استقلال - آزادی - عدالت اجتماعی (جمهوری ایرانی)
به سایت خبری جبهه ملی ایران ،پرببنده ترین سایت نیروهای ملی خوش آمدید
این سایت خبری مستقل است و به انعکاس اخبار تشکلهای جبهه ملی ایران و نیروهای ملی در سراسر جهان اختصاص دارد
از دیگر صفحات این تارنما در زیر این پیام با کلیک روی صفحه دیدن کنید
 
¤ اخبار دانشجویی
¤ صدور حکم زندان برای ۲۰ نفر از بازداشت شدگان زلزله آذربايجان
¤ دیدار اعضای جبهه ملی ایران با فرید طاهری
¤ روز دانشجو در مزار کیانوش آسا/ بیانیه دفتر تحکیم وحدت
¤ احضار مجدد پیمان عارف به دادگاه
¤ پیمان عارف بار دیگر از تحصیل محروم گردید.
¤ دفتر تحکیم وحدت و سازمان دانش آموختگان ایران در بیانیه ای مشترک: «صدای دانشجویان دربند باشیم»
¤ بیانیه‌ دانشجویان و دانش‌آموختگان لیبرال; «تشکیل جبهه‌ دموکراسی‌خواهان برای صیانت از منافع ملت ایران در مقابل استبداد داخلی»
¤ ممانعت از آزادی پیمان عارف، فعال سابق دانشجویی
¤ پیمان عارف، دانشجوی زندانی، پس از اعتصاب غذا به بیمارستان منتقل شد
¤ پیمان عارف برای سومین بار بازداشت شد
سایتهای دیگر
 
نشریات
¤ صفحه اول  ¤ اخبار ايران  ¤ اخبار جبهه ملی  ¤ بیانیه های جبهه ملی  ¤ کورش زعيم  ¤ جبهه ملی اروپا  ¤  واشنگتن  ¤ اخبار دانشجویی  ¤ خارج از کشور  ¤ دکتر ورجاوند  ¤ زنان  ¤ نشریات  ¤ دیدگاه  ¤ دریادار مدنی  ¤ رضا آذرخش  ¤ اندیشگاه ملی/ آریان پور  ¤ کنگره ملی/ امیرانتظام  ¤ مقالات  ¤  عضويت  ¤ نهضت آزادی/حزب ملت ایران  ¤ کارگران  ¤  اسناد جبهه ملی  ¤ جوانان جبهه ملی  ¤ دکتر باوند  ¤ كانون انديشه و سخن.  ¤ بیژن مهر  ¤  سمينار جبهه ملی  ¤  فرهنگ  ¤ همبستگی برای دمکراسی و حقوق بشر در ایران  ¤ دفتر پژوهش های جبهه  ¤ اخبار زندانیان سیاسی  ¤ برنامه تلوزیون  ¤ اقتصاد  ¤ آلبوم عکسها  ¤ تماس با ما ¤ آرشیو خبرها
دكتر مصدق و بحرين
30 فروردین 1390       بازگشت به صفحه قبل 
‏درگيري دكتر مصدق و دولت لندن برسر بحرين

دولت دكتر مصدق 28 فروردين سال 1331 (17 آوريل 1952) نسبت به ديدار مشاور امورخارجي دولت انگلستان از بحرين شديدا اعتراض كرد و اين عمل را مداخله در امور ايران اعلام داشت. دولت انگلستان در پاسخ به اعتراض دكتر مصدق اعلام داشت كه بحرين يك منطقه تحت‌الحمايه آن دولت است، و از آن پس اختلافات تهران و لندن در اين زمينه هم گسترش يافت.

بحرين، طبق قانون مصوب مجلسين، استان 14 ايران به?شمار مي‌آمد و در مجلس نماينده داشت که پهلوي دوم به خواست واشنگتن و بدون انجام رفراندم در ايران و استعلام نظر ايرانيان و رعايت آن، از آن جزيره گذشت.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
اعتراض تاريخي ايران به دولت انگلستان درباره بحرين

دکتر مصدق
12 خرداد 1331 (دوم ژوئن 1952) وزارت امور خارجه ايران (دولت دكتر مصدق) طي يادداشتي به دولت انگلستان تاكيد كرد كه امضاي هرگونه قرارداد انگلستان با بحرين ايران را، نقض تعهدات و يك دو - رويي محض مي داند.
در اين يادداشت آمده بود كه دولت انگلستان طبق اسناد موجود از زمان شاه عباس به بعد، بارها پذيرفته است كه مجمع الجزاير بحرين گوشه اي از قلمرو ايران است. بنابراين، نبايد با متمردين اين جزاير قرار داد امضاء مي كرد. دولت انگلستان با اين عمل غير قابل قبول، تعهدات خود و موازين بين المللي را نقض كرده و شئون و حيثيت خود را ناديده گرفته است.
نسخه اي از اين يادداشت به سفارت انگلستان در تهران تسليم شده بود.
سه دهه بعد، يكي از موارد جرم امير عباس هويدا كه در بهار سال 1358 به حکم قاضي شرع دادگاه انقلاب اعدام شد؛ گذشتن از حقوق ايران در قبال بحرين بود كه وي در زمان نخست وزيري اش در مجلس حاضر شده بود و بدون كسب نظر ملت ايران در يك رفراندم، از آن صرف نظر كرده بود.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
به بهانه ی 23 امرداد ، سالروز جدایی بحرین از خاک میهنش ایران



روزي كه انگليسي ها به بحرين (ميش ماهيگ) استقلال دادند


چهاردهم اوت 1971 انگليسي ها به بحرين 660 كيلومتري مركب از 33 جزيره كوچك و بزرگ كه امروزه حدود 700 هزار تن جمعيت دارد استقلال دادند. انگليسي ها در طول سلطه بر بحرين تلاش بسيار كردند تا ماهيت ايراني آن را تضعيف كنند. در طول سلطه انگليسي ها، همواره بر سر بحرين ميان دولت ايران و دولت لندن مشاجره بود و اين مشاجرات در زمان حكومت دكتر مصدق به اوج رسيده بود. پارلمان ايران با تصويب يك قانون، بحرين را استان 14 ايران قرار داده بود.



بحرين از آغاز تاسيس ايران واحد در زمان كوروش بزرگ، بخشي از وطن بود و «ميش ماهيگ (گوشفند ماهي - ماهي گوسفند شكل)» خوانده مي شد. در زمان ساسانيان، اعراب كوشيدند كه به آنجا مهاجرت كنند كه شاپور اول و شاپور دوم (ذوالاکتاف) آنان را اخراج كردند. شاپور دوم اعراب مهاجم را از شانه هايشان به طناب كشيد تا بارديگر وارد بحرين نشوند.







درپي شكست نظامي ايران از اعراب مسلمان در سده هفتم ميلادي، مهاجرت اعراب بدوي (صحرا نشين) از جزيرةالعرب به ميش ماهيگ از سر گرفته شد كه بوئيان (ديلميان) بار ديگر آنان را سركوب كردند و اين جزاير و قطر را در كنترل حاكم فارس (شيراز) قراردادند. اين جزاير با حفظ ماهيت ايراني (مذهب شيعه، زبان فارسي، و فرهنگ ايراني) تا قرن 16 و ورود پرتغالي ها به خليج فارس همچنان بخشي از ايالت فارس بودند. صفويان در سال 1602 پرتغالي ها را اخراج و حالت قبلي را به جزاير بحرين بازگردانيدند. نادر شاه در ايرانيزه كردن منطقه خليج فارس و امتداد آن تا جزاير زنگبار تلاش بسيار كرد و به ساخت كشتي جنگي همت گمارد. پس از كريم خان زند، انگليسي ها بر جزاير خليج فارس سلطه يافتند زيرا كه ايران فاقد نيروي دريايي موثر بود. انگليسي ها اقليت سني و خاندان آل خليفه (اعراب مهاجر از جزيرة العرب) را حاكم بر جزاير بحرين كردند. با وجود اين، حاكم وقت اين جزاير با دربار ناصرالدين شاه روابط نزديك و برادرانه داشت و پس از آن نيز اين حكام سعي مي كردند كه كاري نكنند كه باعث تحريك ايرانيان شوند.



احياء ناسيوناليسم ايران، و تلاش هاي دوران رضا شاه و دكتر مصدق براي پس گرفتن بحرين از انگلستان عملا نتيجه معكوس داد و باعث رانده شدن اكثريت 70 درصدي شيعه اين جزاير كه عمدتا از تبار ايراني هستند از حكومت و قدرت شد و وضعيتي شبيه شيعيان عراق به وجود آمد و ....



http://www.iranianshistoryonthisday.com

دکتر نوشیروان کیهانی زاده

[/QUOTE]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
بازخوانى تاريخى چگونگي جدا شدن بحرين از ايران
سه شنبه ۰۹ فروردين ۱۳۹۰ ساعت ۲۱:۳۲
دولت ايران در مدت يك قرن و نيم (1820 - 1970) و با وجود دخالت و سلطه انگلستان بر جزيره بحرين، هيچ‏گاه جدايى‏بحرين از خاك ايران را نپذيرفت؛ هرچند قدرت انجام عمل حادى عليه انگليس را نيز نداشت. نخستين گام‏ها به سوى واگذارى بحرين در زمان پهلوى دوم برداشته شد.
عصر شیعه ـ كشور بحرين از سى و سه جزيره كوچك و بزرگ تشكيل شده، مركز آن منامه است. بحرين در گذشته بخشى از امپراتورى ايران پيش از اسلام بوده است؛ چرا كه اين كشور از زمان هخامنشيان و ساسانيان، يك »سات راپى« بوده كه از سه بخش تشكيل شده بود. ما بحرين را جزئى از بخش يك سات راپ ( استان ) مى‏شناسيم. در زمان سلطنت انوشيروان، بحرين يك پايگاه بزرگ دريايى و محل استقرار »اسپهبد« بزرگ نيروى دريايى بود. در اوايل قرن شانزدهم ميلادى با هجوم استعمار پرتغال به منطقه اقيانوس هند و خليج فارس (در سال 1506)، بسيارى از نقاط استراتژيك منطقه و از جمله جزيره هرمز و مجمع‏الجزاير بحرين نيز (در سال 1521) به تصرف و اشغال پرتغالى‏ها درآمد.(1)
پس از گذشت حدود يك قرن از اشغال پرتغالى‏ها، شاه عباس در سال 1602 با لشكركشى به بحرين، آن‏جا را از تصرف اشغالگران خارجى آزاد كرد و مجددا به ايران ملحق نمود، كه پس از آن، مجمع‏الجزاير بحرين به مدت 180 سال در اختيار و تحت نظر كامل حكومت ايران بود. در سال 1783 (يا 1782) شيخ احمد بن خليفه از قبيله »بنى عتبه« و از خاندان خليفه ( كه از منطقه نجد در مركز عربستان به كويت مهاجرت كرده بود) به اين سرزمين حمله كرد و پس از شكست سربازان ايرانى، بر اين منطقه استيلا يافت، كه از آن پس، حكومت بحرين با حمايت همه جانبه سياسى - استعمارى انگلستان در اختيار اعضاى خاندان خليفه (آل خليفه) قرار گرفت، اما با اين همه، در همه اين سال‏ها ايران هم‏چنان بحرين را جزئى از خاك خود مى‏دانست.
دولت ايران در مدت يك قرن و نيم (1820 - 1970) و با وجود دخالت و سلطه انگلستان بر آن جزيره، هيچ‏گاه جدايى‏بحرين از خاك ايران را نپذيرفت؛ هرچند قدرت انجام عمل حادى عليه انگليس را نيز نداشت. نخستين گام‏ها به سوى واگذارى بحرين در زمان پهلوى دوم برداشته شد و آن زمانى بود كه انگليسى‏ها و آمريكايى‏ها از هر دو سو شاه را به چنين تصميمى ترغيب، تهديد و تطميع كردند و سرانجام به هدف خود دست يافتند.

مسئله بحرين و نقش آن در روابط ايران و انگليس
تا پيش از كودتاى 1299 دولت ايران 11 بار درصدد اعاده حاكميت و مالكيت خود بر جزاير بحرين برآمد و هر بار در برابر مخالفت بريتانيا تلاشش به جايى نرسيد. در سال 1302 »سرپرسى لورن« سفير بريتانيا در ايران تلاش كرد تا دكتر محمد مصدق (وزير امور خارجه وقت) را متقاعد كند كه دولت ايران از ادعاى خود بر بحرين دست بردارد، كه مصدق اظهار داشت: با توجه به احساسات ملى موجود در باب اين بخش باستانى از قلمرو ايران (جزاير بحرين كه هميشه جزء استان فارس، شيعه مذهب و ايرانى الاصل بوده است) هيچ دولت ايرانى نمى‏تواند، بدون يك دليل مشخص دست از ادعاى حاكميت بر بحرين شسته و يا در مورد آن كوتاه بيايد.(2) دولت ايران، گذشته از شواهد تاريخى كه در تاييد ادعاى مالكيت خود بر بحرين عنوان ساخت، اين نكته را نيز خاطر نشان كرد كه دولت بريتانيا در گذشته حاكميت ايران بر اين جزاير را به رسميت شناخته و مداركى در اين زمينه ارائه داده بود نخستين سند، قراردادى بود كه در 12 ذيحجه 1236 ميان »كاپيتان ويليام بروس« و »شاهزاده حسينعلى ميرزا« والى فارس منعقد شده بود. در اين قرارداد اذعان شده بود كه جزيره بحرين هميشه متعلق به دولت ايران و جزء استان فارس بوده است. اما در اين سال در پاسخ بريتانيا آمده بود كه علت اصلى احضار كاپيتان بروس و عدم شناسايى رسمى قرارداد مزبور، تاييديه مزبور بر حاكميت شاه ايران بر بحرين ثبت شده بود(3).

نقش انگلستان در استقلال بحرين
قدرت و نفوذ انگلستان در سال 1923م با خلع شيخ عيسى از حكومت بحرين افزايش يافت و با انتصاب »چارلز بلگريو« به عنوان مشاور انگليسى حاكم جديد، و چندى بعد با انتقال پايگاه دريايى انگليس از بندر باسعيدو (در غرب جزيره قشم) به بحرين و انتقال مقر نماينده سياسى انگليس در خليج فارس از بوشهر به بحرين، اين قدرت و نفوذ وسيع‏تر و با ثبات‏تر شد. مقارن اين تحولات و نيز پس از انتقال سلطنت از سلسله قاجار به پهلوى، ايران خواستار اعاده حق حاكميت خود بر اين سرزمين شد.(4)
در مقابل، حكومت بحرين نيز با مشورت و خط دهى مشاوران و كارگزاران انگليسى مقيم بحرين بر آن شد تا ساختار جمعيتى و مذهبى اين شيخ نشين كوچك را حتى الامكان با اكثريت دادن به عرب‏ها سنى مذهب، تغيير دهد، لذا از كشورهاى عربى خواست تا شهروندان سنى‏نشين خود را راهى بحرين كنند كه در اين ميان از كشورهاى عربى به بحرين تشويق شد و هزاران تن فلسطينى و اعراب ديگر از كشورهاى مختلف عرب به بحرين هجوم آوردند.(5)
لذا برخورد بين گروه‏هاى شيعه و سنى بحرين توسعه يافت و پس از چندى رهبران گروه‏ها با تشكيل »كميته وحدت ملى« به يك آرامش نسبى رسيدند. در دوران سلطنت محمدرضا شاه، حداقل در دو برهه زمانى، مسأله مالكيت و حاكميت ايران بر بحرين به صورت حادتر مطرح شد: در اسفند ماه 1329 در لايحه مربوط به ملى كردن صنعت نفت ايران كه براى تصويب به مجلس شوراى ملى ارائه شد، »شركت نفت بحرين« نيز در طرح ملى شدن قرار داشت؛ چراكه مجمع الجزاير بحرين بخشى از سرزمين ايران را تشكيل مى‏داد و بار دوم در آبانماه 1336 بود كه هيأت وزيران با حضور شخص شاه لايحه‏اى را براى تقديم به مجلس آماده كردند، كه به وضوح نشان دهنده حق و ادعاى مالكيت ايران بر بحرين بود. اين اقدام ايران مورد اعتراض مطبوعات و دولت انگلستان و نيز نارضايتى اعراب قرار گرفت.(6)
اهميت سياسى - استراتژيك بحرين در دهه 1960م افزايش يافت، به ويژه اينكه ايران شاهد افزايش فعاليت‏هاى انقلابى اعراب در سواحل خليج فارس در خلال سال‏هاى 1964- 1965 بود؛ اما حضور نظامى انگليس در منطقه و نيز بندر عدن تا اندازه‏اى ترس ايران را كاهش مى‏داد، ولى در نوامبر 1967، نيروهاى انگليسى پيرو جنگ‏هاى داخلى يمن، از بندر استراتژيك عدن خارج شدند و در بحرين مستقر گرديدند، كه بدين ترتيب، پس از عدن، مجمع‏الجزاير بحرين به عنوان پايگاه مهم انگلستان در شرق سوئز و خليج فارس مطرح شد. مدتى بعد در ژانويه 1968،پس از اينكه انگلستان اعلام كرد كه نيروهايش را تا پايان سال 1971 از شرق سوئز خارج خواهد كرد، دولت ايران از اين تصميم استقبال نمود و اعلام كرد كه از حق حاكميت خود بر بحرين منصرف نشده است. سپس، با طراحى و هدايت انگلستان قرار شد فدراسيونى متشكل از نه شيخ نشين جنوب خليج فارس و از جمله بحرين در قالب يك كشور واحد پس از خروج نيروهاى انگليسى از منطقه تشكيل شود، به‏ويژه شيخ بحرين با ابراز ناخشنودى از مسأله خروج آتى نيروهاى انگليسى، و ادعاى مالكيت ايران بر بحرين آن را يك مشكل امنيتى‏براى آينده مجمع الجزاير دانست و بنابراين حل اين مشكل را پيوستن بحرين به فدراسيون ياد شده دانست.(7)
در اين ميان، مذاكرات آشكار و پنهانى ميان ايران، انگلستان، عربستان سعودى و آمريكا انجام مى‏گرفت، كه اين امر باعث شد تا ايران در مورد مسأله بحرين كوتاه آمده و تا اندازه‏اى عقب نشينى سياسى كند.

تصميم شاه براى انصراف از ادعاى خود
محمدرضاشاه، به منظور جلب دوستى كشورهاى محافظه‏كار عرب و در ضمن براى اين‏كه بتواند بر سر جزاير مزبور با انگليس چانه بزند، به يكباره به طور ناگهانى تصميم خود را مبنى بر چشم‏پوشى از ادعاى ديرينه ايران بر بحرين اعلام نمود. وى در يك كنفرانس مطبوعاتى، كه در 4 ژانويه 1969 (14 دى 1347) در دهلى‏نو تشكيل شده بود گفت: »اگر اهالى بحرين نمى‏خواهند به كشور من ملحق شوند، ايران ادعاى ارضى خود را در مورد اين مجمع‏الجزاير پس مى‏گيرد و خواسته اهالى بحرين را اگر از نظر بين الملل مورد قبول قرار مى‏گيرد مى‏پذيرد.«(8)
نه ماه پس از مصاحبه دهلى نو، وى در زمستان سال 1348 (اوايل 1970) مجددا در مصاحبه‏اى خواستار حل مسأله بحرين از طريق كسب نظر مردم بحرين به طور رسمى، به وسيله سازمان ملل متحد شد، كه بالاخره پيشنهاد رسمى شاه از طريق گفت‏وگوهاى بعدى ايران با انگلستان و دبيركل سازمان ملل (اوتانت ) در اوايل سال 1970 به نتيجه نهايى رسيد و ايران در تاريخ 9 مارس 1970 ( 9 اسفند 1348 ) رسما مساعى جميله دبيركل سازمان ملل را براى استعلام نظرهاى واقعى مردم بحرين از طريق انتصاب يك نماينده ويژه خود براى انجام اين مأموريت خواستار شد.(9)
پس از اين بيانات، دولت ايران از دبير كل سازمان ملل متحد تقاضاى ميانجى‏گرى كرده و اعلام نمود كه نظر دبيركل را مبنى بر اينكه به تصويب شوراى امنيت برسد مى‏پذيرد.

اقدامات سازمان ملل متحد
انگلستان نيز در تاريخ 20 مارس، موافقت رسمى خود را با انجام پيشنهاد دولت ايران به اوتانت دبيركل سازمان ملل اعلام كرد. دبيركل سازمان ملل نيز در همان روز پس از مشورت با نمايندگان ايران و انگلستان اعلام كرد كه: »او مساعى جميله خود را انجام خواهد داد«. پيرو آن، دبيركل سازمان ملل، شخص »ويتوريو گيچياردى« (ديپلمات ايتاليايى ) معاون دبيركل و نيز مدير كل دفتر اروپاى سازمان ملل در ژنو را به عنوان نماينده ويژه خود در كسب آراءمردم بحرين منصوب كرد. در ضمن وى از سوى ايران و انگلستان در راه انجام دادن مسئوليت خود و ابراز نظر و تصميم نهايى‏اش در مورد حل مسأله بحرين، اختيار تام گرفت.(10)
نماينده ويژه دبيركل در امور بحرين، در رأس يك هيأت پنج نفرى عازم اين جزيره شد و از 29 مارس تا 18 آوريل 1970 به نظرخواهى گزينشى و گفت‏وگو با گروه‏هاى منتخب سياسى - اجتماعى بحرين پرداخت. ذكر اين نكته ضرورى است كه برخلاف ادعاى برخى منابع خارجى مبنى بر مراجعه به آراء عمومى و انتخابات عمومى، اين امر صحت ندارد، بلكه به همان روش محدود گزينشى ياد شده انجام گرفت. گيچياردى داده‏ها و نتايج كسب شده را در گزارشى به دبيركل تسليم كرد تا بر اساس آن تصميم نهايى درباره سرنوشت بحرين اتخاذ شود. گزارش ياد شده از سوى دبير كل به شوراى امنيت ارجاع شد و شوراى امنيت نير با استناد به نتيجه‏گيرى نهايى گزارش تدوين شده مفاد آن را راجع به استقلال بحرين و جدايى‏آن از خاك ايران در تاريخ 30 آوريل 1970 مورد تأييد و تصويب قرار داد.(11)

آخرين اقدامات ايران
ايران نيز در ماه مه (ارديبهشت 1349) براى شناسايى رسمى قطعنامه شوراى امنيت در مورد استقلال بحرين، اقدامات قانونى را انجام داد و هيئت دولت قطعنامه شوراى امنيت سازمان ملل را براى بررسى و تصويب درقالب لايحه به مجلس شوراى ملى تقديم كرد، كه اين لايحه در تاريخ 24 ارديبهشت 1349 با 187 رأى مثبت و 4 راى منفى به تصويب مجلس شوراى ملى‏رسيد. نمايندگان مخالف از سوى جناح پان ايرانيسم به رهبرى محسن پزشكپور رهبرى مى‏شدند. مجلس سنا نيز در 28 ارديبهشت ماه آن را به اتفاق آرا (60 رأى كل نمايندگان) تصويب كرد.
حاكم بحرين براى نخستين بار در آذرماه 1349 (دسامبر 1970) از ايران بازديد كرد و موافقتنامه اوليه مربوط به فلات قاره دو سرزمين به امضا رسيد.
اعلاميه استقلال بحرين در تاريخ 14 اوت 1971 منتشر شد و دولت ايران تنها يك ساعت پس از استقلال بحرين آن را به رسميت شناخت. يك روز بعد (15 اوت)، بحرين و انگلستان يك قرار داد دوستى (با هدف مشورت در مواقع ضرورى) با يكديگر امضا كردند و بدين ترتيب، مسئله بحرين پس از يك قرن و نيم منازعه و كشمكش به نقطه حل رسيد.(12)

جمع‏بندى
در 21 ارديبهشت 1349ش، برابر با 11 مى 1970 م شوراى امنيت سازمان ملل براساس گزارش هيئت اعزامى به بحرين مبنى بر تمايل اكثريت قاطع اهالى بحرين به استقلال، قطعنامه‏اى صادر كرد كه مفاد آن قطعنامه مبنى بر لزوم استقلال بحرين در 24 ارديبهشت آن سال به تصويب مجلس شوراى ملى ايران رسيد. هنوز استقلال بحرين رسما اعلام نشده بود كه هيئت حسن نيت ايرانى راهى بحرين شد و هيئتى نيز از آنجا به ايران آمد. سرانجام اين جزيره مهم، استراتژيك و سرشار از منابع انرژى در 23 مرداد 1350 ش اعلام استقلال كرد و ايران نخستين كشورى بود كه يك ساعت پس از اعلام استقلال، آن كشور را به رسميت شناخت. سازش و توافق ايران با قدرت‏هاى غربى بر سر بحرين، امتيازات كوچكى براى ايران داشت و آن هم افزايش نقش ايران در منطقه خليج فارس بود؛ امتياز بزرگى كه ايران با جدايى بحرين پرداخت كرد، از بين رفتن نقش استراتژيك ايران در جنوب خليج فارس بود؛ زيرا تا پيش از اين ايران علاوه برشمال خليج فارس، برقسمتى از جنوب آن نيز حاكميت داشت.

پى‏نوشت‏ها:
1. نشأت، صادق؛ تاريخ سياسى خليج فارس، تهران، شركت نسبى كتاب، 1344، ص242 - 245.
2. عاقلى، باقر؛ شرح حال رجال سياسى و نظامى ايران، ص 899، تهران، گفتار، 1377.
3. زرگر، محمدرضا؛ روابط ايران و انگليس در زمان رضاشاه، ص 235، تهران، بى نا، 1365.
4. قائم مقامى، جهانگير؛ بحرين و مسائل خليج فارس، ص 43، تهران، 1341.
5. شوادران، بنجامين؛ خاورميانه نفت و قدرت‏هاى بزرگ، صص 348 و 349، ترجمه عبدالحسين شريفيان، تهران، شركت سهامى كتاب‏هاى جيبى، 1352.
6. رايان، وادالا؛ خليج فارس در عصر استعمار، ترجمه شفيع جوادى، ص 132، تهران، 1364.
7. ويلسون، آرنولد؛ خليج فارس، ترجمه محمد سعيدى، صص 54 الى 68، تهران، 1353.
8. مهدوى، عبدالرضا؛ روابط خارجى در دوره پهلوى، ص362، تهران، ناشر مولف، 1381.
9. هدايت، مهدى قلى؛ خاطرات و خطرات، ص395، تهران، زوار، 1364.
10. امين، سيدحسن؛ سرگذشت سرشت و سرنوشت همه‏پرسى، ص 65، ماهنامه حافظ، ش 17، مرداد 1384.
11. همان، ص 68
12. عالميان، موسى؛ سياست انگليس در خليج‏فارس، ص 108، تهران، مظاهرى، 1365.
منبع» پگاه حوزه



بازگشت به صفحه قبل   نسخه قابل چاپ   لینک دائمی به این خبر 
 
 
¤ اخبار جبهه ملی
¤ درگذشت مهندس اسماعیل حاج قاسمعلی
¤ بازداشت پیمان عارف عضو جبهه ملی ایران
¤ ادیب برومند: انحلال مجلس استیضاح مصدق را منتفی کرد
¤ نامه سخنگوی جبهه ملی ایران به بی بی سی
¤ پیام های نوروزی
¤ خورشیدی که هر روز فروزان تر از روز پیش میدرخشد/بیانیه جبـــهه ملــــی ایــــران
¤ سنگر نشین بی مدعای آزادی هوشنگ کشاورز صدر رفت
¤ تجزیه طلبی محکوم است/رئیس هیئت رهبری جبهه ملی ایران
¤ متن پیام های رهبران جبهه ملی به مناسبت پنجاهمین سال تاسیس کنفدراسیون
¤ تحلیل جبهه ملی ایران ازرویدادهای مصر
¤ دکتر علی رشیدی عضو هیئت رهبری جبهه ملی ایران به دو سال زندان و 5 سال محرومیت از حقوق اجتماعی محکوم شد
¤ بازداشت اعضاي جبهه ملي ايران در اسفراين خراسان شمالي
¤ بزرگداشت دکتر مصدق در واشنگتن/2 گزارش
¤ بزرگداشت دکتر محمد مصدق در باشگاه ملی خبرنگاران در واشنگتن دی سی شنبه 10 نوامبر 2012
¤ مشروح سومین گزارش احمد شهید در رابطه با حقوق بشر در ایران
¤ جبهه ملي ايران , نيروي هوايي و خلبانان قهرمان دفاع مقدس را گراميداشت
¤ تکدیب امضا
¤ جبهه ملی ایران: به یاری زلزله زدگان بشتابیم
¤ درگذشت رادمرد میهن دوست آقای دکترخسروسعیدی عضو حزب ایران و جبهه ملی ایران
¤ ننگ ونفرین بربیست وهشتم مرداد
¤ اسطوره مقاومت مهندس عباس اميرانتظام در بيمارستان بستري شد
¤ بیانیه ادیب برومند و جبهه ملی ایران- اروپا و آمریکا در اظهار تاثر و همدردی با هموطنان داغدیده آذربایجانی
¤ احضار كورش زعيم
¤ درود بر چهاردهم مرداد / ادیب بـرومـند- رهبر جبهه ملی ایــران
¤ جبهه ملی ایران نسل کشی مسلمانان در میانمار را محکوم میکند
¤ بیانیه ادیب بـــرومند رئیس شورای مرکزی جبهه ملی ایران به مناسبت بزرگداشت ۳۰ تیر 1331
¤ نامه سرگشاده جبهه ملی ایران به رئیس جمهور آمریکا درمورد ادعای واهی مالکیت امارات بر جزایر ایرانی
¤ عمل جراحی قلب دکتر حسین موسویان، رییس هیئت اجرایی جبهه ملی ایران
¤ گرامیداشت یکصدوسی امین زادروز دکتر محمد مصدق در پاریس و کلن
¤ یادداشت اعتراض جبهه ملی ایران به موسسه گوگل
¤ تکذیب مذاکرات جبهه ملی ایران با آقای رضا پهلوی و نزدیکان ایشان
¤ جبهه ملی ایران مهیای ستیزه گری در باره حفظ تمامیت کشور است/ادیـب بـرومـند رئیس شورای مرکزی جبهه ملی ایران
¤ پیام های نوروزی استاد ادیـب بـرومـنـد , دکتر حسین موسویان ,اقاي حسن لباسچی و مهندس كورش زعيم
¤ پیام نوروزی ادیـب بـرومـنـد
¤ دیدارسخنگو و اعضای جبهه ملی ایران با دکتر علی رشیدی
¤ بیانیه ادیـب بـــــرومــند رئیس شورای مرکزی جبهه ملی ایران درباره انتخابات اسفند ۱۳۹۰
¤ جبهه ملی ايران در انتخابات شرکت نمی کند
¤ آخرین وضعیت جبهه ملی ایران
¤ وضعیت نا مساعد جسمی حمید رضا خادم، زندانی سیاسی در بند ۳۵۰ اوین
¤ آیا جبهه ملی ایران منحل میشود؟
¤ بازجویی و بازداشت فعالان و اعضای جبهه ملی ایران
¤ ادامه بازداشتها و احضار اعضای جبهه ملی ایران به وزارت اطلاعات
¤ برگزاری جلسات شورای جبهه ملی ایران ممنوع شد
¤ احضارعیسی خان حاتمی عضو شورای مرکزی جبهه ملی ایران/ بازداشت مهندس محمد توسلی
¤ بازداشت دکتر علی رشیدی
¤ احضار ملیون به وزارت اطلاعات
¤ نشست مهرماه شوراي مركزي جبهه ملي ايران
¤ جلسه شورای مرکزی جبهه ملی ایران پنج شنبه در تهران برگزار شد
¤ جبهه ملی ایران در خارج از کشور نماینده ندارد
¤ @نامه پیمان عارف به احمدی نژاد@دیدار از پیمان عارف
© 2004 - 2011 - خبرگزاری جبهه ملی ایران - J M I N e w s . c o m - تماس با ما