23 اسفندماه سالگرد درگذشت عبدالعلی ادیب برومند، چکامه‌سرای نامدار است. ادیب برومند، شاعر ملی و از نام‌آوران شعر و ادب، فرهنگ و هنر ایران، شاعری توانا درسرودن انواع شعر پارسی از قصیده، غزل، مثنوی، رباعی بود.

قصاید او بیشتر رنگ و بوی سیاسی دارد. غزلیاتش نیز زیبا و خیال‌انگیز است و بردل می نشیند. مجموعه غزلیات «درد آشنای» او شامل غزلیاتی با مضامین عاشقانه، عارفانه، اخلاقی، سیاسی، اجتماعی، انتقادی است. سبک شعر او در قصیده خراسانی است و غزلیاتش به سبک عراقی متمایل است. او شاعری آرمان‌خواه بود که اشعارش بازتاب افکار آزادیخواهانه او بود. وی در یادداشتی درباره جشن‌های باستانی ایران نوشت: «بزرگداشت جشن سده و مهرگان و جشن‏‌هاى ديگر باستانى براى ايرانيان فرض است».
ملی‌گرایی و میهن‌خواهی استاد ادیب برومند محدود به فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی نبود او شیفته موسیقی ملی ایران بود و به واسطه عشق و علاقه به میهن، به آثار هنری این مرز و بوم عشق می ورزید و گردآوری و نگهداری آثار برجسته هنر خوشنویسی، تذهیب، قلمدان سازی، نقاشی‌های ایرانی از دوران ایلخانی تا عصر حاضر، از جمله کوشش‌های او در این زمینه است. کتاب نگارستان ادیب که درسال ۱۳۹۲ به چاپ رسیده در برگیرنده عکس‌هایی همراه با شرحی از آثار این مجموعه ارزشمند هنری است. او از دوران کودکی در راه آموزش هنر خوشنویسی با استفاده از سرمشق‌های استادان خط، زنده یادان استاد عبدالمجید درویش و استاد علی‌اکبر گلستانه و شیوه‌های خط امیرنظام و امین‌الدوله در شکسته نستعلیق صاحب سبک مستقلی بود.
عبدالعلی ادیب برومند در بیست‌ویکم خوردادماه ۱۳۰۳ درزادگاهش شهر (گز) از شهرستان «برخوار» از شهرهای کهن و تاریخی در بخش شمالی اصفهان چشم گشود. پدرش مرحوم(مصطفی قلیخان برومند) از جمله خوانین تجدد طلب روزگار بود که به کار ملکداری و کشاورزی اشتغال داشت. وی به زبان فرانسه مسلط بود و از حسن خط و مقدمات زبان عربی و آگاهی های تاریخی بهره مند بود.
مادرش مرحوم (رباب غفار دخت) سواد خواندن و نوشتن داشت و درخانه داری و تنظیم امور اقتصادی خانواده زنی لیاقتمند و با شخصیت به شما میرفت و درباره تحصیلات فرزندان هم، پی گیری و علاقه‌مندی کامل از خود نشان می‌داد. عبدالعلی ادیب برومند در سن شش سالگی نزد معلم سرخانه که (ملاقنبر) نام داشت و مکتب دار بود، خواندن و نوشتن را آغاز کرد و پس از دو سال به اصفهان آمد و نخست دو، سه ماه در مدرسه(قدسیه) درس خواند و سپس در مدرسه (فرهنگ) به مدیریت روانشاد(مجید میراحمدی) از پیشگامان آموزش و پرورش اصفهان از کلاس سوم ابتدایی تا سوم متوسطه به تحصیل پرداخت.
او پس از دریافت سیکل به دبیرستان (صارمیه) اصفهان رفت و موفق به دریافت دیپلم ادبی زیرنظر دبیران صاحب نامی چون ادیب بجنوردی، بدرالدین کتابی و ابوالفضل همایی گردید. در شهریور ماه ۱۳۲۱ به منظور ادامه تحصیل به تهران رفت و درسال ۱۳۲۴ با برخورداری از پیشگاه اساتید نام‌آوری همچون دکتر سید علی شایگان، استاد جلال الدین همایی، استاد ابراهیم پور داوود، دکتر احمد متین دفتری، دکتر کریم سنجابی، و … از دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران به گرفتن دانشنامه لیسانس در رشته حقوق قضائی نایل شد.
ادیب برومند در سال ۱۳۲۵ از وزارت دادگستری ابلاغی برای شغل دادیاری دادگستری اردبیل دریافت کرد ولی سمَت قضایی را نپذیرفت و تقاضای صدور پـروانـه کارآموزی وکالت دادگستری کرد و دو سال بعد بطور مستقـل به عنوان وکیل پایه یک دادگستری سرگرم کار شد؛ وی سال‌ها وکیل بانک ملـی در ایران بود و وکالت‌های متفرق را کمتر می‌پذیرفت و در این حرفه همواره برای احقاق حقوق می کوشید.
ادیب برومند در مدتی که در دانشکده حقوق تحصیل می‌کرد نسبت به تکمیل معلومات ادبی و پرورش دادن طبع شاعری خود غافل نبود بلکه با کوشش بسیار شمار فراوانی از متون معتبر نظم و نثر پارسی را با دقت تمام مطالعه کرد و در شعر و ادب به تمرین پرداخت و به زبان عربی وفرانسه نیز به خوبی آشنایی پیدا کرد.
ادیب تا سن ۱۶ سالگی به نثر نویسی اهتمام می ورزید ولی از سن ۱۷ سالگی بیشتر به شعر و شاعری روی آورد و با علاقه و دلبستگی به شاعران و اشعار شعرای دوران مشروطه از سبک ادبی آنان که نوپا بود و دیرینگی نداشت و معضلات و نابسامانیهای زمان را موضوع شعر قرار میداد، پیروی کرده و ادامه دهنده آن سبک و روش در سرودن شعر بود. احساسات میهن‌پرستانه و دلبستگی به استقلال و آزادی ایران در شرایط آن زمان وی را به سرودن اشعار میهنی و نگارش مقالاتی که بیانگر نظرات استقلال خواهانه و اصلاح طلبانه بود سوق میداد، مقالات و سروده هایی که در روزنامه‌ها و مجلاتی چون اخگر، عرفان، گلهای رنگا رنگ، نوبهار و … به چاپ میرسید و به تدریج او را به عرصه سیاست کشاند.

ادیب برومند مدت شصت سال با قلم و قدم در راهِ سر بلندی ایران و آزادی و پاداندیشی با استبداد و استعمار کوشیده و بیشترین بخش چکامه‌هایش میهنی و سیاسی و ملی است .او تا واپسین لحظه زندگانی گرانبارش استوار بر باورهای ملی و میهنی شعر سرود و در راه دست‌یابی به دمکراسی و آزادی گام برداشت و در غروب دوشنبه ۲۳ اسفند ۱۳۹۵ در سن ۹۲ سالگی دیده از جهان فرو بست.

جشن سده

بياور مى ‏كه گاه كامرانى‌ست
ز مى ‏ما را هواى سرگرانى‌ست

نوا سر ده به آهنگ همايون
كه گويى در سرم شور جوانى‌ست

بزن سنتور و زآن‌پس تار و تنبور
كه دلخواهم سرود خسروانى‌ست …

https://amordadnews.com/116281/