کنم.
در این راستا، مدت سه سال است که از طریق برنامه های آموزشی که از رادیو و تلویزیون های سراسری پخش می گردد، با استفاده از سه اصول آگاهی رسانی، مبارزه و پیشگیری، به مبارزه با آسیب هایی که بخصوص جوانان و نسل آینده را گریبانگیر است، بعد گسترده تری بدهم.
حاصل تجربه سفرهای حرفه ای من رسیدن به این اصل دردناک است که نه تنها هموطنانم در داخل، بلکه اکثر آنان که درد و رنج پناهندگی را در سراسر دنیا منجمله در کشورهایی که خود مدعی حقوق بشرند، می کشند، از آسیب های اجتماعی مصون نیستند، و این نیاز مبرم به توجه سازمان حقوق بشر را تشدید می کند.
در اینجا مایلم طرحی را پیشنهاد کنم که بر اساس آن سازمانی بین المللی برای مبارزه ای علمی و سازنده با بیماری اعتیاد در سطحی جهانی تأسیس گردد، و هنرمندانی که خود را در مقابل جامعه و بشریت مسئول می دانند، با بهره گیری از رابطه عاطفی و عشق بین هنر و هنرمند و مردم، در راه آگاهی، مبارزه و پیشگیری از این درد و رنج خانمان سوز جهانی همصدا شوند، و در کنار هم با همدلی در این هدف مقدس همگام باشند.
نمی خواهم نا امید باشم ... نمیخواهم نا امید باشم که ما انسانهای خود محور ؛ آزادی را به دار آویختیم . این خانه ؛ خانه ماست که در آتش می سوزد و این همان هموطنان ما هستند که می سوزند تا زندگی کنند و زندگی میکنند تا بسوزند .
اینکه چرا هر روز از هم دورتر و دورتر میشویم ؛ واقعیت دارد ولی میتواند حقیقت نداشته باشد . اصولی ترین راه برای یکی شدن ؛ از طریق پند های انسانی و نیازهایمان با یکدیگر است . میبایست عاقلانه فکر حل مشکلات کنونی باشیم ؛ و نه فکر شکست های گذشته و موفقیتهای آینده و خوشبخت ترین افراد کسانی هستند که فکر ؛ اندیشه و اعمال خود را به چیزهایی غیر از خوشبختی خود متوجه کرده اند .
بیایید دنیا را بسازیم ؛ نه با دنیا بسازیم.
داریوش در ادامه با اشاره به دستور العمل جدید احمدی نژاد و منع اجرا و پخش موسیقی پاپ توسط صدا و سیما گفت : حکومت رو به زوال آخوندی روز به روز به زوال خود نزدیکتر میشود . وی گفت : طالبان دوم در حال شکل گیری است وانتظار میرود مردم ایران روزهای به مراتب بدتری را پیش رو داشته باشند .
داریوش افزود : هنرمند و مردم رابطه ای عاطفی نزدیکی با هم دارند و کلام زیبا و ترانه خوب از شمشیر هم برنده تر است . وی از ترانه "دوباره میسازمت وطن" به عنوان بهترین ترانه خود یاد کرد و افزود : هر چند که همه ترانه های خود را دوست دارم و با تمام آنها خاطرات گرانبهایی دارم اما این ترانه را بیشتر از ترانه های دیگر دوست دارم و مطمئن هستم مردم نیز از این ترانه استقبال بیشتری کرده اند .
دوباره ميسازمت وطن
اگر چه با خشت جان خويش
ستون به سقف تو ميزنم
اگر چه با استخوان خويش
دوباره ميگويم از تو گل
به ميل نسل جوان تو
دوباره ميشويم از تو خون
به سيل اشک روان خويش
اگر چه صد ساله مرده ام
بگور خود خواهم ايستاد
که بردرم قلب اهرمن
به نعره آنچنان خويش
اگر چه پيرم ولی هنوز
مجال تعليم اگر بود
جوانی آغاز ميکنم
کنار نوباوگان خويش
گفتگو از : نریمان صالح . سپاس فراوان از همکار گرامی خانم پ . مکوندی که ما را در مراحل این مصاحبه یاری رساندند.
