نگاه به بیرون
همکاری /ائتلاف/اتحاد با نیروهای دیگر
از: آرسن نظریان (عضو هیات اجرایی واحد جبهه ملی هلند وشورای موقت جبهه ملی ایران- اروپا)
نخست سخنی درباره موقعیت فعلی جبهه ملی ایران درخارج.
می توان گفت جبهه ملی ایران –اروپا ، درحال حاضربه مرحله ای از انسجام تشکیلاتی رسیده که می تواند با اعتماد به نفس به پیرامون خود بنگرد وموقع وجایگاهش را دربین نیروهای اپوزیسیون ونقش خودرا دراین میان مشخص تروکارآمدتر سازد. ازجمله دست آوردهای آن دریک سال گذشته، می توان مواردزیررا نام برد . زیریک چترآوردن واحدهای پراکنده جبهه ملی درکشورهای مختلف اروپایی ، که بعضا تحت نامهای مختلف فعالیت می کردند ، تحت یک نام با حفظ استقلال عمل محلی : " جبهه ملی ایران – اروپا " . (این واحدها درحال حاضر عبارتند از: آلمان، بلژیک، هلند ، انگلستان ،سوئد ، قبرس) .ایجاد شورای موقت جبهه ملی اروپا، هم آهنگی ووحدت درخط مشیها وسیاستهای واحدهای محلی ، هم آهنگی سیاستها وکاربردها وتقویت ارتباط با سازمان جبهه
ملی مادردرداخل کشور، برگزاری موفقیت آمیز پلنوم (پیش کنگره) ، پیوستن فراکسیون جمهوریخواهان ملی به جبهه ملی اروپا، تشکیل سازمان جوانان جبهه ملی درسطح اروپا (پاره ای ازواحدها دارای سازمانها/کمیته های فرهنگی ، سازمان زنان وغیره نیز می باشند ) وغیره . این پروسه بالندگی همچنان ادامه دارد و ازجمله قرار است درماههای آینده کنگره جبهه ملی ایران- اروپا (جمپا) ، که درنظراست درآن تصمیمات مهمی اتخاذ شود ، برگزارگردد .
رسیدن به این دستآوردها، البته کارآسانی نبوده و درپس آن تلاش وکوشش پیگیر، اعتقاد وایمان به هدف وازهمه مهمتر روح همکاری وگذشت متقابل ، درکاربوده است . ارزش دیگراین دستآورد کم سابقه دراینست که حرکتهای ما درهم آهنگی کامل با نیروهای جبهه ملی درون کشوربوده وما مشروعیت خودرا،هم با فعالیت خوددرخارج وهم ازجبهه ملی مادر درداخل کسب کرده ایم . بی دلیل نیست که رژیم ازاین پیشروی وارتباط به هراس افتاد ه وازجمله مسوول روابط عمومی جبهه ملی ایران درداخل(آقای مهندس کوروش زعیم) رابه اتهام اقدام علیه امنیت کشور ونشر اکاذیب اکنون بیش ازیک ماه است که دربازداشت نگه داشته وطبق آخرین اطلاع دادستانی قرارتضمین پنجاه ملیون تومانی برای ایشان صادرکرده است .
البته ، باید اعتراف کنیم که باوجود موفقیتهایی که به دست آمده ، هنوزازلحاظ تعداد نفرات وکمیت درحدمطلوب نیستیم وازعارضه عدم اقبال نسبی توده مردم رنج می بریم . این، البته مشکلی است که گریبانگیرهمه سازمانها ونیروهای اپوزیسیون است و دلیل عمده آنهم دلسردی وعدم اعتماد به حق مردم به این سازمانها واصولا کارسیاسی است که ریشه آنرا هم درواقع باید درتشتت وتفرقه وخود محوربینی این سازمانها جستجو کرد . دراین مورد ، اندکی بعد بازسخن خواهیم داشت .
غیر ازاین، اتحاد کامل نیروهای جبهه ملی درسطح جهانی هنوزبه وقوع نپیوسته و مساله اتحاد سازمانهای مختلف جبهه ملی درامریکا هنوز دردستورکار قراردارد . لکن ، این امر مانعی درنگاه کردن به بیرون وجستجوی متحدان
بالقوه برای به چالش طلبیدن موثرتر رژیم نمی تواند باشد . چرا که ، اگربین سازمانهای مختلف جبهه ملی امریکا (جمکا) اتفاق نظرکافی وجودندارد، به ضرس قاطع می توان گفت که بین دوقاره (جمپا وجمکا) به طورکلی اختلاف نظرعمده ای به چشم نمی خورد .
اینرا هم ناگفته نگذاریم که ازنظرما جمپا نه می تواند ونه صحیح است که به جای دوستان جبهه ملی امریکا به حل وفصل مشکلات آنها بپردازد . ما شاید بتوانیم به همرزمان امریکاییمان نظرمشورتی بدهیم ، اما دوستان آمریکا خود بایدبجنبند وچاره اندیشی کنند، والا ازقافله عقب خواهند ماند ، چراکه نیروهایی که بخواهند با جبهه ملی همکاری یا ائتلاف کنند ، لزوما به جبهه ملی اروپا روی خواهند آورد . واقعیت اینست که جمپا اکنون قادراست ، دست کم درسطح اروپا راسا به صورت یک نیروی منسجم اپوزیسیون عمل کند واین چیزی نیست که هم پیمانان بالقوه آتی با بی اعتنایی ازکنارآن بگذرند
درمقطع فعلی ، مساله مبرم ودرواقع حیاتی همکاری ویا ائتلاف (مقطعی) با نیروهای دیگر اپوزیسیون مطرح است . این سوال را با طرح چند پیش فرض به عنوان "صورت مساله " مطرح می نماییم .
پیش فرضها :
١ - هدف برکنارکردن رژیم است و نه سرنگونی خشونت آمیز . درباره فلسفه عدم توسل به خشونت وامکان انجام مبارزه وبه موفقیت رساندن آن بدون کاربردزوروقوه قهریه به قدرکافی بحث وگفتگو شده ودراینجا نیازی به پرداختن به آن نیست ، مضافا براینکه اکثریت قریب به اتفاق نیروها ، چه درداخل وچه درخارج درمورداین موضوع اتفاق نظردارند . البته ، این نتیجه گیری به این معنی نیست که درشرایطی استثنایی توسل (محدود) به زوروقوه قهریه به طورمطلق غیرمجاز باید شناخته شود ، بخصوص درمواردی که یک طرف مورد حمله قرار می گیرد ویا درشرایط دفاع ازخود، که واکنش نیزباید درحدمناسب باشد . این اصل درحقوق بین الملل نیز پذیرفته شده ، لکن اصل براینست که انتقال قدرت باید به صورت مسالمت آمیز وعمدتا بااعمال فشارسیاسی باشد .
٢ - هیچیک ازنیروهای اپوزیسیون به تنهایی قادر به رویارویی ویا برکنارکردن رژیم ویا حتی وادارکردن او به عقب نشینی نیست . حتی اگرچنین چیزی امکان پذیرمی بود ، بازبا وضعیت مطلوبی مواجه نبودیم، چرا که هدف، رسیدن به سنت همکاری با نیروهای "غیرخودی"وحکمروایی وعمل به صورت ائتلافی است . بارها وبارها شاهد بوده ایم که هرگاه یک نیرو ویا یک رهبر به عنوان"ناجی" مملکت واردمعرکه شده، به اتکاء اینکه ضامن پیروزی انقلاب بوده ویا "شهید داده" ، خودراماورای انتقاد دانسته به خوداجازه داده است که به حقوق شهروندان هرگونه تجاوزی راروا بدارد . تجربه رژیمهای کمونیستی وانقلاب اسلامی درایران بهترین نمونه است . باید اضافه کرد که دوستان جبهه ملی ما درداخل نیز همین موضع رادارند وهنگامی که صحبت از کنگره ملی می شود ، تاکید می ورزند که کنگره ملی درید
مسوولیت یک نیرو نمی تواند باشد، ولواینکه آن نیروقادربه اینکارباشد .
٣ - نزدیکی نیروهای اپوزیسیون باعث خواهد شد که تدریجا اعتماد مردم به سازمانهای سیاسی احیا گردد و نیروهای بیشتری به بسیج درِآیند . بعلاوه ، این حقیقتی است که یک نیرویا سازمان درارتباط با نیروهای دیگررشد می کند وبه عکس، پرهیز از"غیرخودی ها" ودردایره خود چرخیدن نتیجه ای جزسکون و پس رفت ورکود به بارنخواهدآورد . غیرازاین، اگرفراسازمانی هم به مساله نگاه کنیم ، رشد نیروها با عث تقویت کل اپوزیسیون می گردد واین امرجزانعکاسی میمون ومثبت ، چه درداخل وچه درخارج ، نمی تواندداشته باشد . می گویند " آب به آب می خورد زوربرمی دارد " . دراین مورد ، درزیربازسخن خواهیم گفت .
٤ - اعتراضات پراکنده درداخل با وجود موج جدید سرکوب وخشونت پس ازروی کارآمدن آقای احمدی نژاد ادامه دارد ، لکن ، هنوز شکل منسجمی به خود نگرفته است . گرچه می توان انتظارداشت که حرکتهای خودانگیخته و انفجارهای تصادفی اینجا وآنجا همچنان ادامه داشته باشد ، لکن توقع یک حرکت سازمان یافته ضد رژیم ازداخل توقعی غیرواقعی است .
٥ - به عکس ، درخارج ، امکانات وسیعی برای سازمان دهی وتبلیغ و بسیج افکارعمومی وازاینراه واردآوردن فشاربر جمهوری اسلامی وجوددارد . تصوراینکه، رژیم دربرابراین فشارها حساسیت ندارد ، غلط است ، لکن، آنچه که بیش ازهمه لرزه براندام رژیم می افکند ، نزدیکی واتحاد عمل نیروهای اپوزیسیون است ونه اقدام جامعه جهانی ، مثل تحریمها وغیره . بعلاوه ، بخش مهمی ازمردم درداخل نیز چشم امید به خارج دوخته اند (اعم ازنیروهای اپوزیسیون و جامعه جهانی) .
٦ - همینطور، می توان یقین داشت که نیروهای اپوزیسیون درصورت اقدام همآهنگ ومنسجم از پشتیبانی پرارزش جامعه جهانی نیز برخوردارخواهد شد . این امرامکان جنگ وحمله به ایران را کاهش داده ویا حتی مرتفع خواهد ساخت ، زیرا قدرتهایی که نقشه حمله به ایران رادارند ترجیح خواهدداد که با نیرویی معقول ومشروع برسرمیزمذاکره بنشینند وبحران را به طورمسالمت آمیز حل وفصل کنند تا دست به جنگ تازه ای بزنند که عاقبت آن برهیچکس معلوم نیست .
٧ - گرچه، رژیم هنوز تا حدی دارای پایگاه توده ای درداخل وخارج است ، لکن زیر فشار شدید بین المللی قراردارد ودرواقع ، هرگزدرصحنه بین المللی اینقدرمنزوی نبوده است . خصوصا، تداوم بحران هسته ای ویکدندگی ولجاجت سردمداران رژیم با جامعه جهانی باعث شده که هرروز ازتعداد حامیان او درصحنه بین المللی کاسته شود .
این عوامل وشرایط ، موقعیت خاصی را برای نیروهای اپوزیسیون خارج به وجودآورده که ، درصورت اقدام مسوولانه می تواند به گشایش وشروع تحولی درداخل بیانجامد ، با قید این شرط که نهایتا نیروهای داخل هستند که درشرایط برکناری رژیم وایجادفضای بازسیاسی راجع به سرنوشت کشورتصمیم خواهند گرفت ونیروهای اپوزیسیون خارج نقش صرفا حمایتی ومشورتی خواهند داشت .
اعتقادداریم که اکنون موقع عمل است ودرصورت اقدام سنجیده ومسوولانه، دلیلی برای عدم موفقیت وجودندارد .
نظرما اینست که درشرایط حاضر ، کافی است حداقل دو سه سازمان عمده اپوزیسیون با هم ائتلاف کنند تا بتوانند رژیم رادرسطح جهانی وادار به عقب نشینی نمایند . و فقط کافی است تنها یکبارچنین چیزی صورت پذیرد، یعنی نیروهای اپوزیسیون خارج (ودرصورت امکان ، درهم آهنگی با داخل) با حرکت مشترک عامل این عقب نیشنی باشند، تا طلسم جمهوری اسلامی شکسته شود . اولین ومهمترین محوراقدام مشترک توسط نیروهای اپوزیسیون نیز می تواند آزادی بی قیدوشرط زندانیان سیاسی باشد .
حال سوال اینست ، درصحنه کنونی اپوزیسیون خارج ازکشور چه نیروهایی می توانند با هم ائتلاف کنند . درواقع سوالی که برای ما مطرح است ، مشخصا اینست : جبهه ملی ایران درمقطع حاضر با چه نیرو/ها/یی می تواند برای اقدام مشترک علیه جمهوری اسلامی ائتلاف کند ویا متحد شود .
قبل ازپرداختن به این سوال ، که موضوع نوشته بعدی ما خواهد بود، ذکر چندنکته را ضروری می دانیم .
- باید واقع بین بود وازرمانتیک گرایی پرهیز کرد . درعمل، انتخابها آسان نیستند . لکن ، گفته شده است که سیاست ، هنر ممکن ساختن غیرممکن ها ست . درواقع، طبیعت ائتلاف ودموکراسی نیز همین است . تازمانی که طرز فکر وفرهنگ "خودی وغیرخودی" به دورریخته نشود تحولی واقعی دراوضاع پدیدار نخواهد شد ، حتی درصورت سقوط یا برکناری رژیم جمهوری اسلامی . نمونه کشورهای با لکان پس ازفروپاشی یوگوسلاوی سابق را هرگز نباید ازنظردورداشت . دراین ممالک ، طرزفکروفرهنگ "خودی وغیرخودی" درانتخابات ودرزندگی اجتماعی به طورکلی همچنان حاکم است و درنتیجه ، تحول عمده ای درآن جوامع به وجود نیآمده وانتظارهم نمی رود که درآینده ای نزدیک این کشورها روی رفاه و پیشرفت واقعی را ببینند . طبق گزارشات، جوانها ازهمه چیز دلسرشده وهمچنان درتلاشند که درکشورهای دیگر، ولو کشورهای جهان سوم، رحل اقامت افکنده وآینده شانرا درجایی غیر ازموطن خودشان پایه گذاری کنند .
- همواره به امکانات باید اندیشید وازمحدودیتها نباید هراسید . امکانات نیز همیشه وجوددارند ، لکن ، غالبا باید ازامکانات کوچک استفاده کرد و به امکانات بزرگتررسید .
