در صورت سقوط رژیم جمهوری اسلامی دولت موقت چگونه عمل خواهد کرد؟
تحولات اخیر کشورمان ایران و فعالیت های جوانان جنبش سبز، که اوضاع سیاسی و اجتماعی ایران را در وضع وخیمی قرار داده است عده ای از نویسندگان، روزنامه نگاران و افرادی را که با سیاست سر و کار دارند واداشته است که اظهاراتی در مورد سقوط قریب الوقوع حکومت جمهوری اسلامی بنمایند! از جمله : آقای مختار سردبیر روزنامه ایرانیان در سر مقاله مورخ جمعه 20 آذر تحت عنوان " اوضاع واقعاً خراب است!" نوشته اند: " اوضاع سیاسی و اجتماعی در ایران واقعاً وخیم است و حکومت جمهوری اسلامی درست لب پرتگاه سقوط ایستاده و فقط یک تلنگر دیگر کافی است؟!"
آقای مهدی جدی نیا در همان شماره ایرانیان، تحت عنوان "رفیق. . . تاواریش. . . برادر. . . اخوی!" یک قدم فراتر رفته اند و بفکر تسویه حسابهای بعد از جایگزینی رژیم جدید افتاده ونوشته اند: " . . . اما موضوع این است که سخت باورمان می شود که ممکن است آنچه بر سر همگان، از تاواریش کیش و پیشوا نفس گرفته تا برادر مسلک و سلطان پرست، آمده ممکن است که به اهتمال قریب به یقین بر سر ما هم بیاید. آن هایی که باور دارند مرگ حق است اما برای همسایه، از دیگرانی که در کردار خود تردید و تانی می کنند، لاجرم مستحق ترند که به ناگاه به تیرغیب آنچه کرده اند، گرفتار آیند، که قاعده بازی همیشه همان است که قرن ها بوده است و چنین نیز خواهد بود؛ قاعده ای که بر اساس آن قوم ها و گروه های مختلف آمده اند و مضمحل شده اند. قاعده ای که چون جاذبه زمین بی چون و چرا برای همه یکسان است و بی ملاحظه رخت و لباس، و دانش و ادعا، اجرا می شود."
آقای حسین باقر زاده در همان شماره ایرانیان تحت عنوان " اسباب رهبری آماده می شود. . . " واقع بینانه تر از دیگران نوشته اند " . . . و اکنون جنبش سبز می رود تا رهبری مناسب خود را نیز پیدا کند. یک رهبری که بتواند طیف وسیع نیروهای درون جنبش را نمایندگی کند و بیانگر آرمان های مشترک این نیرو ها باشد." و در ادامه آن اضافه کرده اند: " هر فردی البته مواضع سیاسی خود را دارد و طبیعی است که به لحاظ فردی از این مواضع حمایت وآن را تبلیغ کند. ولی از کسی که رهبری یک جنبش را با خصوصیت توده ای یا جبهه ای را به عهده می گیرد ، انتظار می رود وقتی بنام این جنبش سخن می گوید نه مواضع شخصی خود بلکه آرمان های و خواست های مشترک جنبش را بیان کند. در غیر این صورت، به روشنی، رهبری این فرد از سوی نیروهایی که مواضع سیاسی دیگری دارند زیر سئوال می رود و وحدت و یکپارچگی جنبش دچار تزلزل می شود."
رامین کامران در مقاله ای تحت عنوان : " تحول جنبش و مسئلهٌ رهبری" در سایت iranliberal.com
نوشته است:
"جنبش مردمی ایران روز به روز به انقلاب شبیه تر می شود و بر امید آزادیخواهان می افزاید، تداومی پیدا کرده که نشان می دهد با تشر حكومت اسلامی متوقف نخواهد شد و اگر بتواند تحولی را كه لازم است پیدا كند، در تغییر نظام سیاسی مملكت توفیق حاصل خواهد نمود."
". . . رهبر باید به تناسب هدف انتخاب شود نه برعكس. باید اول درست بدانیم كه چه می خواهیم، وقتی این روشن شد می رویم دنبال كسی كه بتواند ما را به هدفمان برساند. همینطوری محض چشم و ابروی كسی بی خیال دنبالش راه نمیافتند تا بعد تصمیم بگیرند كه حالا كجا برویم بهتر است. باید خوب حواس را جمع كرد چون در انقلاب قبلی درست از بابت انتخاب رهبر بود كه كلاه به سر مردم رفت."
". . . نكته این است كه نباید از سر اضطرار دنبال هر كسی راه افتاد چون اصلاً معلوم نیست عاقبت كار به كجا ختم بشود. از بابت تئوریك معلوم است كه فایدهٌ رهبر چیست و احتیاج جنبش مردمی هم به رهبر روشن است ولی فقط از هول اینكه كار منظم بشود و زحمات مؤثر واقع گردد هر کسی را به عنوان رهبر انتخاب نمیكنند. گفتن اینكه اتحاد شرط پیروزی است و همه باید از افقهای مختلف سیاسی گرد هم بیایند تامملكت را از شر نظام اسلامی خلاص كنند و چون به رهبر احتیاج است بهتر است نقداً دور یک شخصیت مذهبی که تا حدی از ضربات حکومت در امان باشد، جمع شوند، ظاهرالصلاح به نظر میآید. ولی اگر مختصر توجهی بكنیم میبینیم كه این همان نسخه ایست كه یكبار در سال پنجاه و هفت پیچیدیم و به این روز افتادیم. آنجا هم صحبت از اتحاد بود و از رهبری كارآمد یك شخصیت مذهبی. حرف خیلی هم نادرست نبود چون دیدیم كه خمینی در راندن شاه موفق شد ولی ما را گرفتار مشكل بزرگتری كرد كه خودش بود و نظام اسلامی اش. مشكل اصلی ما نظام اسلامی است و رهبری یك شخصیت مذهبی نخواهد گذاشت كه جنبش فعلی از مذهب ببرد و دین را از دولت جدا كند. رهبر چیزی نیست كه بشود فارغ از هدف یا از دینامیسم و منطق موقعیت تاریخی انتخاب كرد و روی هر حركتی سوارش كرد."
". . . ما امروز رهبری لازم داریم كه بتواند دو مشكل اساسی ما را حل كند: یكی كوبیدن نظام فعلی و دیگر آوردن جایگزین دمكراتیك. ولی مشكل این است كه برای رسیدن به هدف نه كادر سیاسی كافی داریم و نه رهبر لیبرال. در این وضعیت مسئلهٌ رهبری (چه فردی و چه جمعی) حیاتی است. اگر اختیار كار به دست آدم یا آدمهای غیرلیبرال بیافتد حساب ما با كرام الكاتبین است. نباید به این دل خوش كرد كه مردم آزادی میخواهند پس از مسیر درست منحرف نخواهند شد. مردم هیچگاه نمی خواهند سختی بكشند و تحقیر شوند و از حقوق اولیهٌ خویش محروم گردند ولی متأسفانه گاه كارهایی میكنند كه گرفتار تمامی این بلایا میشوند. نه به این دلیل كه دیگران توطئه میكنند یا جبر تاریخ چنین حكم كرده یا مشیت الهی اینطور خواسته، به این دلیل ساده كه خودشان از عهدهٌ تحلیل درست موقعیت و عمل كردن به تناسب آن برنیامده اند."
نگاهی ولو گذرا به اکثریت قریب به اتفاق نوشته هایی که درمورد اوضاع سیاسی ایران نگاشته شده اند، موید آن است که همگی آنها یا به وخامت اوضاع می پردازند و یا به مشکلات رهبری کنونی. آنچه که در این شرایط مغفول مانده است بررسی شرایط دوران گذار از نظام جمهوری اسلامی به نظام بعدی است. بعبارت دیگر(در 100روز اول) با مشکلات عدیده ای که از گذشته به ارث رسیده است چگونه می باید برخورد کرد؟
فرض می کنیم رژیم جمهوری اسلامی ، بطریقی ناگهان از صحنه گیتی محو شود. در آنصورت تا زمانیکه رسماً وقانوناً، در نتیجه رفراندوم و انتخابات آزاد همگانی یکی از گروه های مبارز، موفق گردد تا بر دیگران پیشی گرفته و برای اداره امور کشور رای اکثریت ملت ایران را بدست آورد، ضرورت ایجاب می کند که اداره امور کشور در این دوران انتقالی در اختیار عده ای از دولتمردان و متخصصین بی طرف قرارگیرد ؛ تا بدون آنکه ازراه و روش و ایدئولوژی سیاسی مخصوص به گروه خود اداره موقت امور کشوررا در دست گرفته و بیطرفانه در برقراری امنیت و کنترل اموراقدام، و ترتیب رفراندوم و برقراری انتخابات آزاد در سطح کشوررا فراهم آورند.
در مورد انتخاب افراداین دولت موقت، سئوالاتی به شرح زیر میتوان مطرح نمود:
1- در این مدت چند ماه کشور چگونه و توسط چه گروه یا سازمانی اداره خواهد شد؟
2- افراد این دولت موقت چگونه انتخاب خواهند شد؟
3- چه تضمینی وجود دارد که این گروه و یا سازمانی که موقتاً قدرت را در دست گرفته است موجودیت خود را به زور اسلحه بر سایرین تحمیل نکرده و حکومت را در اختیار خود قرار ندهد؟!
4- راه و روش حکومت در این دوره موقت چگونه خواهد بود؟! اداره کشور برابر قانون اساسی جمهوری اسلامی و یا برابر قانون اساسی رژیم قبلی و یا به دلخواه گروه تازه به حکومت رسیده خواهد بود!؟
5- صد ها هزار کارمندان دولت که با رژیم قبلی همکاری می کرده اند در این دوران وضعشان چه خواهد شد؟! همگی را بیکباره از کار برکنارمی کنیم؟ یا از آنها استفاده کرده و اجازه می دهیم در سر کار باقی مانده و چون گذشته به اعمال خلاف خود ادامه دهند!؟
6- با چند میلیون نیروهای نظامی : ارتش ایران، سپاه پاسداران ونیروهای بسیجی چکار خواهیم کرد؟! آنها را از خود رانده و اجازه می دهیم اتفاقات ناگواری که در عراق و افغانستان توسط نظامیان سابق رخ داده است، در ایران تکرار شود؟! و یاهمه آنها را نگه داشته و در نتیجه هر لحظه انتظار خواهیم داشت که کودتای نظامی توسط آنها، حکومت موقت را برکنار کرده و زمام امور را در دست گیرند!؟
7- امنیت داخلی شهر ها و دهستانها و حفاظت از مرزها را در دوران انتقال چگونه برقرار خواهیم کرد؟!
8- اقلیت های قومی را که دم از استقلال و جدایی می زنند در این دوران انتقال چگونه مهار خواهیم نمود؟! خاصه با تحریکات کشورهای خارجی چون: اسرائیل، آذربایجان ، ترکیه، کرد های عراق، پاکستان و بلوچستان و غیره. و با چه نیرویی جلوی تجاوزشان را خواهیم گرفت.
9- نیازمندیهای زندگی و مایحتاج میلیونها بیکاررا در این دوران چگونه و با کدام بودجه ای تامین خواهیم کرد؟!
10- در مورد بنیاد های متعدد کشورو اقتصاد کشور، واردات و صادرات وکنترل بنادر و سازمانهای کلیدی واساسی کشور از قبیل فرودگاه ها، اداره صنایع و کارخانجات و ایجاد تاسیسات زیر بنایی کشوراز قبیل سد سازی جاده سازی و غیره که در اختیار سپاه پاسداران است چگونه عمل خواهد شد!؟ آیا اجازه خواهیم داد که مسئولان قبلی بنیاد ها به چپاول خود ادامه دهند؟ یا همه آنها را از کار برکنار کرده و مسئولیت را به اشخاصی که نه میشناسیم و نه تجربه کاری با شرایط ایران را دارند واگذار خواهیم کرد؟!
11- در مورد امورقضایی و دادگستری از چه قوانینی پیروی خواهیم کرد؟ از قوانین اسلامی، و با استفاده از امثال مرتضوی ها ،خلخالی ها! و یا از قاضیان از فرنگ برگشته (چون جعفر خان از فرنگ آمد) که هیچگونه اطلاعی از قوانین قضایی سنتی ایران ندارند !؟
12- آیا چندین ده هزار زندانیان کشور را که تعدادی از آنها سیاسی و لی اکثریت آنها آدمکش، دزد و تجاوز کار و غیره هستند، چون دوران انقلاب 1357 به یکباره دربهای زندانها را باز کرده و همه را آزاد می کنیم!؟
13- چگونه مانع کشت وکشتار مسئولین رژیم قبلی بدست مردمی که یک یا چند تن از عزیزان خود را در جمهوری اسلامی از دست داده اند خواهیم شد؟
14- البته این لیست در اینجا خاتمه پیدا نمی کند و مشکلات آنقدر زیاد و متنوع خواهد بود که بدون داشتن افراد فداکار و کار آزموده و آشنا به قوانین سنتی ایران که از قبل شناسایی شده باشند، انجامشان غیر ممکن خواهد بود!؟
15- اگر عده ای فکر می کنند که با جابجایی رژیم اسلامی ، ناگهان همه چیز در مسیر درست قرارگرفته وخود بخود مشکلات حل خواهد شد، سخت در اشتباه خواهند بود. چون برای اداره امور کشور اقلاً پنج هزار افراد باسواد و با تجربه و متخصص در رشته های مختلف برای احراز مقامات درجه یک کشورنیاز داریم؛ کدام گروه و یا دسته توانسته است چنین افرادی را حتی شناسایی کرده و سپس بدور خود جمع کرده باشد؟!
16- حتی گروه هایی چون سلطنت طلبان و مجاهدین خلق که دنباله رو یک فرد بعنوان رهبر هستند، آنها نیز نیاز به تهیه قانون اساسی داشته و برای اداره کشور لازم است برنامه های از پیش تنظیم وتدوین شده خود را به اطلاع عموم، خاصه طرفداران خود رسانده باشند. که البته گمان نمی کنم در این راه قدمی برداشته شده است؟
همه گروه ها سالهاست فریاد می زنند که برای انتخاب رژیم آینده نیاز به رفراندوم دارند. حتی آقای رضا پهلوی نیز با این پیش فرض خود را موافق نشان داده است . جمهوریخواهان ، ملی گرایان مصدقی و غیر مصدقی ، چپی ها و فدائیان خلق نیز چنین اظهاراتی کرده اند. پس مشکل چیست؟! چرا این گروه ها تا این زمان حاضر نشده اند دریک گرد همآیی به دور هم جمع شده و در مورد این دوران حیاتی انتقالی صحبت کرده و به نتایجی که مورد قبول اکثریت ملت ایران باشد، برسند؟!
با ذکر این مطالب نتیجه گرفته می شود که مشکل ما ایرانیان در وضع فعلی برکناری رژیم ناخواسته ولایت فقیه نیست، بلکه مشکل اصلی، به توافق رسیدن نیروهای مبارز ایرانی در مورد اداره امور کشور در دوران "انتقال" حکومت از رژیم اسلامی به رژیم مورد نظر بعدی ایران است.
تهیه شده در اندیشگاه ملی ایرانیان
هوشنگ آریان پور
29 دسامبر 2009
در صورت سقوط رژیم جمهوری اسلامی دولت موقت چگونه عمل خواهد کرد؟ 
