سخنرانی کورش زعیم در مراسم بزرگداشت روز جهانی کورش
هفتم آبان 1392- 27 اکتبر 2013 روز جهانی کورُش، روز ملی ایران

در چنین روزی شش سال پیش، که «روزجهانی کورش بزرگ» با تلاش کمیته نجات پاسارگاد، ثبت شده بود، من به پاس این موفقیت در پاسارگاد و در برابر آرامگاه کورُش ایستادم و این روز تاریخی ورود کورُش به بابل را، که روز بنیانگذاری نخستین و بزرگترین و محبوبترین کشور جهان بود، و با صدور نخستین بیانیه حقوق بشر در تاریخ بشریت آغاز می شد، «روز ملی ایران» اعلام کردم.
در پی آن آغاز افتخارآمیز وغرورانگیز، من شرایط دردناک کنونی کشور را بازگو کردم، و از کورُش بزرگ که کشور ما را به اوج گستردگی سرزمینی، رهبری چهل درصد جمعیت جهان که همه او را دوست داشتند، و ساختار مدیریت کشوری و پیشرفت اقتصادی واجتماعی که الگوی دلخواه همه جهان شد، رسانده بود، و آزادی های بنیادین بشری را و برابری همه شهروندان در برابر قانون و فرصت های شغلی و اقتصادی و اجتماعی را تضمین کرده بود، دادخواهی کردم که: چه شد که ما اکنون چنین فقیر و ذلیل و منفور جهان شده ایم؟ چه شد که ما از ستیغ کوه دماوند به ژرفای چاه ویل سقوط کردیم؟
چرا ما چنان حقیر شده ایم که بیگانگانی که پیشتر با ما در میدان جنگ رویارو می شدند، توانستند دولت مجبوب ملت را با کودتا عوض کنند، و اکنون توان آن را دارند که توسط شبکه ای از مزدورانشان دولتی نادان، فاسد، بی سواد و ضد ایرانی را برای هشت سال بر ما تحمیل و اداره کنند تا تمامی زیربنای اخلاقی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و روابط خارجی کشور را بطور عمد نابود کند و شرایط را برای نارضایتی های گسترده، درگیری های مذهبی و قومی و زبانی در راستای از هم پاشاندن شیرازه یکپارچگی کشور و جنگ داخلی، فراهم آورد؛ دولتی که در نادانی، فساد، خرابکاری و خیانت به میهن در تاریخ کشور بی سابقه بوده است؟
اکنون کشور ما، که جهان همیشه از پرتو دانش و فرهنگ مردم آن بهره مند شده، خود در یک سرگیجه فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی گرفتار شده و ناسزاوارانه امید به آینده و اعتماد به نفس خود را از دست داده است. کشوری که همیشه رهایی بخش ملتهای در بند و مردم ستم کشیده بوده، کشوری که همیشه با ستایش و بزرگمداری به آن نگریسته شده و دیگران حل دشواری های خود را از او می خواسته اند، اکنون برای رهایی خود از خطر سقوط و نابودی کامل نگاه تمنا به بیرون دارد.
ولی بنیان این سرزمین آهورایی، بر پایه فرهنگ قدرتمند و جهانی خود، زیربنایی مستحکم است؛ و ما، ای کوُرش بزرگ، با تو پیمان داریم که میراث تو را از چنگ اهریمنان رها سازیم و دوباره میهن را بسازیم تا شاید روزی به آنجا برسیم که روزی تو ما را به آنجا بردی.
کورش بزرگ آرزوهای این ملت بزرگ تحقیر شده دوباره برآور:
ما آرزو داریم یک دولت ایرانی میهن پرست، مردم سالار، مردم پایه، درستکار، راستگو، شایستگی گرا و نخبه پرور داشته باشیم.
ما آرزو داریم به دوران آزادی دین و عقیده، برابری همه شهروندان در همه زمینه ها، پیشرفت دانشیک و اقتصادی و سربلندی جهانی ملت ایران، و دوستی و همکاری با همه کشورهای جهان برگردیم.
ما آرزو داریم حکومتی داشته باشیم که فرهنگ ناایرانی، تبلیغ و ترویج دروغ، تبعیض و ترویج بی سوادی، حبس و اعدام و تجاوز به اموال عمومی و ابزار شهوت انگاشتن زن را کنار گذاشته، به فرهنگ والای ایرانی برگردد.
ما آرزو داریم نخبگان و سرمایه های ما که از ترس حاکمیت اندیشه های ایستا به کشورهای بیگانه گریخته اند وسالانه بیش از کل بودجه کشور ارزش دارند، باز گردند و در امنیت میهن خود را بسازند.
ما آرزو داریم دوباره ایران باشیم.
کورش زعیم
هفتم آبان 1392 – 29 اکتبر 2013