تیم ملی فوتبال ایران بعد از 3 مسابقه از دور بیستمین جام جهانی در برزیل کنار رفت. عملکرد ملی پوشان با 2 شکست و یک مساوی شاید چندان به چشم نیاید اما شور و هیجانی که در این 9 روز برای ملتی ماتم زده و افسرده از حاکمانی مستبد و فاسد , خلق کردند چشمگیر بود.

ملتی که در زیر یوغ اسلامگرایانی ضد زن و شادی ستیز دنبال روزنه ای برای افتخار و نشاط میگردد , آن روزنه را در درخشش پاطلایی های فوتبال و دست طلایی های والیبال که در لیگ جهانی شگفتی آفریدند , یافت که بدون هزینه نبود. بازداشت زنان خواستار ورود به سالن 12000 نفری(پسری!) مجموعه ورزشی “آزادی” و تلاش مذبوحانه نیروی انتظامی در جدا سازی زنان و مردان در تماشای مسابقات فوتبال و دستگیری اعضای گروه موسیقی “عجم” که آهنگی برای تیم ملی ساختند از جمله این هزینه ها هستند.
کارلوس کیروش سر مربی تیم ملی میگوید حساب تیم ایران از 31 تیم دیگر شرکت کننده در جام جهانی جداست و نباید ایران را با آنان مقایسه کرد.اشاره او به مشکلات مالی و عدم امکانات برای تیم ملی بود .

تیم ملی کمترین تعداد بازی های تدارکاتی را را در میان ۳۲ تیم داشت و این کمبود ها ناشی از نبود مدیریت ملی و فساد گسترده در جمهوری اسلامی و زد وبندها در فدراسیون فوتبال است که در تمام مراحل آماده سازی این تیم را به حاشیه برد.آب رفتن لباس های تیم ملی در اردو وکمبود البسه تیم نمونه ای از این ضعف مدیریت اسلامی است.

اهمیت کار سرداران فوتبال در آن است که برغم شایستگی و برخلاف بازیکنان دیگر تیم های شرکت کننده بامشکلات مالی دست وپنجه نرم میکنند.بازیکنان طراز اولی همچون جلال حسینی , مهرداد پولادی , آندو تیموریان و خسروحیدری که در تیم های پرطرفدار پرسپولیس و استقلال بازی میکنند ماه ها مطالبات خود را دریافت نکردند . بازیکنان دیکری چون آل نعمه و بختیار رحمانی که در تیم های شهرستانی بازی میکنند وضعیت بدتری دارند ولی با تعصب و جنگندگی انجام وظیفه میکنند و از این رو قابل ستایش هستند.

ایکاش تیمی همچون تیم ملی برای مبارزه با دزدی و چپاول و فساد تشکیل میشد و سردارانی از جنس ملی با غیرت و تعصب به دنبال صیانت از حقوق ملت و منافع ملی بودند.اگر چنین میشد مردم ایران به جای 9 روز , تمام عمر سربلند از آن سرداران بودند.

بیژن مهر
4 تیر 1393