18 تیر- جنبش دانشجوئی واشاره ای به "کودتای نوژه"؟!
دربرنامه میز گردی که در تاریخ سه شنبه 18 تیر1387 در تلویزیون صدای آمریکا برگزار شد، علاوه بر نویسنده این نوشته چهارفرد دیگر: آقایان ناصر محمدی در لندن،
منوچهر محمدی در لوس انجلس، خسرو بیت الهی افسر خلبان سابق در لاس وگاس و دکتر حسام فیروزی در تهران در آن مصاحبه شرکت داشتند.
مصاحبه گرهدف از برگزاری این میز گرد را بمناسبت دو واقعه سیاسی که بفاصله 19 سال از یکدیگر در کشور ایران بوقوع پیوسته بود اعلام نمود.
پس از شروع برنامه مصاحبه کننده توضیحات مختصری در مورد این برنامه بشرح زیربیان داشت:
"در 18 تیر 1359 گروهی از پرسنل نظامی ارتش شاهنشاهی تصمیم گرفتند برای نجات ایران قیام کرده و با تصرف پایگاه هوایی شاهرخی سابق در نزدیکی همدان و با استفاده از هواپیماهای جنگی مستقر در آن پایگاه به بمباران هدف هائی چون خانه آیت الله خمینی در جماران، ستاد سپاه پاسداران، ستاد بزرگ ، ستاد نیروی زمینی، پادگان قصر، پادگان جمشیدیه ، فرودگاه مهرآباد، دفتر نخست وزیری ، ستاد مرکزی کمیته های انقلاب و غیره پرداخته، و سپس نیروهای کاماندوی تیپ نوهد که در نقاط مختلف تهران در حالت آماده باش بسر می بردند، سریعاً صدا و سیمای ایران و زندان اوین و چند مرکز مهم و حیاتی دیگررا تصرف کرده و بدینوسیله به ادامه حکومت رژیم غاصب جمهوری اسلامی خاتمه دهند."
آقای ناصر محمدی اشاره به نام سازمان " نقاب" که از حروف اول " نجات قیام انقلاب بزرگ" تشکیل شده بود کرده و اظهار نمودند که پس از بمباران مراکز حساس رژیم، قرار بود مردم به کمک نیروهای رزمنده این "قیام"، کنترل شهر تهران را بدست گیرند؛ ولی چون عواملی خبر این قیام را در روز قبل به اطلاع مسئولین رژیم رساندند، لذا رژیم موفق گردید که جلوی این قیام را بموقع گرفته و تعداد زیادی را دستگیر و تحویل دادگاه های انقلاب بدهند. مسئول این میز گرد تعداد اعدام شدگان را بالغ بر 200 نفر اعلام نمود.
آقای خسرو بیت الهی اشاره به جلسه ای کردند که چندی قبل از18 تیر 1359 افسران و درجه دارانی که خود را برای شرکت در این قیام آماده کرده بودند دور هم جمع شده و به پرچم شیر و خورشید سرخی که در روی میز بود سوگند یاد نمودند که نسبت به این قیام و اجرای آن کوشش نموده و وفادار بمانند.ضمنا! اشاره کردند که به حاضرین در جلسه گفته شد اگر کسی آمادگی انجام اینکار را ندارد بهتر است از هم اکنون خود را کنار بکشد. ایشان اشاره ای به بررسی برنامه های این قیام و شرح وظایف هر یک از شرکت کنندگان در قیام نکردند.
دو نفردیگری که در این مصاحبه شرکت کرده بودند یعنی منوچهرمحمدی و دکتر فیروزی چون اطلاعاتی در مورد "قیام و یا کودتای نوژه" نداشتند لذا صحبتهای خود را محدود به وقایع 18 تیر 1378 نموده و از اظهار نظر در مورد نوژه خودداری کردند.
برای اطلاع ایرانیان عزیز که شاید اطلاع دقیقی در مورد "کودتای نوژه" نداشته باشند به گونه خلاصه به ذکر آن می پردازیم:
- پایگاه شاهرخی، که پایگاه سوم شکاری در رژیم قبلی بود،یکی از ده پایگاه نیروی هوایی شاهنشاهی است که در نزدیکی همدان قرار گرفته است. بعد از انقلاب بهمن 57 نام آنرا برای مدت کوتاهی به پایگاه " حر" تغییر دادند ولی چون "سروان نوژه" یکی از افسران نیروی هوایی درعملیات جنگی در کردستان، پس از سقوط هواپیمایش درگذشت نام " حر" را به"پایگاه هوایی نوژه" تغییر دادند.
- در این پایگاه جمعاً سه گردان هواپیما های جنگی از نوع F-4 فانتوم مستقر شده بودند، ضمن اینکه پایگاه از لحاظ تامین مهمات و موشک و بمبهای مورد نیاز هواپیما ها امکانات فراوانی در اختیار داشت.
- عاملین کودتا چه کسانی بودند؟
سرلشگر امیر فضلی و سرهنگ اطلاعاتی بائی احمدی در پاریس طرح اولیه این عملیات نظامی را در اختیار دکتر شاپور بختیار قرارداده و به او تلقین نمودند که شانس اجرای موفقیت آمیز آن زیاد است.
در ایران عواملی که شاپور بختیار با آنها تماس گرفته بود عبارت بودند از:
سپهبد خلبان مهدیون، سرتیپ آیت محققی، غیر نظامی ابوالقاسم خادم، مهندس رضا حاجی مرزبان، سرهنگ ژاندارمری باقر بنی عامری، غیر نظامی منوچهر قربانی فر که با نام مستعار سوزنی خود را معرفی می نمود، ویک ناخدای ضد اطلاعاتی از نیروی دریایی .
- علت انتخاب پایگاه نوژه به دلایل زیرین بود:
نزدیکی به تهران بطوریکه هواپیمای جت می توانست در حدود 8 دقیقه فاصله بین نوژه و تهران را طی کند.
سپهبد مهدیون و سرتیپ آیت محققی فکر می کردند که چون در گذشته مدتی در این پایگاه خدمت کرده واطلاعات دقیقی در مورد پایگاه داشته و با اغلب پرسنل موجود در پایگاه آشنایی داشته اند لذا نفوذ در پایگاه کار مشکلی نخواهد بود!
چون مجموعاَ بالغ بر 40 فروند هواپیمای F-4 در این پایگاه مستقر بوده است پس برداشتشان این بود که شاید بتوان حد اقل از 20 فروند آن هواپیما ها در این عملیات براندازی استفاده نمود.
هدف "کودتا چیان یا قیام گران" چه بوده است؟!
نابودی رژیم جمهوری اسلامی و برقراری رژیم دیگری(!)، البته پس از اجرای موفقیت آمیز اقدامات زیرین:
بمباران مراکز مهم و حسلس پایتخت.
پس از بمباران و نابودی مراکز حساس، 300- 400 نفر کاماندوهای تیپ 23 نوهد که از چند روز قبل قرار بود در خانه های امنی در گوشه و کنار تهران مستقر شده باشند، با استفاده ازتجهیزات و سلاحی که مسئولان لجستیک و پشتیبانی که مسئولیت تهیه اش ] از کجا؟[ بعهده غیر نظامی منوچهر قربانی فرد و سرهنگ ژاندارمری باقر بنی عامری قرار داده شده بود ؛ از محل استقرار خود خارج شده و به تصرف مناطق مهمی چون صدا و سیمای ایران، نخست وزیری ، زندان اوین و غیره بپردازند.
بنا به اظهارات آقای ناصر محمدی، قرار بود پس از آنکه هواپیماهای فانتوم ماموریت اولیه خود که عبارت از بمباران نقاط حساس بود به نحو احسن انجام دادند، با شکستن دیوار صوتی در روی فضای هوایی شهر تهران رعب و ترس زیادی را در بین مردم و ماموران رژیم ایجاد کنند!!]شکستن دیوار صوتی از چه زمانی بعنوان یک نوع سلاح بکار برده شده است؟! [
اختلاف جنبش، با قیام، و کودتا در چیست؟
تعریف
" نافرمانی" - اگر به وسیله گروهی از مردم مخصوصاً از طبقات محروم برای نیل به هدفی اجتماعی روی دهد ، جنبش یا مبارزه اجتماعی است.
"جنبش اجتماعی" - اگر با قهر یا خشونت همراه باشد، یا طغیان است یا قیام.
"قیام اجتماعی" - مبارزه قهرآمیز دامنه دار است علیه حکومت.
شورش قیامی است شدید برای برانداختن حکومت.
کودتا قیامی است سریع از طرف گروهی از نظامیان و یا دولتیان شاغل برای برقراری حکومتی جدید.
با توجه به تعریف های ذکر شده در بالا:
عملیات مربوط به نوژه در زمره جنبش اجتماعی، و شورش قرار نمی گرفته است! ضمناً شامل کودتا نیز نمی گردد چون اکثر شرکت کنندگان در این عملیات نظامیان بازنشسته یا غیر نظامیان فاقد شغل دولتی بوده اند، ضمن اینکه سلاح و تجهیزات ارتشی در اختیارشان نبوده است، بلکه خیال بدست آوردن آنرا داشته اند.
بنابر این بکار بردن کلمات "قیام و کودتا" شامل آن واقعه نمی گردد.
مقایسه کردن "واقعه نوژه" با "جنبش اجتماعی" دانشجویان در تاریخ 18 تیرماه 1378 ؛ بنظر من کار درستی نیست، چون جنبش دانشجویی در حقیقت یک جنبش سیاسی و اعتراضی برای احقاق حق و دستیابی به ارزش های جدیدی نظیر دموکراسی، لیبرالیسم، سکولاریسم، عدالت اجتماعی به معنای واقعی آن، مبارزات ضد استبدادی، مبارزات مدنی و مسالمت آمیز، برابری حقوق اقلیت های مذهبی، نژادی، جنسی و زبانی و مشابه آنهاست، و کاملاً با یک واقعه براندازی و تغییر رژیم که اجباراً با خشونت و کشت و کشتار همراه خواهد بود اختلاف فاحش دارد. بنابر این اگر چه خیزش 18 تیردانشجویان به اهداف معینی دست نیافت ولی مطمئناً نقطه عطفی در روند مقاومت در برابر یکه تازی حکومتگران بود. یک جنبش دانشجوئی منسجم و متحد ، در پیوند با سایر جنبش های اجتماعی – سیاسی ( چون زنان، کارگران، بازاریان، دهقانان،فرهنگیان کارمندان دولتی و بخش خصوصی و غیره) می تواند به آنچنان نیرویی بدل شود که فشاراجتماعی لازم را برای ایجاد یک جامعه مدنی سالم و انتخابات آزاد, برای هموطنان ایرانی ما بهمراه داشته باشد.
نتیجه "واقعه نوژه" چه بود ؟!
قبل از آنکه "واقعه چیان" موفق به انجام ماموریت خود شوند اکثر آنها توسط نیروهای نظامی و شبه نظامی رژیم جمهوری محاصره و بازداشت گردیدند! و در زمانی کوتاه تعداد زیادی از افسران و درجه داران شجاع تحویل جوخه های آتش گردیدند. پس می توان نتیجه گرفت که برنامه ریزان بی برنامه و بدون رهبری این واقعه اسفناک نه تنها به هدف مورد نظر دست نیافتند، بلکه باعث از بین رفتن بالغ بر 200 فرد نظامی از جان گذشته و عاشق وطن گردیدند.
چه عللی باعث شد که شرکت کنندگان در این واقعه نتوانستند در ماموریتشان موفق شوند؟
الف - برابر اظهار آقای ناصر محمدی، آقای کیانوری دبیر کل حزب توده ایران پس از اطلاع از وقوع قریب الوقوع کودتا مراتب را به مسئولان رژیم اطلاع می دهد!
ب – مصاحبه گر اعلام داشت که یکی از افسرانی که جزو کودتاچیان بود شب قبل به خانه حجت الاسلام خامنه ای که در آن زمان در وزارت دفاع مشغول کار بود رفته و کودتا را اطلاع داده است.
پ – در جلسه میز گرد هیچیک از شرکت کنندگان فرصتی بدست نیاورند تا سئوال کنند چگونه کیانوری از این حادثه ای که عقل سلیم حکم می کرد بایستی تا لحظه اجرا به صورت سری باقی میماند مطلع شده است؟ بلکه سعی و کوشش مصاحبه گر اثبات این مطلب بود که اگر کیانوری خیانت نکرده بود کودتا با موفقیت انجام می گرفت و کلک رژیم جمهوری کنده می شد!؟
چرا واقعه نوژه نمی توانست همراه با موفقیت باشد!؟
الف- عاملان اصلی کودتا در فاصله 5-6 هزار کیلومتری در لندن و پاریس بسر می بردند و اطلاع آنچنانی از اوضاع داخلی ایران ، پایگاه های هوایی و زمینی ، نحوه کنترل و نظارت این پایگاه ها، طرز تفکر و تمایلات افراد نظامی خاصه کادر درجه داری و همافران نداشتند.
ب – کلیه تماسهای عاملان واقعه در اروپا با عاملان واقعه در داخل ایران از طریق تلفن انجام می گرفت. ولذا احتمال گوش دادن به مکالمات مربوط به آن توسط تلفن چی ها در ایران زیاد بوده است.
پ – عاملان واقعه در داخل ایران یعنی سپهبد مهدیون، سرتیپ محققی، ابوالقاسم خادم، باقر بنی عامری، منوچهر قربانی فر و رضا حاجی مرزبان هیچگونه اقدامی برای محرمانه نگهداشتن اطلاعات مربوط به آن و افشاء نگردیدنش در نظر نگرفته و علناً در حضور دیگران راجع به آن صحبت می کردند، بطوریکه از چند روز قبل از 18 تیر اکثر مردم در تهران از وقوع آن با اطلاع شده بودند.
ت – در پاریس وزرای حقوق بگیر دکتر شاپور بختیار، در کافه ها و محل های تجمع ایرانیان فراری از روزها قبل اطلاعات مربوط به وقوع " کودتای قریب الوقوع" در ایران را با آب و تاب فراوان تحویل دیگران داده و حتی در مورد پیروزی صد در صد آن شرط بندی کرده بودند!
ت – نویسنده این سطور که هر هفته برای دیدار یکی از اقوام که پس از انقلاب بازداشت و محکوم گردیده بود به زندان اوین می رفت، چند روز قبل ازوقوع این خیزش به دیدار وی رفته و او در روی کاغذی که محرمانه بمن داد نوشته بود که: " ساعت 5 صبح روز 18 تیر با اتومبیل به نزدیکی زندان اوین بیا، تا مرا که از زندان خارج می شوم به محل امنی ببری!؟"
و البته من روز معهود به محل مورد نظر رفتم ولی از خروج زندانیم خبری نشد!
ث – افراد نظامی خاصه خلبانان نیروی هوایی که در حقیقت مسئول مرحله اول این کودتا که مهمترین فاز آن بود ، هیچگونه فرصتی برای بررسی طرحها ( اگر طرحی بصورت کتبی وجود داشت!) مطالعه نقشه ها و تعیین محل دقیق هدفها، تعیین ماموریت و مسئولیت هر یک از شرکت کنندگان ، نحوه تماس و همکاری بایکدیگر، بررسی اتفاقاتی که ممکن بود رخ دهد و اگر یک یا چند تن از خلبانان نتوانند ماموریت خود را انجام دهند، در آنصورت کدام آلترناتیوی را در نظر گرفته بودند تا دیگرانی این ماموریت را بانجام رساند، پس از خاتمه ماموریت هواپیما های جت در کدام فرودگاه بزمین خواهند نشست؟! و ده ها مطلب مهم دیگر که برای هیچکدام از آنها نه صحبتی شده بود و نه راه حلی ارائه کرده بودند.
ج – گروه پشتیبانی که مسئول تامین نیازمندیهای اساسی که شامل سلاح و تجهیزات و مهمات ، وسائل حمل و نقل و جابجائی افرادی که در سطح تهران از قبل می بایستی مستقر شده باشند تا پس از بمباران مراکز حساس بداخل شهر تهران هجوم برده و مناطق حساس را تصرف کنند، نه تنها صلاحیت انجام این ماموریت مهم را نداشتند بلکه طرح و برنامه و حتی آمادگی این ماموریت عظیم را در اختیار نداشتند.
چ – برای انتقال خلبانان شرکت کننده در کودتا مقرر گردیده بود که همه آنها در میدان لاله تهران در ساعت معینی جمع شده تا با اتوبوسی که برای این منظور اجاره کرده بودند به پادگان نوژه در همدان برده شوند! تجمع دستجمعی خلبانان در میدان لاله گویای این مطلب مهم است که هیچیک از این افراد نمی توانسته است همراه خود اسلحه سنگینی را حمل کرده باشد, چون مورد سوء ظن مامورین کمیته ها و سپاه پاسداران قرار می گرفتند.
اینگونه ترتیب انتقال خلبانان برای اجرای یک کودتای نظامی بوضوح نشانگر خوش باوری و ساده لوحی و ناواردی و عدم بررسی کودتاچیان است. در فاصله تهران همدان اتوبوس حامل خلبانان امکان روبرو شدن با افراد کمیته ها و پاسداران انقلاب، مجاهدین خلق و غیره را داشته است ، چون در آن دوران اکثر جاده ها بوسیله این گونه افراد تحت کنترل بودند. اگر در بین راه پاسداران جلوی چهل مرد جنگی بدون اسلحه را گرفته بودند، این 40 نفر چگونه از خود دفاع می کردند؟!
ح – فرض می کنیم که اتوبوس حامل خلبانان به سلامت و بدون برخوردی به پایگاه نوژه می رسید؛ برای ورود به هر پایگاه نظامی حتی دردوران رژیم قبلی بدون بررسی و کسب اجازه از مسئولان بالادست، نگهبانان درب ورودی مانع ورود افراد بداخل پادگانها می شدند! حال چگونه ممکن است 40-50 خلبان با لباس شخصی بتوانند وارد پایگاه شوند؟! آیا پادگان نوژه قبل از رسیدن اتوبوس حامل خلبانان توسط هواداران کودتاچیان خلع سلاح شده! و کلیه افسران و درجه داران و همافران که اکثر آنها انقلابی و طرفدار رژیم پیشین نبودند بیکباره تغییر جهت داده و ضد انقلابی شده بودند!؟ پر واضح است که پس از گذشت بالغ بر 17 ماه از بروز انقلاب 1357 رژیم جمهوری اسلامی تمام سعی و کوشش خود را در یکدست کردن افراد نظامی و غیر نظامی داخل پادگانها ارتشی انجام داده و نظامیان مخالف را یا تحویل جوخه های آتش داده و یا زندانی کرده و یا بخدمتشان خاتمه داده بودند. با توجه به این حقایق چگونه کودتاچیان انتظار داشتند تنها به علت اینکه در گذشته سپهبد مهدیون و یا سرتیپ محققی چندی مسئول این پادگان بوده اند آنها را بداخل پادگان راه دهند!؟
خ – فرض می کنیم که اتفاقی رخ نمی داد و همه خلبانان بداخل پایگاه راه می یافتند. از این لحظه به بعد است که مشکلات واقعی می توانسته است رخ دهد. چگونه:
پس از پیروزی انقلاب، شورای انقلاب برای در دست گرفتن کنترل سازمانهای دولتی خاصه پادگانهای ارتشی با اعزام گروهی از ملایان در حقیقت مسئولیت اصلی هر پایگاه را در اختیار یک ملا قرار داده بود. بطوریکه حتی برای پروازیک هواپیمای حمل مسافر و یا بار، ملای پادگان بایستی اجازه پروازرا صادر می کرد، تازه پس از صدور این اجازه، درجه داران و همافران مسئول، ترتیب آماده کردن هواپیما، تامین سوخت، و ارسال مولد برق موبیل برای شارژ باطریهای و راه انداختن موتور هواپیما وسایر تجهیزات را داده و به گروه پروازی اجازه ورود به هواپیما را می دادند. و البته تا مطمئن نمی شدند که خلبان هواپیما از هر لحاظ قابل اطمینان است این هواپیما نمی توانست پرواز کند.
د – برای گرفتن اجازه پرواز برای جت های جنگی خاصه از نوع F-4 فانتوم تشریفات پروازی بمراتب مشکلتر و بغرنجتر بوده است. خاصه هنگامیکه ناگهان تصمیم گرفته می شود تواماً همه جت های جنگی موجود در پادگان را به پرواز در آورند و ضمناً انواع موشکها و بمب های سنگین در روی این جت ها قرار داده شوند!؟
در پادگان های نظامی برابر دستورات موکد صادره در هیچ زمانی هواپیما ها، ناوها، تانکها و زره پوش ها با خود موشک و بمب به همراه نداشته و فقط در موارد استثنائی و آماده باش و یا مانوربه آنها اجازه حمل مهمات آنهم در تحت شرایط خاصی داده می شد. حتی در داخل سربازخانه ها بجز افراد نگهبان که برای تفنگ خود تعدادی معدود فشنگ در اختیار داشتند ، سایرافراد نظامی مستقر در هر پادگانی تفنگ هایشان در تمام مدت در داخل اسلحه خانه و فشنگ ها در داخل انبار مهمات نگهداری می شد.
با توضیحاتی که به آن اشاره شد نمی توان حتی تصور نمود که یک عده کودتا چی با اتوبوس به پایگاه هوایی نوژه وارد شده و سریعاً در مدتی کوتاه بتوانند ده ها جت جنگی F-4 را از آشیانه های مربوطه وارد باند فرودگاه کرده، پس از سوختگیری و مجهز کردن آن جت ها به انواع موشک و بمب و سایر تجهیزات، به ترتیب این جت ها یکی پس از دیگری بپرواز در آمده و برای بمباران هدفهای خود بطرف تهران بحرکت در آیند؛ و در تمام این مدت طرفداران رژیم جمهوری اسلامی موجود در پایگاه بطریقی مانع اجرای عملیات کودتاچیان نگردیده و یا از طریق بیسیم و یا تلفن اقلاً مراتب را به تهران اطلاع نمی دادند؟!
در غروب روز 18 تیر مسئولان جمهوری اسلامی از طریق تلویزیون و رادیو به اطلاع ملت ایران رساندند که: " کودتائی امروز صبح در شرف وقوع بود که به لطف پروردگار و کوشش پاسداران انقلاب بموقع جلوی آن گرفته شده و کودتاچیان دستگیر و زندانی گردیدند."
دادستانی ارتش که زیر نظر شیخ ریشهری اداره می شد به سرعت شروع به محاکمه کودتاچیان دستگیر شده و اعدام تعداد زیادی از آنها را کرده و ضمناً دستور جلب کودتاچیانی که موفق به فرار شده بودند صادر کرد. یکی از فراریان سرهنگ امیر هوشنگ نوربود. رژیم برای وادار نمودن او به معرفی خود فرزند 18 ساله وی بنام شهریار نور را پس از ریختن به منزلش دستگیر و اعلام نمودند اگر فوراً سرهنگ نور خود را معرفی نکند ، شهریار بجای وی اعدام خواهد شد. متاسفانه چون سرهنگ نور خود را معرفی نکرد شهریار جوان اعدام گردید. عمل مسئولان جمهوری اسلامی لکه ننگ دیگری بنام آن رژیم در تاریخ بر جای گذارد؛
فرار عاملان اصلی کودتا
پس ار برملا شدن واقعه نظامیان بازنشسته رژیم شاهنشاهی سابق و دستگیری تعدادی از آنها، مشاهده شد که تعدادی از عواملی که مسئولیت تهیه تجهیزات و ابزار و نیازمندیهای این عملیات را بعهده داشتند،یعنی منوچهر قربانی فر ، سرهنگ باقر بنی عامری و چند فرد دیگر بسرعت خود را از مهلکه نجات داده و پنهان شدند! قربانی فر پس از چند روز موفق میگردد که خود را به پاریس رسانده و بلافاصله از طرف آقای شاپور بختیار مامور می گردد که به استانبول رفته و اطاقهای یک طبقه از هتل هیلتون را برای اسکان فراریانی که ظاهراً حامی دکتر بختیار بودند، اجاره نماید. ضمناً ایشان با کمک چند قاچاقچی خروج تعداد زیادی از دوستان دکتر بختیار را از ایران ترتیب داد. از آن جمله بودند: مهندس جفرودی و همسرش، منوچهر آریانا، عباسقلی بختیار، برادر سرهنگ بنی عامری، سیروس آموزگار به همراهی همسر و دو فرزندش، وصد هانفر دیگراز ایرانی ها.
کلیه هزینه های مربوط به پرداخت به قاچاقچیان، هزینه هتل و خوراک و سایر هزینه های مربوطه از جمله خرید بلیط هواپیما به مقصد شهرهای اروپا از طریق دکتر بختیارو توسط قربانی فر در ترکیه پرداخت می شد.
البته چندی بعد همین منوچهر قربانی فر، باتفاق میلیاردر معروف عربستان سعودی "قاشوقی" و همکاری سرهنگ آلیور نورث و دخالت دولت اسرائیل از جمله کسانی بودند که ترتیب فروش سلاح جنگی را به رژیم جمهوری اسلامی می داد، ضمن اینکه او به همراه تیم آمریکایی اعزامی به تهران ، رفت و صحیح و سالم به اروپا بازگشت؟ !
نتیجه گیری
1 – واقعه نوژه محکوم به عدم موفقیت بود، چون برنامه ریزان وعاملین اصلی آن هیچکدام نه اطلاع درستی و نه تجربه لازم و کافی را برای بحرکت درآوردن چنین خیزشی دارا بودند. تنها از جان گذشتگی و شهامت تعدادی معدود از نظامیان باز نشسته که فاقد سلاح و تجهیزات کافی بوده و ضمن نداشتن طرح و برنامه بررسی شده ای، نمی توانست آنها را به موفقیت برساند.
2 - بی پروائی و عدم محرمانه نگهداشتن این عملیات براندازی توسط پرسنل ذیربط یکی دیگر از علل شکست آن بود.
3 – اعتماد کردن به افرادی که وفاداری آنها به ثبوت نرسیده بود و سوابق آنها دقیقاً بررسی نشده بود بنظر من یکی دیگر از عوامل عدم موفقیت آن است.
4 – حتی اگر بمباران هدفهای مورد نظربا دقت انجام شده بود ، چگونه انتظارمی رفت که با 300- 400 نفر کاماندوهای تیپ نوهد کنترل شهر تهران و شهر های دیگر را با وجود هزاران کمیته انقلاب که در گوشه و کنار کشور بوجود آمده و کنترل همه امور را در اختیار داشتند، در دست گیرند؟!
5- در نتیجه این خوش باوری و ساده انگاری عاملین کودتا، ده ها تن از خلبانان جوان و باتجربه ایران تسلیم جوخه های آتش گردیدند. پس از شروع تجاوز کشور عراق به ایران در روز 31 شهریور 1359 یعنی دقیقاً 44 روز پس ازاین واقعه نافرجام ، مطمئناً اگر این خلبانان زنده بودند ، مانع می شدند که نیروهای نظامی عراق بتوانند با آن سرعت به پیشرفتها خود در خاک ایران ادامه دهد!
6 – در باره مجری میز گرد صدای آمریکا، برای من روشن نیست که مصاحبه کننده چه هدفی ازبرگزاری این برنامه داشته وچه ارتباطی را می توانست میان جنبش دانشجوئی 18 تیر 1387 با یک واقعه مربوط به نظامیان در 19 سال قبل از آن جستجو کند!؟ ( بجز آنکه هردو آنها در یکروز در تیرماه ولی بفاصله 19 سال از یکدیگر رخ داده است!)
امیر هوشنگ آریان پور 22 تیر ماه 1387
