در روز قهرمانی تیم ملی بسکتبال ایران در کاپ آسیا با شکست تایوان , علی کریمی اسطوره فوتبال ایران کفش هایش رابدیوار آویخت.

جبهه ملی ایران قهرمانی تیم ملی بسکتبال ایران را به ملت ایران شادباش میگوید و آرزوی پیروزی و پایداری برای جهان پهلوان علی کریمی دارد.
÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

مروری بر زندگی ورزشی شماره ۸
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، علی کریمی پس از ۱۸ سال حضور در فوتبال حرفه‌ای ایران، امارات، آلمان و قطر برای همیشه از فوتبال خداحافظی کرد تا آخرین بازمانده از نسل طلایی فوتبال ایران نیز کفش‌هایش را بیاویزد.

دوران باشگاهی محمدعلی کریمی پاشاکی، متولد ۱۷ آبان‌ماه ۱۳۵۷ از دوران نوجوانی کار خود را در تیم‌های پایه نفت تهران آغاز کرد و پس از حضور در تیم نوجوانان سایپا راهی تیم جوانان فتح تهران شد. او ۱۸ سال بیشتر سن نداشت که توانست به تیم بزرگسالان فتح راه پیدا کند تا دوران حرفه‌ای ار سال ۱۳۷۵ آغاز شود. کریمی با درخشش در تیم فتح و در ۲۰ سالگی مورد توجه پرسپولیس قرار گرفت و در حالی که همزمان استقلالی‌ها نیز او را می‌خواستند اما این بازیکن تکنیکی تصمیم گرفت پیراهن پرسپولیس را به تن کند.

کریمی که سال ۷۷ به پرسپولیس رفت، در همان سال با مشکل محرومیت از سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا روبرو شد. وی به دلیل کتک زدن داور در حین برگزاری دیدار تیم‌های امید ایران و ویتنام با دو سال محرومیت روبرو شد که با اعتراض به این حکم یک سال محرومیتش کاهش یافت. کریمی پس از گذراندن محرومیتش تا سال ۸۰ در پرسپولیس حضور داشت و در ۴۳ بازی موفق شد ۱۱ گل برای سرخپوشان به ثمر برساند.

کریمی با درخشش در پرسپولیس با پیشنهادهای مختلفی از جمله اتلتیکو مادرید اسپانیا روبرو شد اما تصمیم گرفت در سن ۲۳ سالگی به الاهلی امارات برود و فوتبالش را به عنوان یک لژیونر در کشورهای حوزه خلیج فارس بگذراند. کریمی ۴ سال در فوتبال امارات حضور داشت و سال‌های درخشانی را در این تیم سپری کرد. اوج کار کریمی زمانی بود که در تیم ملی خوش درخشید و در جام ملت‌های ۲۰۰۴ آسیا موفق شد به عنوان سومی این رقابت‌ها برسد. در همان سال وی به عنوان بهترین بازیکن سال آسیا انتخاب شد و پیشنهادهای اروپایی جدیدی نیز به این بازیکن رسید.

شماره ۸ تیم ملی که پس از درخشش در تیم ملی با پیشنهادهایی از لالیگا، بوندسلیگا، سری A و تیم‌های مطرحی چون رئال مادرید، رم و یوونتوس روبرو شده بود، به پرافتخارترین تیم آلمانی پیوست و شماره ۸ بایرن مونیخ را به تن کرد. در حالی که سردبیر روزنامه کیکر آلمان گفته بود وی برف مونیخ را نمی‌بیند اما دو سال حضور کریمی -۸۴ تا ۸۶- در بایرن مونیخ که یک نزدیک یک سال آن با مصدومیت سپری شد برای کریمی ۴۲ بازی، ۴ گل و قهرمانی در بوندسلیگا و جام حذفی آلمان در فصل ۲۰۰۶-۲۰۰۵ را به همراه داشت.

پایان کار دو ساله علی کریمی در بایرن مونیخ که انتقادهای زیادی را هم نسبت به جدایی این بازیکن به مسئولان این باشگاه به همراه داشت، آغاز کار او در فوتبال قطر بود. بازیکن تیم ملی فوتبال کشورمان سال ۸۶ تا ۸۷ در تیم قطر بازی کرد و در حالی که سال دوم حضورش در قطر را می‌خواست با السیلیه بگذراند اما به پرسپولیس بازگشت.

کریمی در حالی که می‌خواست پس ۲۷۱۷ روز بار دیگر با لباس پرسپولیس به میدان برود، هواداران زیادی را به ورزشگاه کشاند و در هفته هشتم لیگ هشتم و در بازی برابر پگاه گیلان (داماش) نزدیک به ۹۰ هزار تماشاگر برای تشویق او به ورزشگاه آزادی رفتند تا بازی این بازیکن را از نزدیک ببینند. کریمی در لیگ هشتم و در ۲۱ بازی موفق شد ۵ گل برای سرخپوشان به ثمر برساند و سپس راهی استیل‌آذین شد. کریمی قراردادی دو ساله را با استیل‌آذین امضا کرد تا از سال ۸۸ تا ۹۰ در این تیم حضور داشته باشد، اما پس از مشکلاتی که با مصطفی آجورلو، مدیرعامل وقت این باشگاه پیدا کرد راهی شالکه ۰۴ آلمان شد.

بازیکن پیشین بایرن مونیخ که پس از حضور در شالکه ۰۴ و در کنار بازیکنی چون رائول گونزالس انگیزه دوباره‌ای برای ادامه فوتبالش گرفت و با اینکه یک بازی بیشتر برای این تیم انجام نداد، اما در همان سال موفق شد با آبی‌پوشان آلمانی به قهرمانی جام حذفی برسد. کریمی پس از بازگشت از شالکه بار دیگر به پرسپولیس پیوست و از سال ۹۰ تا ۹۲ در این تیم حضور داشت. این بار انجام ۴۰ بازی و به ثمر رساندن ۱۳ گل سهم شماره ۸ در تیم محبوب پایتخت بود و در حالی که پس از بازی خداحافظی مهدی مهدوی‌کیا در فینال جام حذفی برابر سپاهان از فوتبال خداحافظی کرد، اما فصل گذشته به تراکتورسازی رفت و موفق شد با این تیم نیز به قهرمانی جام حذفی ایران برسد.

دوران ملی کریمی در سال ۷۶ همراه با حسین شمس، سرمربی وقت تیم فتح تهران به اردوی بروجرد تیم ملی رفت تا جزو بازیکنان اعزامی ایران به جام جهانی ۹۸ فرانسه شود، اما ایویچ به دلیل اینکه با واسطه وارد اردوی تیم ملی شده بود، به نحوه ورودش ایراد گرفت و با تمام نکات مثبت فنی این بازیکن او را در تیم ملی نپذیرفت. کریمی پس از حضورش در پرسپولیس موفق شد به تیم ملی نیز راه پیدا کند و پس از انجام چهارمین بازی‌اش در لیگ و گلزنی برابر سایپا در تاریخ ۱۱ مهر ماه ۱۳۷۷ برای اولین بار به دعوت منصور پورحیدری پیراهن تیم ملی را به تن کرد.

کریمی همراه با تیم ملی در بازی‌های آسیایی ۹۸ بانکوک موفق شد به قهرمانی این مسابقات برسد اما محرومیتش به دلیل کتک زدن داور او را یک سال از تیم ملی دور کرد. بازگشت او به تیم ملی پس از محرومیت همراه با جام ملت‌های ۲۰۰۰ آسیا بود. سپس کریمی با تیم ملی در مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۲ شرکت کرد و با اینکه نتوانست با ایران در این مسابقات موفق باشد و راهی مرحله نهایی جام جهانی شود، اما در پایان و درخشش برابر حریفان لقب «جادوگر» را به خود اختصاص داد.

درخشش کریمی در لباس تیم ملی در جام ملت‌های ۲۰۰۴ بود که با بازی خوبش برابر کره‌جنوبی و هت‌تریک در این دیدار تیم ملی را راهی مرحله نیمه نهایی این مسابقات کرد. کریمی نقش مهمی در مقام سومی ایران در جام ملت‌های آسیای ۲۰۰۴ چین داشت و سپس در بازی‌های دوستانه تیم ملی هم درخشید. زمانی که در بازی دوستانه تیم ملی برابر رم درخشید و در دیدار خیرخواهانه با آلمان که به خاطر مردم زلزله‌زده بم در ورزشگاه آزادی برگزار شد، آلمانی‌ها را مقهور تکنیک خود کرد. کریمی با درخشش برابر آلمان نیز لقب دیگری برای خود دست و پا کرد و این بار «مارادونای آسیا» نام گرفت.

شماره ۸ نامی تیم ملی در مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان هم همراه با ستاره‌های فوتبال ایران نظیر مهدی مهدوی‌کیا، علی دایی، وحید هاشمیان و … موفق شدند تیم ملی را به جام جهانی ببرند تا ایران بعد از ۸ سال بار دیگر حضور در این مسابقات را تجربه کند. بدشانسی کریمی در آستانه جام جهانی رقم خورد و در حالی که مدت زمان زیادی تا جام جهانی نمانده بود، او در تیم باشگاهی خود یعنی بایرن مونیخ مصدوم شد تا پس از گذراندن این مصدومیت نیز آمادگی زیادی نداشته باشد. مصدومیت باعث شد تا کریمی در جام جهانی درخشش لازم را نداشته باشد و البته لگد زدن او بعد از تعویش در بازی با پرتغال نیز حاشیه‌های زیادی برای او درست کرد.

کریمی با تیم ملی در جام ملت‌های ۲۰۰۷ موفق نبود و شکست تیم ملی در ضربات پنالتی برابر کره‌جنوبی مانع حضور ایران در مرحله نیمه نهایی شد. کریمی بعد از این دوره در زمان مربیگری علی دایی با سرمربی تیم ملی به مشکل خورد و باز هم از تیم ملی دور بود تا زمانی که افشین قطبی جانشین علی دایی در تیم ملی شود. تیم ملی شانس کمی برای صعود به جام جهانی ۲۰۱۰ داشت و در این راه کریمی هم توسط قطبی به تیم ملی فراخوانده شد، اما مساوی در بازی پایانی برابر کره‌جنوبی مانع صعود تیم ملی به جام جهانی شد.

عدم صعود تیم ملی به جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی و ادامه حضور افشین قطبی در تیم ملی، خداحافظی کریمی از فوتبال را در پی داشت. او نیز مانند مهدوی‌کیا و هاشمیان از تیم ملی خداحافظی کرد تا تیم ملی در جام ملت‌های ۲۰۱۱ قطر بدون ستاره‌هایش حاضر شود. پس از قطبی، کارلوس کی‌روش هدایت تیم ملی را به عهده گرفت و این مسئله بازگشت شماره ۸ به تیم ملی را به همراه داشت. کریمی یکی از ارکان اصلی تیم کی‌روش بود و سرمربی پرتغالی تیم ملی اعتماد زیادی به این بازیکن داشت، اما در ادامه و خداحافظی لفظی او در بازی پرسپولیس و سپاهان، باعث شد کی‌روش دیگر کریمی را به تیم ملی دعوت نکند. در حالی که کریمی امید زیادی داشت تا با تیم ملی در جام جهانی ۲۰۱۴ حضور داشته باشد، اما این اتفاق رخ نداد تا او یکی از غایبان بزرگ ایران در جام جهانی لقب بگیرد.

کریمی در حالی به این شکل پرونده فوتبال ملی‌اش از سال‌های ۷۷ تا ۹۲ بسته شد که ۱۲۷ بازی ملی در کارنامه داشت و موفق شد با این تعداد بازی ملی ۳۸ گل به ثمر برساند. او در حالی که بارها اعلام کرده بود قصد دارد با پیراهن پرسپولیس از فوتبال خداحافظی کند، اما در سن ۳۶ سالگی و بدون انجام بازی خداحافظی کفش‌هایش را آویخت تا با بازیکن تکنیکی فوتبال کشورمان در مستطیل سبز، با تمام افتخاراتش خداحافظی کنیم.

افتخارات

افتخارات باشگاهی: قهرمانی در لیگ آزادگان (۲ بار) ۷۸-۷۷ و ۷۹-۷۸ همراه با پرسپولیس

نایب قهرمانی در لیگ آزادگان (یک بار) ۸۰-۷۹ همراه با پرسپولیس

سومی در جام باشگاه‌های آسیا (۲ بار) ۷۹-۷۸ و ۸۰-۷۹ همراه با پرسپولیس

قهرمانی در جام حذفی فوتبال امارات (۲ بار) ۲۰۰۲-۲۰۰۱ و ۲۰۰۴-۲۰۰۳ همراه با الاهلی

نایب قهرمانی در لیگ برتر امارات (یک بار) ۲۰۰۴-۲۰۰۴ همراه با الاهلی

قهرمانی در بوندسلیگای آلمان (یک بار) ۲۰۰۶-۲۰۰۵ همراه با بایرن مونیخ

قهرمانی در جام حذفی آلمان (۲ بار) ۲۰۰۶-۲۰۰۵ و ۲۰۱۱–۲۰۱۰ همراه با بیرن مونیخ و شالکه ۰۴

قهرمانی در جام حذفی فوتبال ایران (یک بار) ۱۳۹۲ همراه با تراکتورسازی

افتخارات ملی: قهرمانی در بازی‌های آسیایی (۲ بار) ۱۹۹۸ و ۲۰۰۲

قهرمانی در رقابت‌های غرب آسیا (۲ بار) ۲۰۰۰ و ۲۰۰۴

قهرمانی جام بین قاره‌ای آسیا-اقیانوسیه (یک بار) ۲۰۰۳

سومی در جام ملت‌های آسیا (یک بار) ۲۰۰۴

افتخارات فردی: انتخاب به عنوان بازیکن سال فوتبال آسیا (یک بار) ۲۰۰۴

دومین بازیکن برتر سال فوتبال آسیا و عضویت در تیم منتخب آسیا (یک بار) ۲۰۱۲

آقای گل جام ملت‌های آسیا (یک بار) ۲۰۰۴

عضو تیم منتخب جام ملت‌های آسیا (یک بار) ۲۰۰۴

آقای گل لیگ برتر فوتبال امارات (یک بار) ۲۰۰۴-۲۰۰۳