خودداری از ملاقات با اوباما نیز نشانه کوتاه آمدن او در برابر مخالفان تندور داخلی بود. یک رییس جمهور مقتدر که خود را نماینده رای مردم می داند، و می داند که مردم از او چه انتظاری دارند، باید از همان آغاز استقلال شخصیت و عزم خود را نشان دهد.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
گفتگوی تلفنی روحانی با اوباما و گروه های فشار
گفتگوی رادیو فردا (محمد ضرغامی) با کورش زعیم
6 مهر 1392 – 28 سپتامبر 2013
گوینده: گفتگویی کرده محمد ضرغامی با کورش زعیم، عضو شورای مرکزی جبهه ملی ایران، و درباره گفتگوی تلفنی باراک اوباما با آقای روحانی از او پرسیده:
کورش زعیم: من تصور می کنم که ارتباط تلفنی اوباما با روحانی بدون درخواست روحانی صورت نگرفته باشد. آقای روحانی در این سفردر ملاحظه تندروان و مخالفان حل مسائل ایران با امریکا، سه خطای دیپلماتیک ناخواسته کرد. یکی عدم حضور هنگام سخنرانی رییس جمهور امریکا، که باعث شد اوباما هم در سخنرانی او حضور نیابد؛ در صورتیکه در زمان خاتمی این اتفاق نیافتاد. دوم شرکت نکردن در ضیافت آقای بان کی مون که بی احترامی به مقام دبیرکل سازمان ملل بود، به هر بهانه ای، و سوم ملاقات نکردن و دست ندادن با رییس جمهوری امریکا. ازدید سیاسی، اینها نشانه ضعف یک رییس جمهور متکی به رای مردم است. می پندارم من که ترتیب دادن گفتگوی تلفنی، که نمیتواند بدون خواست آقای روحانی بوده باشد، برای جبران این ابراز ضعف بوده است.
پرسش 2: فکر نمی کنید که این بخاطر شرایط خاصی که حاکم بر فضای سیاسی ایران بود صورت گرفته باشد و آنچه شما تعبیرش می کنید به بی اعتنایی که منظور رییس جمهوری ایران نبوده باشد؟
من فکر نمی کنم که منظور ایشان بی اعتنایی بوده باشد. در این سفر روشن بود که همه برنامه ها، چه در ایران و چه در امریکا، از پیش تدوین شده بود. این از رفتار و گفتار رییس جمهور و وزیر خارجه امریکا و دیپلماتهای سازمان ملل بسیار مشهود بود. در ایران هم بطور کلی، بجز آن دو سردار سپاه که می خواستند نیروی دریایی امریکا را نابود بکنند، صدای مخالفی برنخواست، بطوریکه برخی امامان جمعه تندرو هم بنا بر دستور موضع خودشان را 180 درجه عوض کرده بودند در نماز جمعه ها. ولی هنوز گروه های فشار قدرتمندی هستند که با عادی شدن روابط با امریکا و حل مسئله هسته ای و رفع تحریم ها و عدم نیاز به وارد کردن غیرقانونی کالا و یا بستن قراردادهای پنهانی و بدون پاسخگویی، امتیازهای مالی و انحصاری خودشان را از دست می دهند، یا بدتر از آن، مجبور به پاسخگویی می شوند. بنابراین، آنها طبیعتا دست به اخلال و گل آلود کردن آب خواهند زد. بسیج کردن گروهی جوانان ناآگاه برای استقبال از روحانی با تخم مرغ و گوجه فرنگی، اینجور که من شنیدم، نمایش قبا سوخته ای بود که نشان دهند مردم ایران در مورد مواضع دولت جدید یکپارچه نیستند.
پرسش 3: خوب، فکر می کنید، آقای زعیم، تا چه اندازه این گروه هایی که به گفته شما می خواهند نشان بدهند که مواضع ملت و دولت از هم فاصله دارد می توانند موفق باشند، گروه هایی که در ادبیات سیاسی به عنوان گروه فشار نام برده می شوند؟
من همینطور که گفتم ایشان زیر فشار بوده که از خطی در نزدیک شدن یا نزدیک نشان داده شدن در این ملاقانها گذر نکند. جو سیاسی کنونی در ایران و فضای بین الملل نشان می دهد که اینها هیچ قدرتی ندارند و صدایشان بجایی نمی رسد. اگر روحانی خودش محکم بایستد، که فکر می کنم جریان ترتیب دادن آن تلفن این است که روحانی متوجه شد که ضعف نشان داده است. ولی اگر روحانی محکم بایستد و اعتنایی به این تحرکات ضد میهنی نکند، بزودی سرکرده های پنهانشان که هشت سال است کشور را اسیر گرفته اند، از ترس رسوا شدن یکی یکی از کشور فرار خواهند کرد. البته اگر وزارت اطلاعات این بار کارش را درست انجام دهد

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
گفتگوی صدای آمریکا(کورش صحتی) با کورش زعیم
5 مهر 1392 (27 سپتامبر 2013)
موضوع: در پیرامون سخنرانی حسن روحانی در سازمان ملل
پرسش: برداشت شما از سفر آقای روحانی، سخنرانی او و ملاقاتهای جاری با امریکا چیست؟
کورش زعیم: سخنرانی آقای روحانی آن جور که مردم انتظار داشتند روشن و صریح نبود، ولی سیاستمدارانه راه مذاکره و معامله را باز گذاشت. تهدید همزمان دو سردار سپاه به امکان نابود کردن ناوهای امریکا در خلیج فارس، که به یک شوخی بیشتر شبیه بود، در واقع هشدار به روحانی بود که آنها می توانند کوزه ماست را بشکنند. این حرکت به امریکا و جهان هم ثابت کرد که در ایران هنوز یک صدای واحد در سیاست خارجی وجود ندارد. بنابراین، لحن محتاطانه روحانی قابل درک بود، و اینکه او باید برای رسیدن به مقصد، ترازو را در تعادل نگه دارد. من هنگام سخنرانی آقای روحانی، از چهره و حرکات او متوجه شدم که کمی ناراحت است، انگار در متن سخنرانی او دست برده اند و چیزهایی را حذف یا تعدیل کرده اند.
از سوی دیگر، آقای اوباما هم با احتیاط بیشتری سخن گفت، انگار در حالیکه می خواهد به این سیاست جدید دولت ایران فرصت بدهد، اعتماد زیادی که ثبات و تداوم آن ندارد. اوباما هم همانند روحانی زیر فشار تندروان امریکا و اسراییل برای رویارویی سخت افزاری و گزینه نظامی علیه جمهوری اسلامی است. آقای اوباما تا کنون خیلی خوب و با مهارت در برابر کاربرد نیروی نظامی در ایران و سوریه که تندروان جنگ طلب کنگره و لابی اسراییل خواهان آن هستند مقاومت کرده است.
شرکت نکردن روحانی در ضیافت ناهار دبیرکل سازمان ملل به بهانه وجود شراب روی میز، نشانه عدم اعتماد به نفس او در برابر توطئه های تندروان داخلی بود. او تنها رییس دولتی گرد آن میز نبود که شراب نمی نوشد؛ بنابراین، می توانست به احترام میزبان سر میز بنشیند و بجای شراب آب بنوشد. خودداری از ملاقات با اوباما نیز نشانه کوتاه آمدن او در برابر مخالفان تندور داخلی بود. یک رییس جمهور مقتدر که خود را نماینده رای مردم می داند، و می داند که مردم از او چه انتظاری دارند، باید از همان آغاز استقلال شخصیت و عزم خود را نشان دهد. اگر روحانی این ضعف ها را نشان نمی داد، در بازگشت می توانست پاسخ دندان شکنی به آنان که سنگ اندازی می کنند بدهد و آنان را به حالت دفاعی بکشاند. بر خلاف خاتمی این کار برای روحانی زیرک بسیار آسان می بود.
ولی بیشتر اینگونه مذاکرات به دور از دوربین و خبرنگار و پشت درهای بسته انجام می گیرد. از واکنش های سیاستمدارانی که با وزیر خارجه مذاکره کرده اند، من اینگونه برداشت می کنم که پیشرفت هایی بدست آمده است. از سوی دیگر، برداشتن شماری از تحریم های جزیی پیش از هر گونه توافق، نشانه عزم دولت امریکا برای پایان دادن به بحران، و نیز درک محضوریت های روحانی است.
در مورد اهمیت حیاتی عادی سازی روابط با امریکا، باید توجه داشت که در طی سه دهه گذشته، جمهوری اسلامی بخاطر رفتار ستیزگرانه خود، و امریکا به علت رفتار متناقض خود، بویژه در دوران ریاست جمهوری جرج بوش، ایران 36 بار تحریم شده که نیمی از آنها در چهار سال گذشته اعمال شده است. از 36 تحریم 28 تای آن را امریکا اعمال کرده است. چهار تحریم توسط شورای امنیت که باز امریکا باعث آن شده و چهار تحریم هم توسط اتحادیه اروپا وضع شده است. بنابراین، تلاش برای اعتمادسازی و رفع تحریم ها که 90% آنها را امریکا تحمیل کرده، بدون رابطه سیاسی با امریکا امکانپذیر نیست.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

پرسش صدای امریکا ( لیلی صدر) از کورش زعیم
2 مهر 1392 (24 سپتامبر 2013)
موضوع: سخنرانی پیش روی حسن روحانی در اجلاس امروز سازمان ملل

پرسش: انتظار شما از سخنرانی آقای حسن روحانی در سازمان ملل چیست؟
کورش زعیم: سخنرانی امروز آقای حسن روحانی در مجمع عمومی سازمان ملل برای ملت ایران اهمیتی حیاتی دارد، و برای جامعه جهانی نیز از اهمیت زیادی برخوردار است، که آیا ایشان میتواند هر دو مخاطب را بباوراند که به آنچه قول داده وفادار و کوشا خواهد بود یا پیچ و خم های مبهمی را در بر خواهد داشت.
آقای روحانی هرچند در یک محفل بسته درون حاکمیت و با حذف همه حزب ها و گروههای سیاسی مستقل برای انتخاب شدن دست چین شده، ولی ریاست جمهوری ایشان و آینده ای که برای کشور در برونرفت از تنگناها و محرومیت های سیاسی و اقتصادی و تحریم های فلج کننده بین المللی ترسیم کرده؛ و نیز قولی که برای شفاف سازی و جلب اعتماد جامعه جهانی و عضویت مسئولیت پذیر و همکارانه در خانواده جهانی به مردم ایران و جهان داده، بسیار سرنوشت ساز خواهد بود.
آقای روحانی باید در این سخنرانی از محدودیت های صنفی و گروهی خود را آزاد کند و از وابستگی به شعارهای بی محتوا و دشمن ساز سه دهه گذشته که مردم ایران را ناامید از آینده و عقب مانده و گریزان از کشور کرده پرهیز نماید.
در مورد مسئله هسته ای باید به صراحت و روشنی متعهد به پیروی از قانونهای بین المللی بویژه به پروتکل الحاقی ان پی تی، و البته بیانیه جهانی حقوق بشر شود، که آینده ای گریزناپذیر برای ایران است. جایگاه فرهنگی ایران در تمدن جهانی حکم می کند که کشور ما مورد اعتماد همه کشورهای جهان باشد.
ایشان نباید این فرصت استثنایی و تکرارنشدنی را، که به باور من آخرین فرصت برای پیوستن جمهوری اسلامی به مردم ایران و به جامعه جهانی خواهد بود، با سخنان ابهام آمیز و مشروط از دست بدهد.