خارج نشین خوش نشینی به نام حسن بهگر تحت الحمایه دولت سخاوتمند سوئد بازهم از خوشی امنیت خارج از کشور دست به قلم شده و بازهم مبارزین داخل کشور در زیر تیغ حکومت را هدف قلم ناجوانمرد خویش قرار داده است .
این شخص که پیش از این با انتشار مقالاتی بر علیه امیرانتظام (به قلم منتظر حقیقی )و کورش زعیم (نوشته ای از پرویز داورپناه ) در سایت شخصی اش “ایران لیبرال” دشمنی خود را با شخصیت های جبهه ملی آشکار کرده بود , این باربه سه تن از اعضای ارشد جبهه ملی ایران دکتر جسین موسویان با بیش از ۶۰ سال سابقه مبارزاتی در جبهه ملی ایران ,حسین شاه حسینی پیر دیر وهمرزم آیت الله طالقانی در نهضت ملی و دکتر هرمیداس باوند استاد ممتاز روابط بین الملل و سخنگوی جبهه ملی ایران تاخته و با بی شرمی جبهه ملی ایران را در حال اغما توصیف کرده است.
او در مورد دکتر موسویان مینویسد ؛ “موسویان را هم فقط می گویند «آدم خوبی» است و از توانایی اش بی اطلاعیم ولی میدانیم که همواره مورد تهدید قرار گرفته است.” .
دکتر موسویان ستون محکم جبهه ملی ایران است که به عنوان رییس تشکیلات جبهه ملی ایران در این سالها بارتمام زحمات , از انتشار و پخش نشریه ” پیام جبهه ملی ایران ” در فضای خفقان , ترتیب دادن جلسات جبهه ملی , سایت جبهه ملی ایران و…. را به دوش کشیده و نه تنها مورد تهدید قرار کرفته و بارها به وزارت اطلاعات احضار شده بلکه درمراسم یادبود بینظیر بوتو که جبهه ملی ترتیب داده بود از سوی وزارت اطلاعات به شدت مضروب شد و در وقایع سال ۱۳۸۸ نزدیک به یکماه زندانی شد.اقای بهگر شما در حدی نیستید که دکتر موسویان را زیر سوال ببرید.
او در مورد جناب آقای حسین شاه حسینی مینویسد ; ” آقای شاه حسینی از روزهای نخستین جمهوری اسلامی با نظام همکاری نزدیک داشته است و در زمین حکومت توپ بازی می کرده”.
توضیح مبارزات اقای شاه حسینی نیازمند یک کتاب است و در حوصله این سطور نمیگنجد .ایشان پس از انقلاب معاون اقای بازرگان و ریس سازمان تربیت بدنی و رییس کمیته ملی المپیک بود و در زمان نخست وزیری رجایی برکنار شد و دیگر مسولیتی نداشت .اقای بهگر شما خیلی کوچک تر از آن هستید که در مورد یک شخصیت ملی چنین تاخت و تاز نمایید.
هذیان گویی این شخص در مورد دکتر باوند ادامه می یابد و ایشان را مشاور جواد ظریف معرفی مینمایند. حسن بهگر منبع خود را اعلام نمیکند و به شخصیتی که مورد تکریم و احترام دانشگاهیان و ملیون است این چنین وقیحانه تهمت میزند.
مرضی که آقای بهگر را دچار هذیان گویی کرده ,وی را دچار فراموشی نیز نموده و ایشان یادشان رفته که دکتر علی رشیدی به خاطر یک تحلیل اقتصادی جبهه ملی ایران ۲ سال زندانی شد و هوتن دولتی و عیسی خان حاتمی از اعضای جبهه ملی ایران زندانی این رژیم بوده اند و کورش زعیم هم اکنون محکومیت ۴ ساله خود را به جرم عضویت در جبهه ملی ایران در زندان اوین میگذراند.
مشخص نیست یک سازمان سیاسی در فضای پلیسی ایران دیگر چه باید بکند که خارج نشین خوش نشینی که جرئت یک ساعت زندگی در ایران را ندارد خوش آید.
جبهه ملی ایران به همت اعضای شجاعش به حیات پر افتخار خود ادامه خواهد داد .چنانکه در رژیم شاه ادامه داد و جبهه ملی پنجم با وجود مرتد خوانده شدن توسط خمینی با درایت ادیب برومند, شاه حسینی, موسویان ….. و یاران جوانی چون دکتر مجتهدی, دکتر حاج قاسمعلی و…. متولد شد و ادامه دارد.آقای بهگر شما نه ملی هستید و نه لیبرال ولی هجو نویس خوبی هستید و هپلی در وجود شما صحیح و سالم است.
…..عرصه سیمرغ نه جولانگه توست.

بیژن مهر
خبرگزاری جبهه ملی ایران
20 مرداد,1396
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
مقاله آقای بهگر

جبهه ملی در اغماء

چهارشنبه, ۱۸ام مرداد, ۱۳۹۶

منبع این مطلب ایران لیبرال

نویسنده مطلب: حسن بهگر

مطالب منتشر شده در این صفحه نمایانگر سیاست رسمی رادیو زمانه نیستند و توسط کاربران تهیه شده اند. شما نیز می‌توانید به راحتی در تریبون زمانه عضو شوید و مطالب خود را منتشر کنید.

جبهه ملی وارث اعتباری است که از نهضت ملی به یادگار مانده است. در انقلاب ۵۷، شاپور بختیار با شعور و شجاعت بی نظیری که داشت در مقابل تهاجم خمینی ایستاد و از میراث مصدق جانانه دفاع کرد، ولی متأسفانه دیگر شخصیت های جبهه ملی خیلی دیر متوجه شدند که دفاع از حقوق ملت با پشتیبانی از امام امت سازگاری ندارد. در نهایت، مخالفت جبهه ملی با لایحه قصاص به سرکوبی اش انجامید، ولی نامش از اذهان زدوده نشد، سایه ی مصدق چتر حمایتی بر سر این گروه افکنده بود که یاورش گردید. همراهان جبهه ی ملی با قبول خطرات و دادن اعلامیه تا به امروز به دوام آن یاری رسانده اند، گرچه در حقیقت از فعالیت سیاسی محروم بوده اند و امکان کوچکترین گردهمایی را نداشته اند، چه رسد به ابراز مخالفت.
سیاست وزارت اطلاعات در سال های اخیر جلوگیری از تجمعات و گردهمایی و هرگونه فعالیت جبهه ملی بوده است و این فشارها ادامه خواهد یافت تا زمانی که به قول خود اطلاعات چی ها، جبهه ی ملی را با « پیرمرگی » از بین ببرند. حجاریان از بانیان واواک و نظریه پرداز اصلاح طلبان، خود صریحاً اعتراف کرده است که چنین برنامه ای در کار است که البته همین نشان می دهد خود او چه اندازه متوهم است.
ترتیب کار وزارت اطلاعات که هیچ هم تازگی ندارد و سابقه اش را می توان از زمان شاه گرفت، این است که جبهه ی ملی را با مهار کردن شخصیت های کارآمد و کوشش در جلو انداختن و به رهبری رساندن اشخاص ناتوان و بی اراده و میان مایه و در صورت امکان تأثیر پذیر از تمایلات دستگاه های امنیتی، در حالت اغمأ نگاه دارد. آنها به خوبی می دانند که اگر فرضاً جبهه ی ملی را به کلی تعطیل کنند و حتا رهبران موجودش را دستگیر کنند و از صحنه بیرون برانند، دیر یا زود، نیروهای جوان و پویایی که به راه مصدق اعتقاد دارند، وارد میدان خواهند شد و دستگاهی قوی بر پا خواهند کرد که اسباب زحمت خواهد شد. اما وقتی جبهه ی ملی در اغمأ بماند، یعنی هم هست و هم نیست، هست، پس کسی به فکر راه انداختن سازمان جدیدی نمی افتد و نیست چون کاری از آن برنمی آید.
مشکل دیگر این وضعیت تأثیرش بر نیروهای ملی خارج از کشور است. سازمان هایی که به نوعی خود را منتسب به جبهه ی‌ ملی می دانند، ناچار می شوند در خارج به نحوی رفتار کنند که احیاناً فعالان جبهه ی ملی که کار شاخصی هم از آنها برنمی آید، در داخل دچار گرفتاری نشوند. با این سیاست وزارت اطلاعات، جبهه ی ملی هم در داخل و هم در خارج محدود می شود. شاهدیم که جماعت به جای موضعگیری های حیاتی در این موقعیت خطیر که ملت از هر سو در تهدید است، به تجلیل از فلان فیلمساز یا فلان استاد ریاضی می پردازند. گویی جبهه ی ملی وزارت فرهنگ و هنر است یا دانشکده ی ریاضیات! وقتی سازمانی سیاسی این طور رفتار می کند، از مردمی که به حال خود رها شده اند، چه توقعی می توان داشت؟ آیا این است روشنگری و رهبری؟ نگاهی بکنید ببینید در تمامی دوران نهضت ملی، کار مصدق و جبهه ی ملی دادن این نوع اعلامیه ها بود یا مبارزه با دشمنان داخلی و خارجی. آن دیروزش و این امروزش!
پرسش اینست که ادامه ی این وضعیت منافع که را تأمین می کند؟ مردم را؟ جبهه ی ملی را؟ یا حکومت را؟ تا کی می توان با این رفتار اعتماد مردم را که گرانبهاترین گنجینه است، حفظ کرد؟ در این سال ها بسیاری جوان ها به جبهه ملی روی آورده اند و به سرعت نومید و پراکنده شده اند و طعمه ی گروه های سیاسی حاضر و آماده ی پیرا حکومتی گردیده اند، بخصوص ملی مذهبی ها که از بدو تأسیس، انگل جبهه ی ملی بوده اند و امروز می خواهند مردار خوارش باشند. ادامه ی این روند فقط و فقط به صلاح وزارت اطلاعات است. این نام باقی بماند بدون اینکه بتواند عملی انجام بدهد و با بی عملی آبروی خود را ببرد.
پس از درگذشت ادیب برومند صحبت از انتخاب رهبر جدید است و نام سه نفر بر سر زبان هاست: آقایان هرمیداس باوند، حسین شاه حسینی و حسین موسویان.
آقای باوند تا آنجا که می دانیم در وزارت خارجه اشتغال دارد و مشاور آقای ظریف نیز هست و به این ترتیب نشان از دو کس دارد. آقای شاه حسینی از روزهای نخستین جمهوری اسلامی با نظام همکاری نزدیک داشته است و در زمین حکومت توپ بازی می کرده. موسویان را هم فقط می گویند «آدم خوبی» است و از توانایی اش بی اطلاعیم ولی میدانیم که همواره مورد تهدید قرار گرفته است.
سیاست «تب بدون مرگ» جمهوری اسلامی به این ترتیب وارد مرحله ی‌ جدیدی خواهد شد، با چهره های جدید.
جبهه ی ملی، در شرایط خطیر فعلی که عمر نظام اسلامی به چهل سال می رسد، در مرحله ی بسیار مهمی از حیات خود قرار گرفته است. سؤالی که پیش روی مصدقی ها قرار گرفته این است که آیا دوام جبهه ی ملی به شکل فعلی، کمکی به مبارزه می کند یا نه و اگر می کند چیست آن کمک. اگر رهبران فعلی جبهه، به جای قبول ادامه ی حیات بی افتخار زیر حکم نظام اسلامی، واقع بینانه امکانات عمل خود را بسنجند و تصمیمی اساسی بگیرند، کار بزرگی کرده اند. با این کار هم مردم را که مخاطبان اصلی آنها هستند از واقع امر و مشکلات لاینحل خود مطلع کرده اند و هم خود را از تحقیر حکومت رهانده اند و هم آنهایی را که از خارج نگران حالشان هستند قدری آسوده نموده اند.